ΤΟ ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΟΥΛΟΥΡΟΥΔΗΣ

          Τώρα που το θέμα της διοξίνης στα τρόφιμα έφυγε από τις πρώτες σελίδες και η μαζική υστερία για τα κοτόπουλα Βελγίου κλπ. που διακατείχε καταναλωτές, ΜΜΕ, κρατικούς φορείς, φτάνοντας μέχρι και σε Νεοεθνικιστικές Εξάρσεις (αγοράζετε μόνο Ελληνικά προϊόντα λες και αυτά είναι αθώα) άρχισε να καταλαγιάζει, είναι σκόπιμο να κουβεντιάσουμε σε βάθος το διατροφικό ζήτημα και για τη χώρα μας και διεθνώς, χωρίς να θέλουμε να επιχαίρουμε ότι δικαιώθηκαν οι απόψεις που υποστηρίζουμε εδώ και μια δεκαπενταετία.

          Μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο επιβλήθηκε ένα συγκεκριμένο μοντέλο παραγωγής και κατανάλωσης προϊόντων διατροφής. Αυτό το μοντέλο της συμβατικής Γεωργίας και Κτηνοτροφίας που όσο περνάν τα χρόνια δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο, επαναπαυόμενο στις δάφνες των ποσοτικών κατακτήσεων των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών, δεν είχε την πρόνοια τη διάθεση και την γνώση να δει και να προβλέψει τα προβλήματα που δημιουργούσε στο γήινο οικοσύστημα, στο έδαφος, στα φυτά και στα ζώα. Προβλήματα τα οποία έρχεται σήμερα να πληρώσει ο ίδιος ο άνθρωπος είτε σαν χορτάτος καταναλωτής του λεγόμενου Ανεπτυγμένου Κόσμου είτε σαν πεινασμένος παρίας του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου. Προβλήματα που δυστυχώς θα οξύνονται όσο διατηρείται αυτή η κυρίαρχη λογική στον τομέα παραγωγής και κατανάλωσης τροφίμων στο κόσμο της παγκοσμιοποίησης που ζούμε με σημαντικές επιπτώσεις στην υγεία των ανθρώπων, στην οικολογική ισορροπία του πλανήτη, στις οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο.

          Η συμβατική Γεωργία και Κτηνοτροφία, έχοντας σαν βασικό στόχο το κέρδος και όχι την κάλυψη των διατροφικών αναγκών του πληθυσμού της Γης όπως διατείνονται όσοι την υπηρετούν είτε από κρατική είτε από επιστημονική θέση, αδιαφορεί για την ποιότητα των παραγομένων προϊόντων, για τις αρνητικές επιπτώσεις αυτής της παραγωγικής διαδικασίας στο περιβάλλον, για την εκτόπιση των μικρών παραγωγών από τον αγροτικό χώρο, για τη διάλυση των τοπικών συστημάτων αγοράς, για την αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού στον αγροτικό χώρο και ιδιαίτερα στις μειονεκτικές περιοχές και στον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο. Αυτό που προέχει δυστυχώς είναι μόνο το κέρδος, η μεγαλύτερη συγκεντροποίηση και ο έλεγχος από περιορισμένα διεθνή οικονομικά κέντρα όλου του φάσματος παραγωγής-κατανάλωσης που σήμερα με την εισβολή της γενετικής μηχανικής γίνεται περισσότερο ζοφερό.

          Καθημερινά γίνεται περισσότερο επιτακτική η ανάγκη, πέρα από διάφορα άμεσα μέτρα για τη προστασία της υγείας των καταναλωτών, ενός άλλου μοντέλου παραγωγής και κατανάλωσης, ενός άλλου προτύπου διατροφής προσαρμοσμένου στις πραγματικές ανάγκες του ανθρώπου αλλά και στις δυνατότητες του πλανήτη που ζούμε να θρέψει εξίσου καλά τα 6 δισεκατομμύρια (και σε λίγο 8) ανθρώπους, λαμβάνοντας υπόψη ότι αυτό το γήινο οικοσύστημα, αυτή τη φύση δεν μπορούμε να την εγκαταλείψουμε για άλλους πλανήτες ούτε να την ανασυγκροτήσουμε μέσω της γενετικής μηχανικής. Αυτό το εναλλακτικό μοντέλο σε μια μακροπρόθεσμη προοπτική έρχεται να καλύψει η οικολογική Γεωργία-Κτηνοτροφία.

          Με τον όρο ‘’οικολογική’’, ‘’Βιολογική’’ η ‘’οργανική’’ Γεωργία-Κτηνοτροφία χαρακτηρίζουμε μια ήπια  Γεωργία-Κτηνοτροφία φιλική προς το περιβάλλον και τη ζωή προσαρμοσμένη στους ρυθμούς και στις δυνατότητες ανανέωσης της φύσης, που επιτυγχάνει τη καλύτερη αξιοποίηση των βιοτικών και αβιοτικών παραγόντων των Αγρο-οικοσυστημάτων μακροπρόθεσμα, υιοθετώντας τεχνικές για συνεργασία με τη φύση και όχι επιβολή πάνω σ’ αυτήν.

          Η οικολογική Γεωργία-Κτηνοτροφία πέρα από τις τεχνικές που ακολουθεί για διατήρηση γόνιμου ζωντανού και υγιούς εδάφους, στην πρόληψη ασθενειών φυτών, ζώων και άλλων προβλημάτων, στη μη χρήση χημικών λιπασμάτων και χημικών φυτοφαρμάκων, αυξητικών ορμονών φυτών και ζώων, αντιβιοτικών, ζωοτροφών ζωικής προέλευσης και ανθυγιεινής σύστασης, προτρέπει στη χρησιμοποίηση ήπιων φυσικών μέσων και τεχνικών, φυσικών όρων ζωής στα ζώα, χρησιμοποίηση γενετικού υλικού φυτών και ζώων προσαρμοσμένου στο οικοσύστημα της κάθε περιοχής και στις δυνατότητές του. Δίνει ιδιαίτερο βάρος στην οργάνωση της αγροτικής παραγωγής και διάθεση των προϊόντων. Λέει όχι στη μονοκαλλιέργεια ειδικά των εξαγώγιμων προϊόντων που έχει συμβάλει τα μέγιστα στη διάλυση του παραγωγικού και κοινωνικού ιστού του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου, όχι στην εντατική κτηνοτροφία που απαιτεί τεράστιες εισροές ζωοτροφών και βλέπει τα ζώα σαν μηχανές παραγωγής κρέατος, γάλακτος, αυγών για επίτευξη χαμηλού κόστους με σκοπό την κατάκτηση των διεθνών αγορών. Προτείνει την εναλλασσόμενη πολυκαλλιέργεια προϊόντων άμεσης για κάλυψη κυρίως τοπικών διατροφικών αναγκών. Προτρέπει στην όσο γίνεται μεγαλύτερη αυτάρκεια του αγροτικού νοικοκυριού και της τοπικής κοινωνίας σε προϊόντα διατροφής και μέσα διαβίωσης έτσι ώστε να διατηρηθεί η ζωή στην ύπαιθρο αλλά και κυρίως στις χώρες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου. Η οικολογική Γεωργία-Κτηνοτροφία και το αντίστοιχο μοντέλο διατροφής και κατανάλωσης σε συνδυασμό με άλλες τοπικές οικονομικές δραστηριότητες, παιδεία και πολιτισμό συμβάλουν στο περιορισμό της αστυφιλίας και της τεράστιας μετακίνησης πληθυσμών που συνεχώς διογκώνεται σε παγκόσμιο επίπεδο δημιουργώντας τεράστια κοινωνικοπολιτικά προβλήματα.

          Για να μπορέσουμε σαν κοινωνία να οδεύσουμε σε ένα πιο ασφαλές μέλλον θα πρέπει να χαράζουμε μακρόπνοες πολιτικές και όχι να βγαίνουμε στα ΜΜΕ και να προτρέπουμε σε κάθε κρίση στη κατανάλωση Ελληνικών προϊόντων, τα οποία δυστυχώς παράγονται με την ίδια λογική και αντίστοιχα μέσα όπως τα προϊόντα της συμβατικής Γεωργίας-Κτηνοτροφίας του Βελγίου, της Ολλανδίας, της Γαλλίας κ.α. Ούτε να συστήνουμε την κατανάλωση μόνο προϊόντων Βιολογικής Γεωργίας, τα οποία δυστυχώς είναι ακόμα πολύ περιορισμένα και δύσκολο να τα βρει κάποιος.

          Κατά τη γνώμη μου, χρειάζεται να κινηθούμε χωρίς πανικό. Αφ’ ενός άμεσα στην εφαρμογή συγκεκριμένων κανόνων για την παραγωγή, επεξεργασία και τυποποίηση των προϊόντων της συμβατικής Γεωργίας-Κτηνοτροφίας-Βιομηχανίας Τροφίμων, να απαιτήσουμε από τα Ευρωπαϊκά όργανα και τους εταίρους μας να κινηθούν αντίστοιχα και από κοινού. Επίσης να εφαρμόσουμε ελεγκτικό σύστημα που θα εγγυάται την ασφάλεια των καταναλωτών. Αφ’ ετέρου μακροχρόνια να δημιουργήσουμε τους όρους για οικολογικοποίηση όλης της λογικής που διέπει την παραγωγή τροφίμων και οργάνωση του αγροτικού χώρου. Εν ολίγοις, να προωθήσουμε την οικολογική Γεωργία-Κτηνοτροφία-επεξεργασία κλπ. Για να το πετύχουμε αυτό χρειαζόμαστε τεχνογνωσία, κίνητρα, στελέχη, ήθος, χρειαζόμαστε πολλά.

          Ας σοβαρευτούμε όλοι. Δεν μπορούν Κυβέρνηση-κόμματα-κρατικός μηχανισμός-Γεωπονικές σχολές-Αγροτικά Ιδρύματα-Οργανώσεις Γεωργών και Κτηνοτρόφων-Βιομηχανία Τροφίμων-παραγωγοί και καταναλωτές να κινούνται με ρυθμούς χελώνας, αν δεν κοιμούνται οι περισσότεροι τον ύπνο των ΑΔΙΚΩΝ.

          Στο επόμενο πρόβλημα που σίγουρα θα παρουσιαστεί ας βρεθούμε σε καλύτερες θέσεις. Αποφεύγοντας τις υστερικές κρίσεις να κάνουμε ο καθένας το καθήκον του και αυτό που του υπαγορεύει η συνείδησή του.