Δαμάσκηνα

«Τρώτε δαμάσκηνα», λέγουν συχνά οι ιατροί με μίαν επιστημονικήν έμφασιν εις τους πάσχοντας από καθ’ έξιν δυσκοιλιότητα, χωρίς να φροντίζουν να τους υποδεικνύουν και τον τρόπον καθ’ ον πρέπει να τρώγωνται.

Σφάλμα βαρύ λέγει ο H. Leclere: Τα δαμάσκηνα διά να φέρουν το ποθούμενον εκκοπρωκτικόν αποτέλεσμα δεν πρέπει να ήναι ζαχαρωμένα, ποτισμένα με κόκκινο κρασί και να τρώγωνται ως επιδόρπια.

Τουναντίον πρέπει να αφαιρεθούν η ζάχαρι και τα οξέα που περιέχουν, εις τρόπον ώστε να μετατραπούν εις ένα είδος βώλου καθαράς κυτταρίνης, της οποίας η πορεία εις το έντερον θα ασκήση μίαν ενέργειαν μηχανικήν και χολαγωγόν.

Ιδού πώς θα παρασκευάζωνται τα καθαρτικά δαμάσκηνα:

«Την προτεραίαν θα τα ανοίγωμεν με το μαχαίρι από την μια μεριά και τα βυθίζομεν σ’ ένα δοχείο γεμάτο με νερό, το οποίον τα μαλακώνει και τα φουσκώνει˙ έπειτα τα βάζομεν να βράσουν με πολύ νερό επί 2 έως 3 ώρας, και αλλάζομεν τρις φορές το νερό κατά την διάρκειαν του ψησίματος (χύνομεν το νερό του ψησίματος και το αντικαθιστώμεν με νερό ζεστό). Διά της μεθόδου αυτής θα έχωμεν δαμάσκηνα ελάχιστα ζαχαρωμένα στην γεύσιν. Τα σερβίρομεν ζεστά ή ξαναζεσταμένα και με λίγο νερό στην αρχή των γευμάτων. Εις δόσιν 8 έως 20 τα δαμάσκηνα αυτά δίδουν τα καλύτερα αποτελέσματα εις περιπτώσεις καθ’ ας το σηκότι κουρασμένο πολύ δυσκολεύεται να εκπληρώση τον αντιτοξικόν του ρόλον και καθ’ ας είνε δύσκολον να διεγείρωμεν το έντερον μηχανικώς.

Αποτελούν ένα ιδεώδες ρυθμιστικόν της εντερικής κυκλοφορίας και της ορέξεως, αποσμωτικόν των κοπράνων και ένα μέσον ισχυρόν χολαγωγόν και αντιτοξικόν.

«Υγεία», 1926