Πόρτο Γερμενό - Κιθαιρώνας (5.02.06)

Στέφανος Σταμέλλος

Το καλό στην ορειβασία είναι ότι μπορείς να αποφασίζεις και την τελευταία στιγμή το πού θα πας. Τα βουνά μας περιμένουν πάντα, με την αιώνια υπομονή τους. Αρκεί κι εμείς να έχουμε τον αντίστοιχο σεβασμό, σ’ αυτά και στη φύση, για να μπορούμε να τα επισκεπτόμαστε. Το Σάββατο βράδυ αποφασίσαμε, μετά την επικοινωνία με τον Κωστή, να ακολουθήσουμε τον ΕΟΣ Αχαρνών στον Κιθαιρώνα. Και τους ακολουθήσαμε κυριολεκτικά, γιατί ενώ έπρεπε να είμαστε στις 9 το πρωί στα Βίλια, τελικά φθάσαμε στις 9.30 και το λεωφορείο είχε φύγει για το Πόρτο Γερμενό.

Ο Κιθαιρώνας είναι ένα μακρύ ασβεστολιθικό βουνό, που εκτείνεται ανάμεσα στο πέρασμα της Κάζας και τις ακτές του Κορινθιακού. Από γεωλογική άποψη το βουνό δεν διαφέρει από τα άλλα της Στερεάς με ασβεστολιθικά και σχιστολιθικά πετρώματα. Στα πυκνά του δάση, έλατα στα ψηλά και πεύκα στα χαμηλά, ζουν αλεπούδες, λαγοί, γεράκια, τσίχλες και διάφορα νυκτόβια.

Πώς πάμε

Από την Αθήνα, ακολουθώντας την Εθνική Οδό Αθηνών – Κορίνθου μέχρι τη διασταύρωση για Μάνδρα (λίγο πριν από τα πρώτα διόδια), στη συνέχεια, ακολουθώντας την Παλιά Εθνική Οδό προς την Κάζα και το δρόμο προς το χωριό Ερυθρές (Κριεκούκι) και για τα Βίλια. Τα Βίλια απέχουν από την Αθήνα περίπου 50 χιλ. Από κει συνεχίζουμε για το Πόρτο Γερμενό, το οποίο απέχει 17 χιλιόμετρα από τα Βίλια. Όσοι έρχονται από την υπόλοιπη Ελλάδα, από την Εθνική Οδό μπαίνουμε στη Θήβα κι από κει για τις Ερυθρές και συνέχεια Βίλια.

Ο καιρός ήταν βροχερός και ψιλόβρεχε από τη Λαμία. Είπαμε όμως θα πάμε «παντός καιρού» και δεν χάσαμε. Γιατί μόλις πήραμε το δρόμο για το Πόρτο Γερμενό, μετά τα Βίλια, ο καιρός άλλαξε και άρχισε να βελτιώνεται σιγά σιγά. Κανένας από τους τέσσερείς μας δεν είχε επισκεφθεί την περιοχή άλλη φορά. Γι’ αυτό και το μάτι “έπαιζε” παντού απολαμβάνοντας το δασωμένο ανάγλυφο και τον όμορφο γαλάζιο κόλπο, που έδενε με το βαθύ πράσινο των πεύκων. Στα ανοιχτά του κόλπου είναι το νησάκι Αλκυονίδες, γνωστό σαν το επίκεντρο του μεγάλου σεισμού που έγινε το 1981 και που συγκλόνισε την Κόρινθο και το λεκανοπέδιο της Αττικής

Κατεβαίνοντας στην παραλία αφήσαμε το αυτοκίνητο αριστερά στο χωματόδρομο, πάνω από το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, στο μικρό υδραγωγείο. Εκεί συναντηθήκαμε με τους φίλους του ΕΟΣ Αχαρνών, που μόλις είχαν ξεναγηθεί στο Φρούριο από τον αρχηγό, τον Γιάννη Καντούνα.

Το φρούριο των Αιγοσθένων χρονολογείται στον 4ο-3ο αιώνα π.Χ. Κατασκευάστηκε από τους Αθηναίους από το 450 έως το 350 π.X,, ερειπωμένο σήμερα. Ανήκε κατά καιρούς στους Μεγαρείς και τους Αθηναίους, ενώ υπήρξε μέλος της Αχαϊκής Συμπολιτείας και για σύντομο χρονικό διάστημα του Κοινού των Βοιωτών.

Από το υδραγωγείο ξεκινήσαμε όλοι μαζί ακολουθώντας το μονοπάτι μέσα στη χαράδρα Χούνι. Το μονοπάτι έχει πρόσφατα συντηρηθεί και οδηγεί εύκολα ανάμεσα από τις πέτρες, τα πουρνάρια, τα αραιά πεύκα και το λίγο χιόνι. Βγαίνοντας από τη μικρή χαράδρα, διασχίζουμε το πευκοδάσος, περνάμε κάθετα την άσφαλτο, αφού αφήσουμε αριστερά το μοναδικό σπίτι, του φίλου μας του Τάσου, ανηφορίζουμε τον δασικό αυτοκινητόδρομο και φθάνουμε στο εκκλησάκι του Αη Γιάννη σε 2 ώρες περίπου. Το χιόνι είναι ήδη αρκετό. Σταματάμε για λίγο φαγητό και φωτογραφίες

Συνεχίζουμε τον αρχαίο καρόδρομο ανάμεσα στα πεύκα και λίγο πριν το χωριό Αγιος Νεκτάριος τον αφήνουμε ανεβαίνοντας αριστερά. Στο χωριό μας περιμένει το λεωφορείο, για να παραλάβει όσους δεν είχαν το κουράγιο να συνεχίσουν. Φεύγουμε ώρα 2 παρά τέταρτο με στόχο το καταφύγιο του ΕΟΣ Ελευσίνας. Το χιόνι ανεβαίνει αρκετά.

Μαζί μας και 4-5 αμερικανάκια φοιτητές, αγόρια και κορίτσια, που παρά την ελάχιστη υποδομή τους, αψηφούν το χιόνι και επιμένουν να έρθουν μαζί μας. Έχουν ανάγκη τα νιάτα! Επιμένουμε κι εμείς να έρθουν, παρά τις αντιρρήσεις του αρχηγού, αφού θα είμαστε δίπλα τους

            Ανηφορίζουμε τραβερσάροντας διαρκώς μέσα στο χιόνι, που σε ορισμένα σημεία είναι αρκετά ψηλό και μας “παίρνει” μέσα. Τραβερσάρουμε τη ράχη, κατεβαίνουμε λίγα μέτρα και συνεχίζουμε ανηφορικά μέσα στα έλατα έχοντας απέναντί μας τον αυτοκινητόδρομο. Οι ανάσες βαριές γιατί η ανηφόρα και το χιόνι είναι ένας δύσκολος συνδυασμός. Δυσάρεστη έκπληξη, το νεκρό μοσχάρι μέσα στο χιόνι, ξεπαγιασμένο πιθανόν, από αυτά που παραμένουν αδέσποτα όλο το χρόνο στο βουνό.

Συναντάμε το δρόμο και μετά την γρήγορη ανασυγκρότηση, συνεχίζουμε με στόχο το καταφύγιο με ομίχλη και ψιλή βροχή. Φθάνουμε έξω από το καταφύγιο "Βαγγέλης Τσάκος" κατά τις 3.30 Είναι κτισμένο στην τοποθεσία Πέταλο σε υψόμετρο 1130μ και ανήκει στον ΕΟΣ Ελευσίνας. Έχει 26 κρεβάτια και θεωρείται ένα από τα καλύτερα καταφύγια. Ο χρόνος δεν μας επέτρεπε να δούμε περισσότερα από το καταφύγιο, αφού βέβαια ήταν κλειστό

Αποφασίζουμε να μη συνεχίσουμε για την κορυφή [Πρ. Ηλίας ή Ελατιάς (1409μ.)], γιατί η ώρα δεν το επέτρεπε και το χιόνι ήταν πολύ. Φεύγουμε χωρίς καθυστέρηση με ελεύθερο κατέβασμα ακολουθώντας το μονοπάτι Ε22 και τα ίχνη της ομάδας του Συλλόγου Υπαίθριας Ζωής, που προηγήθηκε, και καταλήγουμε στη βρύση Τσία, λίγο έξω από το χωριό, όπου μας περιμένει το λεωφορείο του ΕΟΣ Αχαρνών. Κατεβήκαμε στα Βίλια με το λεωφορείο κι από κει με ταξί στο Πόρτο Γερμενό για το αυτοκίνητο Η Επιστροφή για τη Λαμία έγινε με πολύ βροχή σε όλη τη διαδρομή.

Μια πολύ καλή εμπειρία για μας, μια γνωριμία με ένα βουνό, που δεν το είχαμε ως τώρα στις πορείες – αναβάσεις μας, μια επαφή με μια όμορφη περιοχή της Στερεάς Ελλάδας που …θέλει περισσότερο ψάξιμο. Υποσχεθήκαμε σύντομα να ξαναπάμε στο Πόρτο Γερμενό και στον Κιθαιρώνα. (http://www.vilia.org/div/)

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 59, 4/06