ΒΙΒΛΙΟΕΠΙΛΟΓΕΣ

ΣΑΚΗΣ ΚΟΥΡΟΥΖΙΔΗΣ

Κρητικός Α. (1993), Τερατογονία, μηνύματα από το περιβάλλον, εκδ. Μονόπτερος, σελ. 186.

Πρόκειται για ένα συλλογικό έργο που αποτελείται από τις παρακάτω ενότητες: Άνθρωπος και περιβάλλον (Α.Μ. Νοΐνερ), Επικίνδυνες ύλες (Αθ. Κρητικός), Ανακύκλωση (Γ. Καραβοκύρης), Ηχορύπανση (Σ. Ζουρνατζής) και Περιβαλλοντο-οικονομικά προβλήματα και προεκτάσεις λύσεων (Αλ. Κρητικός). Το μεγάλο εύρος των θεμάτων που πραγματεύεται το βιβλίο δεν επιτρέπει μια εκτεταμένη ανάλυση, αλλά προσφέρει μια συνοπτική παρουσίασή τους. Είναι γραμμένο σε απλή γλώσσα, χωρίς την αυστηρότητα της «γερμανικής σχολής», από την οποία προέρχονται οι συγγραφείς.

Βλάχος Γ.Π. (1991), Η διακίνηση και η ρύπανση του θαλάσσιου περιβάλλοντος, Α. Σταμούλης, σελ. 255.

Έχει εκτιμηθεί ότι το ποσοστό ρύπανσης των θαλασσών που προέρχεται από δραστηριότητες συντελούμενες μέσα στη θάλασσα είναι της τάξης του 35% (το υπόλοιπο 65% προέρχεται από χερσαίες δραστηριότητες). Τα εμπορικά πλοία έχουν τη μερίδα του λέοντος από τις καθαυτό θαλάσσιες δραστηριότητες. (Τα πολεμικά πλοία και οι πολεμικές δραστηριότητες φαίνεται πως έχουν μια ιδιότυπη «ασυλία», ενώ οι πυρηνικές δοκιμές, ακόμη κι αν είναι σε κάμψη, εξακολουθούν να επηρεάζουν τα θαλάσσια οικοσυστήματα με τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις τους.) Το παρόν βιβλίο Γ.Β. (λέκτορα του Ναυτιλιακού Τμήματος του Παν/μίου Πειραιώς) εξετάζει τη ρύπανση του θαλάσσιου περιβάλλοντος από τα εμπορικά πλοία και παρέχει πληθώρα στοιχείων για τους διεθνείς οργανισμούς και το διεθνές δίκαιο για το θαλάσσιο περιβάλλον, όπως και το αντίστοιχο νομικό καθεστώς στην Ελλάδα. Ειδικό  κεφάλαιο ασχολείται με τη μεταφορά των επικίνδυνων φορτίων.

Σφήκας Γ. (1992), Άνθρωποι και ζώα, εκδ. Πατάκη, σελ. 72.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις για τον Γ.Σ., ειδικά για τους αναγνώστες της Ν.Ο. Κάθε γωνιά της ελληνικής φύσης έχει περπατηθεί, έχει φωτογραφηθεί, έχει μελετηθεί από τον Γ.Σ. Ζωγραφισμένα όλα σχεδόν τα είδη της χλωρίδας και της πανίδας μας, δίνουν την πληρότητα, την πιστότητα και την ανθεκτικότητα στα αναρίθμητα βιβλία που εξέδωσε. Οι 14 μικρές- και αληθινές- ιστορίες με ζώα, που αφηγείται με το γνώριμο, «λαϊκό» και γλαφυρό του ύφος ο Γ.Σ., απευθύνονται σε παιδιά από 8 χρονών και πάνω.

Segall M.H., Dasen P.R. Berry J.W., Poortinga Y.H. (1993), Διαπολιτιστική ψυχολογία. Η μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς σε παγκόσμιο οικολογικό- πολιτιστικό πλαίσιο, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, σελ. 450 (επιμέλεια της ελληνικής έκδοσης: Δ. Γεώργας).

Το πολυεθνικό επιστημονικό τημ που συνέγραψε το βιβλίο αυτό (προέρχεται, κατά σειρά, από παν/μια των ΗΠΑ, της Ελβετίας, του Καναδά και της Ολλανδίας και η μεταξύ τους επικοινωνία για τη συγγραφή του βιβλίου έγινε  μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου) στηρίζει ολόκληρο το οικοδόμημά του σε ένα ολοκληρωμένο πρότυπο ιδεών, ένα οικολογικό- πολιτιστικό μοντέλο. Επιδιωκόμενος στόχος είναι ο προσδιορισμός της σχέσης πολιτισμού και ατομικής συμπεριφοράς. Ως προάγγελο της σύγχρονης διαπολιτιστικής ψυχολογίας οι συγγραφείς θεωρούν την ανθρωπολογική προσέγγιση στη μελέτη των ψυχολογικών θεμάτων, μια διάσταση υποτιμημένη από την παραδοσιακή υποτιμημένη από την παραδοσιακή ψυχολογία. Πολιτισμός και οικολογία θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως ο ενοποιητικός- συνεκτικός ιστός της κοινωνίας και της επιστήμης, έστω κι αν ακόμη βαδίζουν σε παράλληλους αλλά διαφορετικούς δρόμους.

Derruau M (1987, β έκδοση 1991), Ανθρωπογεωγραφία, εκδ. Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, σελ. 600.

Η Ανθρωπογεωγραφία του D.M. θεωρείται ως ένα κλασικό πλέον έργο, και σ’ αυτό συνηγορεί, πέραν όλων των άλλων, και ο εκδότης, που πάντα με αυστηρά κριτήρια επιλέγει, μεταφράζει, επιμελείται και εκδίδει τα βιβλία του.

Στο βιβλίο δίνεται μια παγκόσμια ακτινογραφία των ανθρώπινων κοινωνιών με φόντο τον γεωγραφικό περίγυρο. Δεν είναι μια στατική φωτογράφηση των ανθρώπινων ομάδων μέσα στον φυσικό χώρο, έστω κι αν ο συγγραφέας θεωρεί ως αφετηρία του την παραδοσιακή γεωγραφία. Οι νέες προσεγγίσεις που ο συγγραφέας συνθέτει με την παραδοσιακή ανθρωπογεωγραφία, όπως η χωρική ανάλυση, η οικολογική προσέγγιση, η κοινωνιολογική άποψη και η οικονομική προσέγγιση, παράγουν ένα άκρως ενδιαφέρον αποτέλεσμα, μοναδικό για τα ελληνικά δεδομένα.

«ΝΕΑ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ»

Τ. 105-106, 7-8/1993