Τουρκική μειονότητα, τώρα!

Σάκης Κουρουζίδης

Η Ελλάδα εξόρκισε μια πραγματικότητα με τη συνθήκη της Λωζάνης. «Πέτυχε» να μην αναγνωρίσει την «τουρκική μειονότητα» και θεώρησε ότι αν την μετέτρεπε σε «μουσουλμανική», αφενός θα ξεπερνούσε την αμηχανία της για τους Πομάκους και τους ΡΟΜ της περιοχής εντάσσοντάς τους υπό την κοινή θρησκευτική ομπρέλα και αφετέρου θα κουκούλωνε την καυτή πατάτα, όπως πίστευε, της ύπαρξης μια εθνοτικής μειονότητας πολύ κοντά στα σύνορα με την Τουρκία.

Με την βλακώδη πολιτική των διακρίσεων που ακολούθησε πέτυχε να ενοποιήσει τις τρεις διαφορετικές εθνοτικές ομάδες υπό την σκέπη της κοινής τους θρησκείας, αναγορεύοντας ως κυρίαρχο ενοποιητικό τους στοιχείο ακριβώς τη θρησκεία τους και αφετέρου καθιστώντας την Τουρκία ως τον φυσικό τους σύμμαχο και προστάτη. Ομογενοποιήθηκαν και ενσωματώθηκαν στην κοινή θρησκευτική τους υπόσταση. Η άρνηση και η ενοχοποίηση του δικαιώματος του εθνικού αυτοπροσδιορισμού και το κλίμα των διακρίσεων ανέδειξαν τη θρησκεία τους ως το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της ύπαρξής τους και αυτό στη συνέχεια έγινε και το τείχος του διαχωρισμού με τους ελληνικής καταγωγής συμπολίτες τους.   

            Σήμερα φτάσαμε στο τραγελαφικό σημείο να θεωρούμε ότι είναι κάτι σαν προδοτική στάση το να δηλώνει κάποιος ότι είναι «τούρκος», να μην μπορεί να δημιουργήσει συλλόγους που να υποδηλώνουν στον τίτλο τους τον προσδιορισμό «τουρκικός» (στην Ελλάδα σήμερα υπάρχουν: «Αρμενική Νεολαία Ελλάδας», Ισραηλιτικό Συμβούλιο», «Γαλλικό Ινστιτούτο», «Ινστιτούτο Δανίας», «Βρετανικό Συμβούλιο», «Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών», «Αμερικάνικη Σχολή Κλασσικών Σπουδών Αθήνας», «Αμερικανική Γεωργική Σχολή Θεσσαλονίκης», «Σύλλογος Βουλγάρων Ρεθύμνου», «Κοινότητα Ρουμάνων Ρεθύμνου» και καλώς υπάρχουν, όπως και πολλοί «ελληνικοί σύλλογοι ακόμη και σε χώρες που δεν υπάρχει αναγνωρισμένη ελληνική μειονότητα), να υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα της επιλογής του μουφτή από την ελληνική πολιτεία, διατηρώντας και τον πρωτοφανή για σύγχρονη κοινωνία ρόλο του «δικαστή».

            Δηλαδή, κάνουμε τα πάντα να κρατήσουμε τον πληθυσμό της περιοχής αυτής υπό την σκέπη της θρησκευτικής –μουσουλμανικής- ηγεσίας και κατά προέκταση να δώσουμε ρόλο προστάτη τους στην Τουρκία.

            Με αφορμή την υποψηφιότητα της κυρίας Καραχασάν, βγήκαν όλα αυτά και πάλι στην επικαιρότητα, σε μια πιο κωμικοτραγική εκδοχή τους. Η Ελλάδα, αν θέλει να περάσει σε ένα καθεστώς ισονομίας των πολιτών της και να ενσωματώσει ομαλά και δημιουργικά όλους τους έλληνες πολίτες της, θα πρέπει, αφενός να αποδώσει όλα τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα στους πολίτες της και στις επιμέρους κοινωνικές και εθνοτικές ομάδες και αφετέρου να μετατρέψει την «μουσουλμανική μειονότητα» σε τρεις μειονότητες, την τουρκική, την πομακική και την κοινότητα των ΡΟΜ. Η ύπαρξη «μειονοτικών» ομάδων με την νομική και πολιτιστική διάσταση, δεν αποτελούν εξ ορισμού κίνδυνο για τις κοινωνίες που τις «φιλοξενούν», αντιθέτως ο ρόλος τους μπορεί να εξελιχθεί σε ιδιαιτέρως αποφασιστικό για τη δημιουργία κλίματος φιλίας και ειρήνευσης με τους γείτονες. Με τον τρόπο αυτό αναδεικνύονται και ενισχύονται τα στοιχεία του «πολίτη» με δικαιώματα, μεταξύ των οποίων και αυτά που αναφέρονται στη γλώσσα, τον πολιτισμό, την ιστορία ή αλλού, εφόσν επιλέξουν ατομικά ή συλλογικά να τα ασκούν. Θεσμοί ενσωμάτωσης χρειάζονται και όχι κραυγές ενός ανέξοδου δήθεν «πατριωτισμού» και μιας «τουρκοφαγικής» υστερίας.

Στην επόμενη Γενική Απογραφή της χώρας θα πρέπει, επιτέλους, όπως έχουμε νομική δέσμευση απέναντι στις υπάρχουσε διεθνείς συνθήκες για τις μειονότητες, να ζητήσουμε από όσους απογράφονται να δηλώσουν ποια είναι η εθνοτική καταγωγή τους, όπως αυτοί και μόνον αυτοί την αισθάνονται.

(Δυστυχώς το ΠΑΣΟΚ δεν προετοίμασε πλήρως και δεν υπερασπίστηκε επαρκώς την υποψηφιότητα της κ. Καραχασάν).

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 61, 6/06