Ενότητα :Τεύχος 63, Σεπτέμβριος 2006

Τίτλος : Γιάννης Σακιώτης, ΑΠΟΨΕΙΣ, Την κανέλλα παρακαλώ

Διαβάστηκε: 664 φορές!

Πλήρες Κείμενο :   


Αρχή κειμένου

 

Την κανέλλα παρακαλώ!*

 

Γιάννης Σακιώτης

 

Το δίδυμο της κυβέρνησης Καραμανλή junior και της αντιπολίτευσης Παπανδρέου junior-junior, διανύει ήδη τον 30ό μήνα της. Μετά από τις ευάριθμες –εκατέρωθεν- επιτυχίες, διεθνείς και εγχώριες που έχουν καταγράψει στο ενεργητικό τους, οι δύο κεντρικοί πόλοι του πολιτικού μας συστήματος επέτυχαν έναν ακόμη σημαντικό πολιτικό -και πολιτειακό- άθλο: Να οργανώσουν τις πλέον γκροτέσκο δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές στο βίο της μεταπολίτευσης. Δεν χρειάζεται να περιμένει κανείς την έκβαση των εκλογών αυτών για να βγάλει συμπέρασμα. Δύο δήμοι περισσότεροι για το ΠΑΣΟΚ ή τρεις νομαρχίες χαμένες για τη ΝΔ δεν σημαίνουν απολύτως τίποτε για την τοπική αυτοδιοίκηση. Η οποία, με βάση τα τεκταινόμενα στους λεγόμενους κεντρικούς δήμους και νομαρχίες καταρρέει στην πλήρη απαξίωση, παρά τις σημαντικές εξαιρέσεις πραγματικά επιτυχημένων δημάρχων και εξαιρετικών υποψήφιων που δυστυχώς ευδοκιμούν σε μικρότερους δήμους της πρωτεύουσας ή της περιφέρειας, ευτυχώς, παρασάγγες μακριά από το σανίδι της κεντρικής επικοινωνιακής σκηνής.

 

Αν και πάντοτε οι εκλογές αυτές είχαν μεγάλες δόσεις βαριετέ και γελοιότητας, όλο και κάποια ζητήματα συζητιόνταν –τουλάχιστον στους μεγάλους δήμους-, όλο και κάτι έμενε στον αέρα για τα προβλήματα της πόλης, μια φευγαλέα υπόσχεση ότι ίσως κάτι, κάπου θα βελτιωθεί, το ψέλλισμα μερικών προγραμματικών στοιχείων για δήθεν ολοκληρωμένη διαχείριση απορριμμάτων κλπ.

 

Σχεδόν όλα ξεκίνησαν από την επιλογή των υποψηφίων. Στον τομέα αυτό, αναμφίβολα, τη μάχη κερδίζει, με διαφορά μάλιστα το ΠΑΣΟΚ. Παρά τους αγράμματους και απολίτιστους τοπικούς άρχοντες που διαθέτει η ΝΔ και τους οποίους κατά κανόνα επαναπροκήρυξε υποψηφίους, ας θυμηθούμε τις …αντιπροτάσεις του ΠΑΣΟΚ: υποψήφια νομάρχης Θεσσαλονίκης η Βούλα Πατουλίδου, υποψήφιος δήμαρχος Πειραιά ο Παναγιώτης Φασούλας, υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας ο Κώστας Σκανδαλίδης. Όχι ότι τα συγκεκριμένα πρόσωπα έχουν κάτι το μεμπτότερο από τους ανθυποψηφίους τους, αλλά όπως και να το κάνουμε, όταν σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις συναγωνίζονται ως υποψήφιοι δήμαρχοι, νομάρχες και περιφερειάρχες πρόσωπα με υψηλή μόρφωση, προσωπική βαρύτητα και σούπερ πορτφόλιο επιδόσεων στην τοπική πολιτική, είναι το λιγότερο κωμικό, το περισσότερο που μπορεί να περιμένει κανείς από κεντρικούς υποψηφίους να είναι προτροπές του τύπου «ας αγαπιόμαστε όλοι για το καλό του Πειραιά» ή κεντρικά νοήματα που βασίζονται στη δημόσια έκθεση καλλίπυγων νεανίδων προς άγραν ψήφων από τους λιγούρηδες φτηνο-μπανιστηρτζήδες μικροαστούς της Αθήνας.

 

Ένα άλλο στοιχείο του προεκλογικού «αγώνα» ήταν η καινοφανής μεθοδολογία των κοινωνικών επισκέψεων, ή, πιο λαϊκά, της βίζιτας σε διάφορους πολιτικούς φίλους και αντιπάλους. Μεθοδολογία που βρήκε την πιο ακραιφνή της εφαρμογή στους κεντρικούς δήμους και νομούς. Έτσι, κανένας υποψήφιος που σέβεται τον επικοινωνιολόγο του δεν έχασε ευκαιρία για επίσκεψη με κουβεντούλα και καφεδάκι, γλυκάκι ή ανθοδέσμη σε γνωστούς παράγοντες του δημόσιου βίου, αποζητώντας την ευλογία τους μπροστά στις κάμερες. Το όλο σκηνικό μοιάζει να προέκυψε από ενιαία συνταγή που εφαρμόζεται από τους σαλτιμπάγκους των «επικοινωνιακών» επιτελείων: Οι κυρίες επισκέφθηκαν κατά κύριο λόγο άνδρες, της αντίπαλης παράταξης, με μοναδικό κριτήριο η δημοτικότητά τους να ήταν πάνω από 30%. Έτσι, για παράδειγμα, η Φώφη συνάντησε τον Αβραμόπουλο, τον Χριστόδουλο, νομίζω και το Νικήτα Κακλαμάνη –αν δεν τον είδε, μην ανησυχείτε, θα τον επισκεφθεί συντόμως-, η Αράπογλου τον Άνθιμο, νομίζω επίσης τον Ψωμιάδη, ίσως και τον ίδιο τον Παπαγεωργόπουλο, έστω και από κεκτημένη ταχύτητα… Για τους άνδρες το πράγμα ήταν κάπως πιο περίπλοκο. Επισκέφθηκαν κατά κανόνα πρόσωπα επίσης κατά αποκλειστικότητα από την αντίπαλη παράταξη, π.χ. ο Σκανδαλίδης τον Παυλόπουλο –δύο φορές μάλιστα, ο Ντινόπουλος δεν είχε για την ώρα εύκαιρο πασόκο αξιωματούχο και οι πληροφορίες λένε ότι σκέφτεται να επισκεφθεί τον Παπανδρέου –ή έστω τον Αθανασάκη-, μη τυχόν και τον βρει σε χαλαρή φάση και του αποσπάσει κάποια κουβέντα συμπάθειας. Στο χορό μπήκε και ο Χαλβατζής, που πήγε επίσκεψη στον Φούρλα…

 

Φυσικά, θα υπάρχουν πολλές ακόμη γελοιότητες, που θα έχουν διαμειφθεί στην τηλεόραση και οι οποίες προφανώς διαφεύγουν από έναν μη-τηλεθεατή. Σε ό,τι αφορά τον ευρύτερο πολιτικό χώρο της αριστεράς και της οικολογίας, η εικόνα είναι το λιγότερο απογοητευτική, καθώς στο κατεξοχήν πεδίο παραγωγής κατανοητής και εφαρμόσιμης πολιτικής, στο οποίο σε προηγούμενες εκλογές ο χώρος αυτός παρήγαγε σημαντικές ιδέες και άνοιξε σοβαρές συζητήσεις, αυτή τη φορά επέδειξε σύνδρομο Alzheimer, λησμονώντας τα πιο σημαντικά θέματα της ατζέντας για την πόλη και περιοριζόμενος σε αναμασήματα σημειακότατων σκέψεων, όπως η πολυσυζητημένη πλέον ιδέα του πρασινίσματος των ταρατσών της Αθήνας ή ο συμμετοχικός προϋπολογισμός, μια σημαντικότατη ιδέα του Πόρτο Αλλέγκρε, η οποία όμως τόσα χρόνια παραμένει ένα θεώρημα χωρίς εξειδίκευση και προσαρμογή στα ελληνικά δεδομένα. Και όλα αυτά σε μια εποχή που σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις η τοπική αυτοδιοίκηση απογειώνεται σε σφαίρες υποκατάστασης του κοινωνικού κράτους, της αναπτυξιακής πολιτικής και της περιβαλλοντικής διαχείρισης. Με σπουδαία επιτεύγματα, που για όποιον έχει την τύχη να τα μαθαίνει, εξασφαλίζει με άνεση πολλές ώρες μελαγχολίας.

 

Με τα δεδομένα αυτά δεν θα ήταν καθόλου υπερβολή να προταθεί η σκέψη της κατάργησης της τοπικής αυτοδιοίκησης στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και τον Πειραιά και η υποκατάστασή της από διορισμένα πρόσωπα από την κεντρική διοίκηση, κατά αναλογία της σύνθεσης της βουλής. Είναι πλέον μια απέραντη σπατάλη χρημάτων και αλόγιστη δαπάνη κακογουστιάς.

 

* Μιας και μόλις ήρθαμε από την –αόρατη- πόλη (βλ. Ίταλο Καλβίνο) και γυρεύουμε στην κορυφή την κανέλλα…

 

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 63, 9/06

 

Επιστροφή