ΠΕΡΙ ΤΕΤΡΑΠΟΔΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ. Τέσσερα πόδια σ’ ένα παπούτσι

ΠΟΠΗ ΜΠΑΚΑ

Πολύ συχνά, όταν παρακολουθώ συζητήσεις μεταξύ διπόδων, ακούω τη φράση «του έβαλε τα δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι». Ξέρω βέβαια ότι εσείς χρησιμοποιείτε παπούτσια για να περπατάτε, πράγμα που εμάς τα τετράποδα δεν μας αγγίζει, αλλά αυτή η συγκεκριμένη έκφραση με προβληματίζει, ίσως επειδή εμείς δεν θα μπορούσαμε ποτέ να βάλουμε τα τέσσερα πόδια μας σ’ ένα παπούτσι. Πώς μπορεί να χωράνε τα δυο σας πόδια σ’ ένα παπούτσι; Δύσκολο το βρίσκω, αν και με λίγο στρίμωγμα κάτι μπορεί να γίνει.

Πιθανολογώ, λοιπόν, ότι αυτή την έκφραση τη χρησιμοποιείτε όταν θέλετε να στριμώξετε κάποιον ή κάποιους για να κάνουν κάτι που δεν κάνουν, ενώ θα έπρεπε. Όπως, για παράδειγμα, τον ιδιοκτήτη σκύλου, που δεν έχει σημάνει (με microchip) το ζωντανό του ή τον δήμαρχο που δεν έχει δημιουργήσει μητρώο των αδέσποτων της περιοχής του.

Ας ασχοληθούμε πρώτα με τον ιδιοκτήτη, που εξακολουθεί να παραμελεί την ηλεκτρονική σήμανση του σκύλου του (που είναι υποχρεωτική εδώ και τρία συναπτά έτη). Ας θυμηθούμε τους λόγους για τους οποίους θεσμοθετήθηκε:

α) Για να μπορούν τα ζώα να επιστρέψουν στον ιδιοκτήτη τους, αν χαθούν,

β) Για να εξαλειφθούν οι κλοπές,

γ) Για να μειωθούν τα εγκαταλελειμμένα και παρατημένα ζώα,

δ) Για να περιοριστεί το πρόβλημα των αδέσποτων,

ε) Για να ελεγχθεί η μέχρι τώρα ανεξέλεγκτη διακίνηση ζώων.

Τους πέντε αυτούς λόγους προβάλουν κτηνίατροι στις διαδικτυακές σελίδες τους, παραδεκτοί όμως είναι και από κάθε νοήμον ον που προβληματίζεται γύρω από τα θέματα αυτά. Συμπέρασμα: τρία χρόνια μετά την υποχρεωτική σήμανση, τα ιδιόκτητα τετράποδα (θεωρητικά) έχουν «τσιπαριστεί».

Ας πάμε τώρα στους δημάρχους, οι οποίοι είναι και υπεύθυνοι για τη διαχείριση των αδέσποτων της περιοχής τους. Οι τελευταίοι οφείλουν να έχουν –από τριετίας- καθιερώσει μητρώο καταγραφής των ζώων. Κάθε αδέσποτο έχει έναν αριθμό, προκειμένου να μπορεί να ελέγχεται (αν έχει στειρωθεί, εμβολιασθεί κλπ.). Συμπέρασμα: τρία χρόνια μετά την ισχύ του σχετικού νόμου, τα αδέσποτα (και πάλι θεωρητικά) έχουν καταγραφεί στα μητρώα των Δήμων.

Όλοι ξέρουμε πως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Κανείς δεν ελέγχει κανένα (σκύλο ή άνθρωπο). Ο όρος «μηχανισμός ελέγχου» παραμένει άγνωστος στις αρμόδιες υπηρεσίες. Τα τετράποδα αλλάζουν χέρια μέσω αγγελιών, χωρίς ποτέ σχεδόν να αναφέρεται ο αριθμός τους (ηλεκτρονικής σήμανσης ή καταγραφής σε μητρώο Δήμου). Ένα διαρκές αλισβερίσι εμφανίζεται σε διάφορα έντυπα σε στήλες «χαρίζεται», «δίνεται για υιοθεσία», «πωλείται από ιδιώτη» και πολλά άλλα. Οι προθέσεις ποικίλουν, αλλά ας δεχτούμε ότι ισχύουν οι καλύτερες.

Ένας τρόπος να αναγκασθούν οι ιδιοκτήτες ζώων να τα σημάνουν και αντίστοιχα οι δήμαρχοι να δημιουργήσουν μητρώα αδέσποτων είναι να μην επιτρέπεται η δημοσίευση αγγελίας για ένα ζώο συντροφιάς, αν δεν αναφέρεται ο αριθμός του. Αντί λοιπόν του «χαρίζεται σκύλος» θα έχουμε «χαρίζεται ο σκύλος με αριθμό σήμανσης τάδε» (που σημαίνει ότι έχει καταγραφεί στη βάση δεδομένων του Πανελλήνιου Κτηνιατρικού Συλλόγου) ή θα έχουμε «χαρίζεται το αδέσποτο με αριθμό τάδε του τάδε Δήμου» (που σημαίνει ότι ο οποιοσδήποτε Δήμος έχει δημιουργήσει μητρώο καταγραφής, άρα έχει μπει στο πρόγραμμα προστασίας των αδέσποτων ζώων).

Η πρόταση απευθύνεται κυρίως στους ιδιοκτήτες εντύπων ή και ηλεκτρονικών περιοδικών, οι οποίοι θα μπορούσαν να υιοθετήσουν την ιδέα και να μη δέχονται δημοσιεύσεις σχετικές με κατοικίδια, χωρίς να αναφέρεται ο αριθμός τους. Θα είναι μια καλή αρχή, προκειμένου να δρομολογηθεί και από την πολιτεία η νομοθετική απαγόρευση αυτής της πρακτικής. Στην πράξη θα αναγκάσει πολλούς να εφαρμόσουν –επιτέλους- το νόμο, κάνοντας κι εμάς τα τετράποδα να χαρούμε που δικαίως τον ψηφίσατε.

Ένα τετράποδο που δεν χαρίζεται

(για την αντιγραφή: Πόπη Μπάκα)

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 65, 11/2006