Γιάννης Σακιώτης

Η ευγενικά συγκεκαλυμμένη οργή της επιστολογράφου εναντίον μου, με αφορμή το σύντομο σχόλιο που παρουσίασα στον προηγούμενο Δαίμονα για την περιβαλλοντική εκπαίδευση δεν με εκπλήσσει. Η περιβαλλοντική εκπαίδευση είναι ένας πολλαπλώς ευαίσθητος τομέας και συχνά οι άνθρωποι που δουλεύουν με πάθος στο πεδίο, οργανώνουν και εκφράζουν τη σκέψη τους με τη διαρκή παρουσία ενός μεγεθυντικού φακού. Προς υπεράσπιση των όσων πρότεινα έχω να αντιτείνω δύο επιχειρήματα. Πρώτον, η Π.Ε. δεν είναι ένας κόσμος του ιδεατού, ένα οχυρό αναχωρητισμού και κατάθεσης δημιουργικού εκπαιδευτικού έργου από χαρισματικούς δασκάλους που νιώθουν να συντρίβονται στην –όντως- γκρίζα καθημερινότητα του ελληνικού σχολείου. Αντίθετα, είναι απαραίτητη γνώση, ολοκληρωμένης αντίληψης και έγκυρης ανάλυσης με την οποία οφείλει να εφοδιάζει τους αυριανούς πολίτες η πολιτεία. Ως εκ τούτου, είναι προφανές ότι η Π.Ε. δεν αφορά μόνο τους εκπαιδευτικούς που ξέρουν να εμπνέουν τους μαθητές τους, αλλά το σύνολο της σχολικής κοινότητας. Δεύτερον, ας μου επιτραπεί να αμφισβητήσω την γνωστική και μεθοδολογική επάρκεια της πλειοψηφίας των διδασκόντων στο χώρο της Π.Ε., γνώμη που δικαιολογείται αφενός από το πλήθος των ακατάλληλων, πρόχειρων και ανερμάτιστων προγραμμάτων Π.Ε. που υλοποιούνται ανά τη χώρα, αφετέρου από το μέχρι πρότινος απολύτως ανεπαρκές πλαίσιο και περιεχόμενο της κατάρτισης των εκπαιδευτικών της Π.Ε., τόσο στο πανεπιστήμιο όσο και στους διάφορους επιμορφωτικούς κύκλους (ΣΕΛΔΕ, Μαράσλειο κοκ).

Ας μου επιτραπεί τέλος να σημειώσω ότι εμμένω στις προτάσεις μου, οι οποίες αποτελούν προϊόν πολυετούς πρωτογενούς εμπλοκής μου στις διαδικασίες της Π.Ε., τόσο ως εκπαιδευτικός που εφάρμοσα προγράμματα Π.Ε. –από το 1988- όσο και ως παραγωγός εκπαιδευτικού υλικού.

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 59, 4/06