ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: Κατερίνα Πλασσαρά: «Τα Ελληνικά ζώα χάνονται»

Εκδόσεις Εrgo

Η δεύτερη συμπληρωμένη έκδοση του βιβλίου της Κατερίνας Πλασσαρά ανοίγει την πόρτα και ο αναγνώστης αντικρίζει έναν άγνωστο θησαυρό, που ακολουθεί κι αυτός το δρόμο του αφανισμού. Στην προσπάθειά της να μας θυμίσει (και σε κάποιους από εμάς να γνωρίσει) τα ζωντανά μνημεία του τόπου μας, η Κ.Π. περιδιαβαίνει την ιστορία των ελληνικών φυλών αλόγων, σκύλων και αγροτικών ζώων. Ταξιδεύοντας στα νησιά και στην ηπειρωτική Ελλάδα, σταθμεύει στην Κρήτη για να μας γνωρίσει τον Κρητικό Λαγωνικό σκύλο, στη Σκόπελο την τοπική φυλή γίδας, στην Ήπειρο το ορεινό πρόβατο, στη Σκύρο το αλογάκι. Ο κατάλογος δεν έχει τέλος, όπως και η δημοσιογραφική έρευνα της Κ.Π. που κλείνει «χωρίς τελεία». Κι εμείς μαζί της περιμένουμε καλύτερες ειδήσεις για τις φυλές που χάνονται, θύματα της ανθρώπινης άγνοιας, της αφέλειας και των όσων εμείς κάνουμε σε βάρος τους. Η ίδια γράφει:

            «Ζούμε στην εποχή της «καλύτερης απόδοσης με το χαμηλότερο δυνατό κόστος» - αυτή η μυωπική έκφραση, όπου το κέρδος της στιγμής είναι εκείνο που έχει την μεγαλύτερη αξία. Στις ΗΠΑ, σήμερα, ένα μέρος όπου είναι αφάνταστο πόσα γαλακτοκομικά προϊόντα παράγονται, σχεδόν όλο το γάλα προέρχεται από μία και μόνο φυλή αγελάδας, τη Χολστάϊν. Όλες οι άλλες φυλές θεωρούνται «περίεργες» και σπάνια τις έχει κανείς, εκτός αν το κάνει για χόμπι. Το ίδιο συμβαίνει και στον Καναδά. Έτσι, το γενετικό υλικό αυτών των «κατώτερων» φυλών μπορεί πολύ σύντομα να εξαφανιστεί.

            Όπως οι Χολστάϊν εκτρέφονται και παράγουν όλο και περισσότερο γάλα με όλο και λιγότερο κόστος, μπορούμε να φανταστούμε πως έρχεται η μέρα όπου μια τεράστια μαυρόασπρη αγελάδα, θα κάθεται με ανοιχτά τα πόδια ανάμεσα στα σύνορα του Καναδά και των ΗΠΑ, χύνοντας ατέλειωτους ποταμούς γάλακτος στις δύο χώρες. Μοιάζει με επιστημονική φαντασία. Όμως με την κυριαρχία της βιοτεχνολογίας, ποιος ξέρει τι μπορεί να συμβεί.

            Και όλα αυτά, ενώ οι φυλές που δημιούργησαν την παραγωγή και εξακολουθούν να παράγουν, εγκαταλείπονται να πεθάνουν. Αυτό το «μικρότερο δυνατό κόστος», λοιπόν, είναι που αποφασίζει τι από την ιστορία μας, τι από την αισθητική μας, τι από την επιστήμη μας, πρέπει να πεταχτεί. Κάτι τέτοιο είναι περισσότερο από κοντόφθαλμο, είναι βιολογικός βανδαλισμός».

Π.Μπ.

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 61, 6/06