Όταν το νερό λιγοστεύει

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΡΙΒΟΠΟΥΛΟΣ

Όταν σκεφτόμαστε τον «αδιαπραγμάτευτο Αμερικάνικο τρόπο ζωής» που συνέβαλε αποφασιστικά στην εκλογή του Μπους, ο νους μας πηγαίνει στην ασύλληπτη ενεργειακή σπατάλη και στους πολέμους που αυτή προϋποθέτει. Ωστόσο, αυτό το μοντέλο συνεπάγεται επίσης και τρομερή υπερκατανάλωση νερού, η οποία έχει δημιουργήσει ιδιαίτερα ανησυχητικές καταστάσεις σε πολλές περιοχές των Η.Π.Α.(1). Έτσι, πολλές τοπικές αρχές έχουν αρχίσει να λαμβάνουν –με μεγάλη καθυστέρηση βέβαια- τα πρώτα μέτρα.

Ένα από τα πλέον πρωτότυπα σε παγκόσμιο επίπεδο πάρθηκε από τις αρχές του Λας Βέγκας, της μητρόπολης του τζόγου που είναι χτισμένη στην έρημο της Νεβάδα: αποφασίστηκε να επιδοτηθεί με 11 δολάρια η απόσυρση κάθε τετραγωνικού  μέτρου γκαζόν από τους κήπους των κατοίκων της πόλης(2). Για τον Αμερικανό της μεσαίας τάξης, το παχύ γκαζόν μπροστά στο σπίτι του και η ενασχόληση με το γκολφ αποτελούν σύμβολο κοινωνικής ανόδου και επιτυχίας, έστω κι αν όλα αυτά πρέπει να συντηρηθούν κάτω από τις υψηλότατες θερμοκρασίες της ερήμου.

Η πόλη αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα λειψυδρίας καθώς, εκτός από την σημαντική αύξηση του αριθμού των επισκεπτών της, ο πληθυσμός της αυξάνεται κάθε χρόνο με ρυθμό 10-13%, με αποτέλεσμα να αυξάνονται αντίστοιχα και οι ανάγκες για ύδρευση. Όμως, το Λας Βέγκας αντλεί περισσότερο από το 90% του νερού που καταναλώνει από τον ποταμό Κολοράντο, του οποίου η παροχή έχει μειωθεί αισθητά, καθώς ολόκληρη η νοτιοδυτική πλευρά των Η.Π.Α. πλήττεται για έκτη συνεχή χρονιά από την χειρότερη ξηρασία των πεντακοσίων τελευταίων ετών! Μάλιστα, η παροχή του έχει μειωθεί στο μισό εκείνης που είχε ο Κολοράντο κατά τη διάρκεια της μεγάλης ξηρασίας της δεκαετίας του 30, την οποία περιέγραψε ο Στάινμπεκ με τόσο γλαφυρό τρόπο στα «Σταφύλια της Οργής»…

Με αυτό το μέτρο, το οποίο εντάσσεται σε μια επείγουσα δέσμη γενικότερων μέτρων για τον περιορισμό της σπατάλης, επιτεύχθηκε ο περιορισμός της κατανάλωσης της πόλης κατά 17%. Όμως, δεδομένου ότι κι άλλες έξι Πολιτείες αντλούν μεγάλο μέρος του νερού που καταναλώνουν από τον Κολοράντο (μεταξύ των οποίων και η Καλιφόρνια, με την εξαιρετικά υδροβόρο εντατική γεωργία και την ραγδαία πληθυσμιακή αύξηση) χρειάστηκε επίσης να αντληθούν τεράστιες ποσότητες νερού από τις λίμνες Μηντ και Πάουελ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μειωθεί κατά τριάντα μέτρα η στάθμη της Μηντ, η οποία είναι μια από τις μεγαλύτερες τεχνητές λίμνες στον κόσμο. Ακόμα χειρότερα, μερικά καταστροφικά σενάρια προβλέπουν ότι, εάν συνεχιστεί η ξηρασία και η υπεράντληση, σε δύο χρόνια η λίμνη Πάουελ δεν θα μπορεί πλέον να τροφοδοτήσει με νερό το υδροηλεκτρικό της φράγμα και ότι, σε τέσσερα χρόνια, μπορεί να σταματήσει τελείως ο ρους του ποταμού.

1) Δαίμων της Οικολογίας, τ. 24, Μάρτιος 2003, Β. Παπακριβόπουλος, «Αστεύρευτοι οι υδατικοί πόροι στις Η.Π.Α. ;», 

2) Nouvel Observateur, No 2076, Ph. Boulet-Gercourt, «Sixième année de sécheresse : la ruée vers l’eau»

Δαίμων της Οικολογίας,

Τεύχος 44, 12/2004