Μια διδακτική και χαρούμενη ιστορία:Δεν είναι βόας. Δεν είναι κροταλίας. Είναι το μικρό φιδάκι ο Διαμαντής!

Κώστας Βολιώτης

Πριν λίγες μέρες περνούσα με το ποδήλατό μου τον πεζόδρομο που είναι πλάι στην Εμπορική Τράπεζα, στο Βόλο. Και να σου ένα πανέμορφο φιδάκι, λεπτό, κοκκινωπό, με δακτύλιους μαύρους με μια ρίγα κίτρινη. Εξαιρετικοί συνδυασμοί χρωμάτων! Ένας σωστός κυνηγός τι θα έλεγε; Ήταν ένα τεράστιο φίδι, γύρω στα δέκα μέτρα!!! Εγώ όμως εκτίμησα ότι θα ήταν γύρω στα 40-50 εκατοστά.

Η πρώτη μου σκέψη ήταν (λόγω χρωμάτων) ότι ήταν εξωτικό, άρα δηλητηριώδες, άρα επικίνδυνο! Η πρώτη μου κίνηση ήταν να το αποτρέψω από το να χωθεί κάπου (ευτυχώς βρέθηκε ένα ξύλο εκεί κοντά) και η δεύτερη να τηλεφωνήσω στους ειδικούς! Να που χρειάζεται το κινητό (Vodafon με ακούς), και πήρα κατευθείαν το Στάθη Χαλαστάρα από το Σταθμό Προστασίας Αγρίων Ζώων και Πουλιών (δυστυχώς όχι βλακών-θα δείτε παρακάτω γιατί). Ο Στάθης με παρέπεμψε στην ειδική, τη Μέλπω, που η δουλειά της είναι ευτυχώς εκεί κοντά, γιατί άντε να πεις στο «Διαμαντή» να την περιμένει! Αν ήταν ο Ποκοπίκο εκεί κοντά σίγουρα θα φώναζα εκείνον γιατί, για όσους γνωρίζουν, είναι γνωστός «γόης φιδιών και γυναικών». Αλλά από την αναβροχιά, καλή είναι και η Μέλπω, η οποία βέβαια κατέφθασε αστραπιαία! Η σύγχρονη τεχνολογία μας έχει δώσει ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές, που «τραβάνε» και βίντεο! Έτσι η πάλη της Μέλπως με το «τεράστιο» αυτό φίδι (μη ξεχνάμε τους κυνηγούς), βιντεοσκοπήθηκε και το βίντεο έβαλε υποψηφιότητα για το φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Θεσσαλονίκης. Βέβαια, ενδιάμεσα, η Μέλπω χρειάζονταν και κάποια βοήθεια από μένα. Έτσι αντί για το φίδι «τραβούσα» τα παπούτσια μου, τον τοίχο και οτιδήποτε άλλο. Παρόλα αυτά κάτι έγινε…

Η Μέλπω λοιπόν τάνυσε το μανίκι της και «χώνεψε» τα χέρια της όπως όταν δεν έχουμε γάντια και προσπαθούσε να κάνει το «Διαμαντή» να δαγκώσει το μανίκι. Μετά από κάμποσες επιθέσεις ο «Διαμαντής» δάγκωσε το μανίκι της Μέλπως και δεν το άφηνε με τίποτα, παρά τα παρακάλια της! Δεν έχασε καιρό και εκείνη, τον έπιασε από το λαιμό και σφίγγοντας έτσι το «Διαμαντή», τον ανάγκασε να αφήσει το μανίκι, προσπαθώντας να βρει λίγη σάρκα μπας και γλιτώσει το πνίξιμο! Έτσι λοιπόν ο Διαμαντής (τέρμα τα εισαγωγικά, τον μάθατε τώρα, είναι επώνυμος!) βρέθηκε με κεφαλοκλείδωμα από το χέρι της Μέλπως, να κρέμεται και να είναι σε πλήρη απελπισία.

Τώρα έπρεπε να ακολουθήσει το δεύτερο στάδιο: «επιχείρηση αποκατάσταση». Η Μέλπω μου έδωσε εντολή να τρέξω να αγοράσω ένα μπουκάλι νερό. Η υπάλληλος του γειτονικού σούπερ μάρκετ βλέποντας έναν αλαφιασμένο, που μπήκε τρέχοντας ζητώντας νερό, αποφάσισε να τρέξει και εκείνη για να μου δείξει το σημείο που ήταν τα μπουκάλια (όχι παγωμένα φυσικά), νομίζοντας ότι τουλάχιστον πνίγομαι. Με έκπληξή της βέβαια στη συνέχεια με είδε να τρέχω προς την έξοδο, χωρίς να πιω νερό και είμαι σίγουρος ότι πίσω μου σταυροκοπήθηκε! Θα περάσω σίγουρα να της αφήσω τούτες τις σημειώσεις γιατί, αν με ξαναδεί στο δρόμο, σίγουρα θα το βάλει στα πόδια! Σε χρόνο ρεκόρ (δε σκέφτηκα να το χρονομετρήσω) βρέθηκα πάλι δίπλα στη Μέλπω, η οποία ατάραχη συνέχιζε το κεφαλοκλείδωμα του Διαμαντή! Δεν ξέρω βέβαια αν στη διάρκεια της απουσίας μου τον φίλησε κιόλας (η Μέλπω ο θηλυκός Ποκοπίκο!). Δεύτερη εντολή της Μέλπως: άδειασε το νερό από το μπουκάλι! Εγώ νόμιζα ότι θα βάζαμε το φίδι στο νερό και πήρα μη παγωμένο. Λάθος! Μόλις άδειασα το νερό έπρεπε ο Διαμαντής να μπει μέσα στο μπουκάλι! Άντε τώρα να τον πείσεις! Αντιστάθηκε όσο μπορούσε και στην προσπάθειά του αυτή τράβηξε και μια δαγκωνιά στη Μέλπω! Στο κρέας αυτή τη φορά, όχι στο μανίκι! Ξέρω την αγωνία σας και θα σας το πω τώρα. Η Μέλπω ήξερε ότι αυτό το φίδι είναι «σπιτόφιδο» και δεν είναι δηλητηριώδες. Έτσι δε φοβόταν το δάγκωμα (σημ. συντ. καλού κακού το απόγευμα της τηλεφώνησα να δω αν ζει!).

Επόμενη εντολή της Μέλπως: κράτα το μπουκάλι! Ε όχι. Ως εδώ!. Εγώ να κρατήσω το μπουκάλι, για να βάλεις το φίδι μέσα; Όχι βέβαια. Ούτε τρελός είμαι, ούτε ο Ποκοπίκο!

Με τα πολλά το φίδι βρέθηκε μέσα στο μπουκάλι και η τελευταία εντολή της Μέλπως ήταν να αφήσω το Διαμαντή κάπου σε κάποιο χωράφι. Έλα όμως που είχα δουλειά στη Λάρισα και δεν ήθελα να τον αποχωριστώ τόσο γρήγορα! Κατευθυνόμενος με το ποδήλατο προς το αυτοκίνητο με το Διαμαντή στο μπουκάλι και το μπουκάλι στο καλάθι του ποδηλάτου, συνάντησα διάφορους γνωστούς (ένα τροχονόμο, ένα δημοσιογράφο, το Νίκο Ρίζο κλπ.). Σε όλους έλεγα, δείχνοντας το Διαμαντή: ιδού κύριοι η απόδειξη ότι οι οικολόγοι «αμολάνε» τα φίδια! Δίκαιο έχουν οι κυνηγοί!

Έτσι ο Διαμαντής σε λίγο ταξίδεψε στη Λάρισα και καμαρωτός-καμαρωτός μπήκε στη σύσκεψη, μέσα στο μπουκάλι, αποσπώντας το θαυμασμό όλων! Φυσικά και συμμετείχε στη συζήτηση ενεργά (κοιμόταν του καλού καιρού-τι άλλο να κάνει…). Ύστερα επιστρέψαμε με το Διαμαντή παρέα στο Βόλο. Αφού τον πήγα σπίτι μου για να τον δει και η γυναίκα μου, αποφάσισα να τον αφήσω ελεύθερο στον κήπο μου! Η Μέλπω είπε ότι τρώει ποντίκια. Έτσι στον κήπο μου ο μεζές δε θα του λείψει! Όταν λοιπόν τον πέταξα έξω από το μπουκάλι δεν το πίστευε! Άργησε να αποφασίσει να κρυφτεί κάτω από κάτι φυτά και ξύλα. Ελπίζω κάποια από τις επόμενες μέρες να τον συναντήσω, ελπίζοντας ότι θα με αναγνωρίσει, τι φίλοι γίναμε εξάλλου!

Προλαβαίνω βέβαια τους κυνηγούς, ομολογώντας αβίαστα και αβασάνιστα ότι εγώ και οι συνεργάτες μου της Περιβαλλοντικής Πρωτοβουλίας «αμολάμε» τα φίδια παντού! Μάλιστα κύριοι κυνηγοί εμείς! Είναι προτιμότερο βέβαια να «αμολάς» φίδια παρά βλακεία! Α και να μη ξεχάσω. Αν οι κυνηγοί συναντήσετε καρχαρίες στο Πήλιο, πάλι εμείς τους «αμολήσαμε», την περασμένη βδομάδα! Και τα λιοντάρια στον Παγασητικό, πάλι εμείς! Το μόνο που δεν αμολήσαμε βέβαια είναι η βλακεία…

ΚΩΣΤΑΣ ΒΟΛΙΩΤΗΣ, φίλος του Διαμαντή

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 59, 4/06