Ενότητα :Τεύχος 58, Μάρτιος 2006

Τίτλος : Αποστόλης Παραλίκας, ΑΠΟΨΕΙΣ, Πεζοί πανικόβλητοι

Διαβάστηκε: 635 φορές!

Πλήρες Κείμενο :   


Αρχή κειμένου

 

ΠΕΖΟΙ,  ΠΑΝΙΚΟΒΛΗΤΟΙ

 

Αποστόλης Παραλίκας

 

Η δυνατή βροχή που έπεφτε από το ξημέρωμα εκείνης της χειμωνιάτικης μέρας και σε όλη τη διάρκεια του πρωινού, αποκάλυψε για μια ακόμα φορά το εφιαλτικό πρόσωπο που έχουν οι πόλεις μας. Οι λίγοι, αλλά ‘θαρραλέοι’, πεζοί που τόλμησαν να βγουν στους δρόμους του Χολαργού, να προσπαθούν να ‘επιπλεύσουν’ και να κινηθούν με μεγάλες δυσκολίες στους πλημμυρισμένους δρόμους, στα στενά ως ανύπαρκτα πεζοδρόμια, ανάμεσα στα παρκαρισμένα παντού αυτοκίνητα. Δρόμοι να έχουν μετατραπεί σε λίμνες, πολλές από τις οποίες κυριολεκτικά αδιάβατες. Σε αρκετά σημεία, οι κακοτεχνίες στην κατασκευή των φρεατίων αλλά και του οδοστρώματος απομάκρυναν το νερό από τα φρεάτια, αντί να το οδηγούν σε αυτά. Ανεύθυνα παρατημένες σακούλες σκουπιδιών έξω από τους κάδους, υλικά οικοδομών στο οδόστρωμα και τα πεζοδρόμια, μπάζα, κλαδιά, επέτειναν το χάλι σε πολλά σημεία. Και το χειρότερο στην όλη εικόνα της πόλης ήταν τα πανικοβλημένα πρόσωπα των πεζών όταν, αναγκασμένοι να περπατάνε δίπλα ή μέσα στους λιμνασμένους δρόμους, είχαν να αντιμετωπίσουν τον ‘τρόμο’ των Ι.Χ., πολλά από τα οποία κινούμενα με τις συνηθισμένες τους ταχύτητες, σα να μην τρέχει τίποτα, δημιουργούσαν δίπλα τους εντυπωσιακά σιντριβάνια νερού, σαν αυτά που έχουν γεμίσει τους δρόμους του Χολαργού τελευταία, τα οποία κατάβρεχαν όσους άτυχους συναντούσαν στο πέρασμά τους. Και αν ο οδηγός ήταν περισσότερο βιαστικός ή απρόσεκτος…

Η  ‘καλή’ βροχή της 5 ης Ιανουαρίου ήταν ένα ακόμα παράδειγμα του τρόπου που κατασκευάζουμε τις πόλεις και τον δημόσιο χώρο σε αυτές, για να εξυπηρετούν κατά απόλυτη προτεραιότητα το Ι.Χ. και τη μειοψηφία των πολιτών που βασίζονται αποκλειστικά σε αυτό. Καταλήγουμε έτσι σε πόλεις αφιλόξενες για τους ίδιους τους κατοίκους τους και προβληματικές, όχι μόνο σε θέματα κινητικότητας, αλλά και κοινωνικής συμπεριφοράς και συνοχής. Δυστυχώς η αντίληψη αυτή συνεχίζει να κυριαρχεί τις τελευταίες δεκαετίες σε όλους όσους διαχειρίζονται τα κοινά σε κάθε επίπεδο εξουσίας, κεντρικό, περιφερειακό ή τοπικό.

 

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 58, 3/06

 

 

 

Επιστροφή