Για το κυκλοφοριακό χάος του Πειραιά και το τραμ

Γιώργος Αλεβιζόπουλος

Νομαρχιακός Σύμβουλος Πειραιά

Δεν συνηθίζω να απαντώ σε κάθε προβληματισμό ή άποψη που είναι αντίθετη με την δική μου. Διαβάζοντας όμως το άρθρο του κ. Σ. Κουρουζίδη διαπίστωσα ότι δεν έχει κατανοήσει τις απόψεις μου, γι’ αυτό και τις παραποιεί.

Θα ήθελα να δηλώσω για άλλη μια φορά πως είμαι υπέρ του τραμ, γιατί αποδεδειγμένα είναι ένα από τα φιλικότερα προς το περιβάλλον μέσα μεταφοράς.

Η αντίθεσή μου αφορούσε τη συγκεκριμένη πρώτη χάραξη, που όχι μόνο δεν έλυνε προβλήματα, αλλά θα επιδείνωνε τα ήδη έντονα φαινόμενα κυκλοφοριακής συμφόρησης του Πειραιά. Συγκεκριμένα οι συγκοινωνιακές ρυθμίσεις στην πόλη, που προτάθηκαν από την αρχική μελέτη, όπως:

·          δρόμοι μικρής διατομής, σαν την οδό Τσαμαδού, να γίνονται λεωφορειόδρομοι,

·          αραίωση ή κατάργηση του τρόλλεϋ της Καστέλλας και πολλών άλλων επιφανειακών δρομολογίων λαϊκών συνοικιών του Πειραιά, καθώς και

·          η αμφίβολη διοχέτευση της κίνησης του λιμανιού, που πλήττει άμεσα και τα νησιά

θα προκαλούσαν έντονο μποτιλιάρισμα, περισσότερη ρύπανση και θόρυβο, και έμμεσο εξαναγκασμό πολλών Πειραιωτών  στη χρήση του ιδιωτικού αυτοκινήτου. Μια μελέτη, που περιορίστηκε στους κεντρικούς άξονες του Πειραιά και δεν ασχολήθηκε με το κυκλοφοριακό πρόβλημα των περιφερειακών δρόμων, όπως για παράδειγμα οι ακτές Μουτσοπούλου και Θεμιστοκλέους, και τη διασύνδεση του κέντρου με τους γύρω δήμους, δεν μπορεί παρά να αποτύχει στους στόχους της.

Χαρακτήρισα αυτή τη μελέτη πρόχειρη και βεβιασμένη, που βρίσκει αντίθετη την Πειραϊκή κοινωνία, και όχι όπως λέγεται μια ομάδα της οδού Τζαβέλλα. Μετά από αυτή την εναντίωση η εταιρία απέσυρε τον αρχικό σχεδιασμό και τώρα κάνει λόγο για διαφοροποίηση της χάραξης. Σημειώνω εδώ, πως έχω επανειλλημένα ζητήσει τη νέα πρόταση, αλλά δυστυχώς η Τραμ ΑΕ την κρατά στα γραφεία της.                

Θεωρώ πως χρειαζόμαστε μια μακροπρόθεσμη πολιτική στρατηγικού χαρακτήρα, στα πλαίσια μιας εναλλακτικής αντίληψης για τις μετακινήσεις, που μπορεί να υλοποιηθεί μόνο με κεντρικό σχεδιασμό και την ενεργή συμμετοχή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Και θα έχει θετικά αποτελέσματα, μόνο αν μελετηθεί και αξιολογηθεί συνολικά η αναδιάρθρωση των συγκοινωνιών του Πειραιά, λαμβάνοντας υπ’ όψη και τις εκτιμήσεις - μελέτες του ΗΣΑΠ, της ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ΑΕ και τις προτάσεις της Αυτοδιοίκησης Α και Β Βαθμού. Δηλαδή, πρέπει να μελετηθούν:

·         η ενίσχυση των δημόσιων συγκοινωνιών

·         η ανάπτυξη των υπόγειων μέσων σταθερής τροχιάς

·         η χρήση ευέλικτων και χαμηλής ρύπανσης μίνι μπας, για αποτελεσματική κάλυψη σε όλες γειτονιές του Πειραιά (και όχι μόνο στους κεντρικούς άξονες, όπου θα περνούσε ένα τραμ – κινητή διαφήμιση)

·         κίνητρα και λύσεις για μειωμένη χρήση του ΙΧ.

·         εκστρατεία ενημέρωσης των πολιτών  για τη χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς (που θα βοηθήσει στη μείωση της χρήσης του ιδιωτικού αυτοκινήτου)

·         η ένταξη του ποδηλάτου στις πόλεις και

·         λύσεις στάθμευσης των ΙΧ αυτοκινήτων στις εισόδους της πόλης

Όσον αφορά στο τραμ του Περάματος, κ. Κουρουζίδη, θα μου επιτρέψεις να έχω προσωπική άποψη, μιας και είμαι από εκείνους «τους εργάτες και τα μαστόρια» που χρησιμοποιούσαν το τραμ, σαν εργαζόμενος στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη από το ’70, άρα γνωρίζω τα συν και τα πλην.

Γιώργος Αλεβιζόπουλος

Νομαρχιακός Σύμβουλος Πειραιά

__________  

Σχόλιο του Σ. Κουρουζίδη:

Η απάντηση του κ. Αλεβιζόπουλου μου επιβεβαιώνει τις ανησυχίες που διατύπωσα για τον τρόπο εμπλοκής των ανθρώπων της ΤΑ στην αξιολόγηση τόσο σημαντικών και δύσκολων προβλημάτων. Ο αντίλογος σε μια επιστημονική μελέτη δεν είναι η εμπειρική προσέγγιση, αλλά μια άλλη επιστημονική, αν υπάρχει, πριν από την τελική απόφαση. Δυστυχώς, στην υπόθεση της επέκτασης του τραμ στον Πειραιά, όλα όσα ακούστηκαν δεν στηρίζονται σε έναν «επιστημονικό αντίλογο», αλλά στηρίζονται σε φοβικά – εμπειρικά αντανακλαστικά που δεν έχουν σχέση με τα πραγματικά στοιχεία του επίδικου θέματος. «Είμαι υπέρ του τραμ», αλλά όλα τα επιχειρήματα που χρησιμοποιώ για να μην δεχτώ την συγκεκριμένη πρόταση, είναι επιχειρήματα άρνησης του ρόλου και των χαρακτηριστικών του τραμ στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις. Όταν ένα ΜΜΜ, και ειδικά ένα τραμ, λειτουργεί σε μια μποτιλιαρισμένη περιοχή, τότε δεν αυξάνεται το μποτιλιάρισμα αλλά …μειώνεται. Το αν ένας δρόμος είναι «στενός» για την διέλευση του τραμ δεν απαντιέται εμπειρικά αλλά αποτελεί αντικείμενο της συγκοινωνιακής επιστήμης (το ότι σε πολλές πόλεις της Ευρώπης το τραμ κινείται σε στενότερους από την Τσαμαδού δρόμους, σε πεζόδρομους, σε ιστορικά κέντρα των πόλεων από όπου έχουν εξορίσει εντελώς το ΙΧ αφήνοντας μόνο το τραμ, θα μπορούσε να θεωρηθεί και μια πρόχειρη εμπειρική απάντηση).

Ο ρόλος των ανθρώπων της ΤΑ δεν είναι να υποκαθιστούν την επιστήμη με λογικοφανείς εμπειρικούς συλλογισμούς, αλλά να αξιοποιούν όλα τα επιστημονικά -και άλλα- δεδομένα πριν πάρουν τις αποφάσεις τους, γιατί ο πολιτικαντισμός και ο λαϊκισμός την έχουν στήσει –και για τους αριστερούς- στην κάθε Τσαμαδού και στην κάθε Τζαβέλα.    

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 61 6/06