ΝΤΙΝΑ ΓΕΩΡΓΟΥΛΑ

Είναι μια πολύ έντονη παιδική ανάμνηση αυτή με τις δύο βερικοκιές  που πλαισίωναν  την είσοδο, στη μικρή αλλά πνιγμένη στο πράσινο αστική αυλή τού  πατρικού μου σπιτιού.  Χωρίς να το συνειδητοποιούμε, εμείς τα παιδιά μετρούσαμε τον χρόνο μέσα από τον κύκλο  τους, περιμένοντας  ανυπόμονα να  δούμε  τα άνθη τους να γίνονται  καρποί. Τους δοκιμάζαμε πριν καλά καλά δέσουν κουκούτσι, εντελώς άγουρους αλλά υπέροχους, και από κείνη τη στιγμή τους παρακολουθούσαμε  γευσιγνωστικά ώσπου φθάνανε στην πλήρη τους  ωρίμανση. Ως το τέλος Ιουνίου  πάνω κάτω, τα βερίκοκα μαγεύανε τη γεύση μας και γίνονταν η πιο αθώα αλλά  επίμονη κατάχρηση ολόκληρης της παρέας μας. Το ένα δέντρο έκανε τα κοινά βερίκοκα,  στρογγυλωπά, αρωματικά και χυμώδη, με ανοιχτό ποροκαλί χρώμα και ανεπαίσθητο  βελουδένιο χνουδάκι. Η άλλη έκανε τα  αποκαλούμενα «καΐσια», μεγάλα σαν δύο τουλάχιστον βερίκοκα, πιο σκουρόχρωμα και μάλλον σαρκώδη, αλλά  εξίσου αρωματικά. Και τα δύο είδη κρύβανε μέσα στο κουκούτσι τους  το πιο νόστιμο αμύγδαλο που έχω φάει ποτέ.

             Όσοι τυχαίνει να έχετε ανάλογες αναμνήσεις, θα συμφωνείτε μαζί μου ότι  το βερίκοκο είναι ένα δώρο της φύσης που αξίζει ιδιαίτερα να το γεύεται κανείς αυτούσιο. Κι αυτό είναι που θα ήθελα κυρίως να σας συστήσω εδώ. Μαγνήσιο, φωσφόρος, σίδηρος, προβιταμίνη Α, είναι μερικά από τα στοιχεία που κάνουν τα βερίκοκα πολύτιμα για την υγεία, με την  προϋπόθεση, βέβαια, ότι θα  έχουν κοπεί ώριμα. Ωστόσο, εκείνο που θα σας πείσει να μην αφήσετε τη σαιζόν ανεκμετάλλευτη, είναι το λεπτό άρωμα και η γεύση τους. Γι’ αυτό, επιμένετε πάντα να δοκιμάζετε πριν ψωνίσετε ή τουλάχιστον  φροντίζετε να περνάτε το βερίκοκο  φευγαλέα από τη μύτη σας  για να βεβαιωθείτε ότι σας δίνει το στίγμα του.

               Το λεπτό παιχνίδι της βερικοκιάς  με τα αρώματα, που αρχίζει από τα μικρά, λευκορόδινα άνθη της, την συνόδευε πάντοτε στο μακρύ, ενδιαφέρον ταξίδι της, από τη μακρινή Κίνα, στην Ινδία, την Περσία, την Αρμενία κι από  κει στις μεσογειακές παρυφές που την αγάπησαν ιδιαίτερα. Η Μέση Ανατολή διατηρεί ακόμη και σήμερα τα πρωτεία και τα βερίκοκα της  ευρύτερης περιοχής εξακολουθούν να έχουν το καλύτερο όνομα στη διεθνή αγορά. Ο ακαταμάχητος καρπός τής βερικοκιάς κυκλοφορεί σε διάφορες ποικιλίες και στη χώρα μας. Γνωστότερα  και από πολλούς καλύτερα θεωρούνται τα λεγόμενα Διαμαντοπούλου, μάλλον τα πιο χυμώδη. Δεν έχω ένσταση. Θα σας συνιστούσα, πάντως, να μείνετε πιστοί στο προσωπικό σας γούστο  και επίσης  να δοκιμάσετε οπωσδήποτε την ποικιλία καΐσια  που  με χαρά μου διαπιστώνω την επανεμφάνισή της στην αγορά .

 Εξαιρετικό αλλά ευαίσθητο, το βερίκοκο προσφέρεται ιδιαίτερα για μαρμελάδα, την πιο λατρεμένη μεταποίηση φρούτου για μικρούς και μεγάλους όλων των εποχών. Εύκολη και αποδοτική μας επιτρέπει να κρατήσουμε τη λεπτή γεύση τού βερίκοκου για πολύ χρόνο μετά τη  σχετικά σύντομη εποχή του. Το αρωματικό  αμύγδαλο που κρύβουν μέσα τους τα κουκούτσια τού βερίκοκου και που θα βάλετε οπωσδήποτε στη μαρμελάδα σας την τελευταία στιγμή,  υπόσχονται να της δώσουν ένα εντελώς ιδιαίτερο άρωμα. Κάτι άλλο που μπορείτε να φτιάξετε εύκολα με φρέσκα βερίκοκα είναι οι τάρτες. Σάς δίνω εδώ  μία συνταγή που συνδυάζει τα βερίκοκα με μια ανάλαφρη κρέμα, κάνοντας  τη γεύση πιο πλούσια. Θυμηθείτε ότι μπορείτε πάντα να συνδυάσετε ένα κομμάτι τάρτα βερίκοκο με ένα μπαλάκι παγωτό βανίλια, δίνοντας στη γλυκιά σας απόλαυση  ακόμη πιο καλοκαιρινό χαρακτήρα.

  ΜΑΡΜΕΛΑΔΑ ΒΕΡΙΚΟΚΟ

            2 κιλά ώριμα βερίκοκα,  χωρισμένα στα δυο, 1 ½ κιλό ζάχαρη.

            Αφαιρείτε από τα βερίκοκα τα κουκούτσια και αφήνετε στην άκρη 7-8. Βάζετε τα βερίκοκα σε κατσαρόλα μαζί με τη ζάχαρη και τα αφήνετε να μείνουν  γύρω στις 12 ώρες. Τα βράζετε 10 λεπτά,  πιέζοντάς τα μια δυο φορές με ξύλινο κουτάλι, να μισολιώσουν. Τα αφήνετε να μείνουν 24 ώρες. Ξαναβράζετε τη μαρμελάδα  ώσπου να δέσει. Εν τω μεταξύ, σπάζετε τα κουκούτσια που κρατήσατε,  ζεματίζετε τα αμύγδαλα που κλείνουν μέσα τους, τα ξεφλουδίζετε και τα χωρίζετε στα δυο. Τα ρίχνετε  προς το τέλος του βρασίματος στη μαρμελάδα και την μεταφέρετε σε βάζα, προτού κρυώσει.

ΤΑΡΤΑ ΜΕ ΒΕΡΙΚΟΚΑ

500 γρ. ώριμα βερίκοκα, χωρίς τα κουκούτσια, χωρισμένα στα δυο. Για τη ζύμη μπριζέ: 250 γρ. αλεύρι κοσκινισμένο. 1 πρέζα αλάτι. 20 γρ. ζάχαρη. 125 γρ. βούτυρο. 1 αυγό χτυπημένο. 2 κουταλιές πολύ κρύο νερό.  Για την κρέμα: 2 κουταλιές ζάχαρη. 1 αυγό, χωριστά τον κρόκο από το ασπράδι. 100 χιλιοστά του λίτρου γάλα. Επίσης: 50 γρ. αμύγδαλα ασπρισμένα και χοντροκομμένα. Λίγο βούτυρο και λίγο αλεύρι για την ταρτιέρα.

Αναμιγνύετε το αλεύρι με το αλάτι και τη ζάχαρη. Κάνετε μια λακουβίτσα στο κέντρο του αλευριού  και βάζετε μέσα  το βούτυρο και το αυγό. Δουλεύετε τη ζύμη  με το χέρι, πολύ γρήγορα, προσθέτοντας και το νερό. Την μαζεύετε σε μπαλίτσα, έστω κι αν υπάρχουν ακόμη κομματάκια βούτυρο που δεν έχουν λιώσει.. Την τυλίγετε σε αλουμινόχαρτο και την αφήνετε να ξεκουραστεί, στο ψυγείο, 1 ως 2 ώρες. Ανοίγετε τη ζύμη σε φύλλο πάχους 4- 5 χιλιοστών και την απλώνετε σε ταρτιέρα βουτυρωμένη και αλευρωμένη ελαφρά. Την τρυπάτε κατά τόπους με το πιρούνι και  απλώνετε πάνω τα βερίκοκα .Ετοιμάζετε την κρέμα:  Χτυπάτε τη ζάχαρη με τον κρόκο να αφρατέψει και να ασπρίσει το μείγμα. Χτυπάτε το ασπράδι να γίνει μαρέγκα . Ρίχνετε στο μείγμα του κρόκου το γάλα και κατόπιν τη μαρέγκα. και ανακατεύετε ελαφρά. Πασπαλίζετε τα βερίκοκα με τα αμύγδαλα και ρίχνετε από πάνω το μείγμα της κρέμας. Ψήνετε την τάρτα  γύρω στα 40 λεπτά, σε φούρνο προθερμασμένο στους 200 βαθμούς. Μόλις η ζύμη  χρυσίσει ελαφρά, βγάζετε την τάρτα και την αφήνετε να κρυώσει.

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 61, 6/06