ΗΤΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΜΙΑ ΣΥΝΟΙΚΙΑ...

ΣΑΚΗΣ ΚΟΥΡΟΥΖΙΔΗΣ

Ήταν κάποτε μια συνοικία. Πανταχόθεν ελεύθερη. Ακόμη κι αν  το ένα όριό της το αποτελούσε η σιδηροδρομική γραμμή. Ήταν τότε που οι καθυστερημένοι ανέβαιναν στο τρένο στη διαδρομή.

Ύστερα ήρθε η εξέλιξη, η πρόοδος και ο πολιτισμός.

Οι απορροφητικοί βόθροι θεωρήθηκαν αναχρονιστικοί και η πόλη, στην οποία ανήκει η εν λόγω συνοικία, απέκτησε το πρώτο της αποχετευτικό δίκτυο. Το διοχέτευσε το ποταμάκι που το έλεγαν Μοσχοπόταμο και αργότερα οι κάτοικοι της πόλης το μετονόμασαν σε «Κουραδά». Ο Κουραδάς διασχίζει ένα μικρό τμήμα της πόλης και της συνοικίας. Αλλά η πρόοδος δεν σταμάτησε εδώ. Να σκεπάσουμε τον Κουραδά! Βρομάει. Και τον σκέπασαν. Και δεν βρομάει πια, χώρια που η πόλη απέκτησε έναν ευρύχωρο δρόμο πάνω από αυτόν.

Αργότερα ήρθε η πρόοδος στον κλάδο των οδικών μεταφορών. Και η εθνική οδός Αθηνών- Θεσσαλονίκης την ετίμησε με τη διέλευσή της ανάμεσα στη συνοικία και την πόλη. Και να οι ανισόπεδοι κόμβοι και οι είσοδοι και οι έξοδοι από την εθνική οδό.

Το επόμενο στάδιο της προόδου ονομάζεται τουρισμός. Π κεντρικός δρόμος της συνοικίας συνδέει, αποκλειστικά, την πόλη και την εθνική οδό με ένα από τα μεγαλύτερα τουριστικά κέντρα της χώρας. Η παραλία, στις καλές εποχές, «κοιμίζει» 70- 80.000 επισκέπτες κάθε βράδυ, χώρια αυτούς που πηγαινοέρχονται αυθημερόν και νυχθημερόν.

Όλοι διέρχονται μέσα από τη συνοικία.

Εν τω μεταξύ, οι οδικές μεταφορές γνωρίζουν πρωτοφανή άνθηση και η ευαίσθητη ελληνική πολιτείας βρίσκεται σε εγρήγορση. Δεν μπορεί να αφήσει έτσι τον πρώτο νομό της χώρας σε αριθμό νταλικών. Αποφασίζει να διπλασιάσει το πλάτος της εθνικής οδού, και μάλιστα το τμήμα που διέρχεται μέσα από την πόλη, για την ακρίβεια μεταξύ του κυρίως τμήματος της πόλης και της συνοικίας.

Το ανώτερο στάδιο της εξέλιξης ονομάζεται «εκσυγχρονισμός» του ΟΣΕ. Ο ΟΣΕ, λέει, γίνεται τόσο συγχρονισμός που δεν ανέχεται να διασταυρώνονται οι γραμμές του με δρόμους, γι’ αυτό και αποφάσισε ώστε ο δρόμος που διασχίζει τη συνοικία- που τη συνδέει με την παραλία κ.λ.π. κ.λ.π.- να γίνει υπόγειος οπότε να περνάει κάτω από τις σιδηροδρομικές γραμμές. Για να γίνει αυτό, ο εν λόγω δρόμος θα πρέπει να χαμηλώσει, κόβοντας τη συνοικία στα δύο.

Ανακεφαλαιώνουμε. Μια συνοικία κυκλωμένη από μια διαπλατυσμένη εθνική οδό, μια κλειστή σιδηροδρομική γραμμή και στη μέση ένα ανοιχτό τούνελ να την κόβει στα δύο. Ένα «Η» ανάσκελα.

Δεν ξέρω πως ονομάζεται ο αγώνας των κατοίκων της συνοικίας για να αποτρέψουν την «τουνελοποίηση» και τον διαμελισμό του τόπου μας. «Οικολογικός» δεν νομίζω, γιατί η πλειοψηφία των κατοίκων της είναι αγρότες παραδοσιακής νοοτροπίας και δεν ξέρουν απ’ αυτά. «Αντιεκσυγχρονσισμός» δεν το πιστεύω, γιατί οι αγρότες τους καλλιέργειες είναι από τις πλέον σύγχρονες: ακτινίδια, φράουλες. Τότε, πως να τον ονομάσουμε;  

Ας τον αφήσουμε αβάπτιστο και ας κάνουμε κάτι για να σταματήσουμε μια ανιστόρητη, αντιαισθητική, αντικοινωνική και αντιδημοκρατική εκδοχή του εκσυγχρονισμού.

Όχι τούνελ μέσα στη συνοικία «Σιδηροδρομικός Σταθμός Κατερίνης». Η εθνική οδός να μεταφερθεί έξω από την πόλη της Κατερίνης.

 «ΝΕΑ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ»

6/1993