Το τραμ της Καλαμάτας

(1910-1940)

Η ανάπτυξη του εμπορίου και της βιομηχανίας (μικρές και μεγαλύτερες μονάδες), το λιμάνι που φιλοδόξησε να γίνει ένα ανταγωνιστικό στην Πάτρα και τον Πειραιά, λόγω και της πλεονεκτικής γεωγραφικής του θέσης, έδωσαν μεγάλη ώθηση στην οικονομία και την εν γένει ανάπτυξη της περιοχής. Μέσω του λιμανιού διακινούνται και πολλά αγροτικά προϊόντα (σύκα, σταφίδα, πορτοκάλια, λάδι, βελανίδια), αλλά και μεταλλεύματα, κουκούλια για κατασκευή μεταξω­τών υφασμάτων, δέρματα από αρνιά κά.     

Η πόλη συνδέεται με σιδηροδρομική συγκοινωνία με την Αθήνα το 1901, από το 1903 έχει ηλεκτρικό ρεύμα και από το 1910 λειτουργεί το ηλεκτροκίνητο τραμ στην πόλη. Είναι η τελευταία ελληνική πόλη που αποκτά τραμ, χωρίς όμως να περάσει από τη φάση του ιππήλατου ή του ατμήλατου τροχιόδρομου. 

Καθώς η λειτουργία του τραμ έχει συνδεθεί και με την εγκατάσταση ηλεκτρικού σταθμού, όλες οι τοπικές αρχές (δήμαρχοι, νομάρχες –μεταξύ αυτών και ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου) και σύσσωμος ο πληθυσμός της περιοχής κινητοποιούνται για το συνολικό αυτό στόχο που θα άλλαζε τα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα της πόλης. Τα εγκαίνια του τραμ γίνονται τον Απρίλιο του 1910 και το συνολικό μήκος του δικτύου έφτανε τα 5 χιλιόμετρα (μαζί με την επέκταση του 1915).

Η εταιρεία του τραμ διαθέτει 6 βαγόνια με 16 θέσεις καθημένων, κατασκευής Siemens. Υπήρχαν δύο ξύλινοι καναπέδες από τις δύο πλευρές του βαγονιού και στη μέση χώρος για τους ορθίους. Εκτός από τον οδηγό υπήρχε, φυσικά, και ο εισπράκτορας και ένα σχοινάκι κατά μήκος του οχήματος με ένα καμπανάκι που ειδοποιούσε τον οδηγό για την επιθυμία των επιβατών για στάση. Ο ιδιοκτήτης της εταιρείας Απέργης όφειλε να πραγματοποιεί 24 δρομολόγια τη μέρα στους θερινούς μήνες και 20 κατά τους χειμερινούς. Το 1934 το τραμ μετέφερε 700.000 επιβάτες και το 1935 800.000!

Το τέλος του ήρθε το 1940 και αν όλα πάνε καλά η Καλαμάτα θα είναι η δεύτερη ελληνική πόλη που θα έχει αστική συγκοινωνία πάνω σε ράγιες, πολύ σύντομα.

Σάκης Κουρουζίδης

  7 Ημέρες Καθημερινής

6.3.2005