|
Αρχή κειμένου
«Αγέλαστος Πέτρα»,
Νίκος Καίσαρης.
Μια παλιά ιδέα, να παρακολουθείς την εξέλιξη των ιδεών και των ρευμάτων μέσα από έργα τέχνης, ήρθε πάλι στο μυαλό μου μετά το τέλος του ντοκιμαντέρ «Αγέλαστος Πέτρα» του Φίλιππου Κουτσαυτή. Δεν θέλω να γράψω τίποτα για την καλλιτεχνική αξία του ούτε για την συγκίνηση που μοιραστικά με όσους είδαμε μαζί την ταινία. Τα έγραψαν άλλοι και πολύ καλά μάλιστα. Το σχόλιο μου αφορά την οικολογική ματιά του Κουτσαυτή, που δε διαχωρίζει στο έργο του το ανθρωπογενές από το φυσικό περιβάλλον, αφού ο φακός και ο ποιητικός λόγος που συνοδεύει την εικόνα του θρηνεί την Ελευσίνα, με τα απομεινάρια της ιστορίας της στα υπόγεια του φαστφουντάδικου, την παλιά διαδρομή των Ελευσινίων θαμμένη οριστικά, με απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού, μαζί με την αμηχανία του σπουργιτιού σε ένα τοπίο βιομηχανικής «ανάπτυξης» και καπνών, μερικά πλάνα πριν ή μετά τις διαδηλώσεις για την Πετρόλα του κ. Λάτση...
|
Επιστροφή