ΗΡΩ ΜΠΕΝΕΣΣΑΓΙΑ

Δευτέρα βράδυ, 21/8, η πιο ζεστή μέρα του χρόνου. Ψηνόμαστε όλη τη μέρα σε 41-42 βαθμούς. Το βραδάκι αποφασίσαμε να πάμε μια μικρή βόλτα στην Αθήνα για ένα παγωτό. Για να κουνηθούν λίγο και τα πόδια μας, ν’ ανοίξει το μυαλό μας μετά από μια μέρα παρέα με το κλιματιστικό...

Ο δρόμος λες ότι αχνίζει από τα κύματα της ζέστης που βγάζουν οι τοίχοι και η άσφαλτος. Ό,τι ζέστη είχαν συσσωρεύσει την ημέρα την απέδιδαν τη νύχτα που η θερμοκρασία του αέρα ήταν πιο χαμηλή. Που να δροσιστεί ο τόπος... Προχωρήσαμε παρακάτω στο στενό δρόμο έχοντας την εντύπωση ότι περπατάμε στο εσωτερικό μιας τοστιέρας σε ραλεντί. Ξαφνικά η πλατεία στο βάθος με τα δένδρα μας φάνηκε σαν όαση. Έστω και ψυχολογικά να έχεις αυτή την ανακούφιση, αξίζει, σκέφτηκα. Φθάνοντας στην πλατεία ανακαλύψαμε ότι δεν ήταν μόνο ψυχολογικό. Δεν είχε ακριβώς δροσιά, αλλά μια θερμοκρασία ανεκτή και ευχάριστη, γιατί τα πάντα είναι σχετικά στη ζωή, και το ημίφως, τα αραιά καλόγουστα ξύλινα παγκάκια (τα φώτα ήταν σβησμένα, ίσως για λόγους αποφυγής υπερφόρτωσης του δικτύου) πρόσθεταν στην άνεση και την ποιότητα αυτού του χώρου. Δες τι απλά πράγματα επηρεάζουν τη ζωή μας, σκέφτηκα. Το πράσινο που τόσο λείπει από την καθημερινότητα των κατοίκων της Αθήνας, σώζει από ακραίες συνθήκες.

Αλλά εμείς όχι μόνο δεν σχεδιάζουμε τη δημιουργία διαδρόμων για τον αέρα με τον κατάλληλο προσανατολισμό των δρόμων, αλλά τους καταστρέφουμε όταν κατά τύχη υπάρχουν. Όπως στην περίπτωση της πρόσφατης προσθήκης του κτιριακού όγκου στο Χίλτον (που μόλις προσπέρασα) όπου μία δίοδος αέρα από τον Υμηττό προς την ιδιαίτερα επιβαρημένη λεωφόρο βασιλίσσης Σοφίας έκλεισε...

Γυρίζοντας στο σπίτι πήγα ν’ ανοίξω τις μπαλκονόπορτες. Μπροστά από τις δύο, άφθονο πράσινο σε γλάστρες που φροντίζω με ιδιαίτερη αγάπη. Να βλέπω πράσινο με ηρεμεί, να μην με βλέπουν οι απέναντι με κάνει να νοιώθω σπίτι μου όμως δεν περίμενα ότι τα φυτά θα μου μείωναν και τη ζέστη. Μπροστά στην τρίτη μπαλκονόπορτα δεν υπάρχει κανένα φυτό, μία ξερή τέντα μόνο. Μόλις την άνοιξα μου ήρθε μια ζεστή ανάσα που δεν ένοιωσα στις δύο πόρτες. Ψυχολογικό; Δεν νομίζω, υπάρχει και η επιστημονική εξήγηση αλλά, επειδή βρίσκομαι σε διάθεση ενδοσκόπησης, η ουσία είναι αυτό που νοιώθεις, αν αφήσεις τον εαυτό σου να νοιώσει...

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 63 9/06