Τετάρτη 3 Μαΐου, γύρω στις 2 το μεσημέρι

Πόπη Μπάκα

«Επόμενη στάση, 2^η Αγίου Κοσμά». Σκεφτόμουνα ότι πρέπει να είμαι μεταξύ των λίγων σ’ αυτή την πόλη που μπαίνουν για πρώτη φορά στο τραμ. Έτσι έτυχε. Η θάλασσα και δίπλα η πεζογέφυρα προς το παλιό αεροδρόμιο, για να διασχίσεις το παραθαλάσσιο ποτάμι των αυτοκινήτων της «παραλιακής». Ο ήχος από τις συρόμενες βαλίτσες, η πρώτη επαφή με τη βαβέλ των γλωσσών, η πρώτη ματιά στο απέραντο εργοτάξιο του 4^ου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ. Χωρίς βαριά μηχανήματα, ένα εργοτάξιο ανθρώπων και χρωμάτων που γνωρίζονται, συντονίζονται, συνεννοούνται, συνυπάρχουν.

Ώρα 4: Ο αέρας δυσκολεύει το ξεδίπλωμα των πανώ και σκορπίζει τα χαρτιά. Το εργοτάξιο απτόητο συνεχίζει να στήνει το δικό του «μεγάλο έργο». Καφές, πήγαινε – έλα και ματιές που συγκινούν στα περίπτερα που γεμίζουν ελπίδα. Ο νεαρός με τη ράστα από τη Θεσσαλονίκη δυσκολεύεται να καθοδηγήσει τον ώριμο τεχνίτη. Το επιβάλλει το πτυχίο του μηχανολόγου, το εμποδίζει ο σεβασμός προς το γκρίζο μαλλί. Οι δυο τους κάνουν το ντουέτο της συνύπαρξης, της συνεργασίας και της αλληλοσυμπλήρωσης. Άλλωστε γι’ αυτό βρέθηκαν εκεί.

Ώρα 6: Οι κόφτες, τα ψαλίδια, οι κόλλες, τα χαρτόνια και τα συρραπτικά πηγαινοέρχονται από περίπτερο σε περίπτερο και κανείς δεν κάνει λάθος, κανείς δεν χρειάζεται το γραφείο των babels… Μιλάνε την ίδια γλώσσα, κουβαλάνε την ίδια καρδιά.

Ώρα 8: Το εργοτάξιο έχει ήδη γεμίσει χρώμα. Οι ήχοι χρωματίστηκαν κι αυτοί, το παλιό αεροδρόμιο ζωντάνεψε και στην πίστα απογειώθηκαν οι ελπίδες. Κόντρα στη φτώχεια, το ρατσισμό, τον πόλεμο, την καταστροφή του πλανήτη, την ανεργία, τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. «Για να αλλάξουμε τον κόσμο», στο πείσμα πολλών…

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 60, 5/06