Η ανύπακτη οικο-αριστερά

ΔΗΜΟΣ ΤΣΑΝΤΙΛΗΣ

Ας επιχειρήσουμε μια μέθοδο που μάθαμε στο σχολείο για να αποδείξουμε ένα θεώρημα. Υποθέτουμε ότι το θεώρημα δεν ισχύει για να καταλήξουμε μετά από μια σειρά λογικών βημάτων σε ένα συμπέρασμα που δεν στέκει. «Όπερ άτοπον» συνεπαίρανε τότε θριαμβευτικά η λύση που προσπαθούσαμε να αποκρυπτογραφήσουμε από την σχετική «φυλλάδα». «Όπερ άτοπον» σήμαινε ότι η αρχική υπόθεσή μας ήταν λάθος και ότι το θεώρημα ισχύει. Όπως ορθά μαντέψατε, πρόκειται για ένα πανίσχυρο αποδεικτικό εργαλείο, ευρύτατα γνωστό ως η «μέθοδος της εις άτοπον απαγωγής». Σε έναν κόσμο αριστοτελικό όπου Α και μη-Α δεν είναι δυνατόν να ισχύουν ταυτόχρονα, η μέθοδος οδηγεί σε ασφαλή συμπεράσματα. Αν Α και μη-Α ισχύουν ταυτόχρονα, τότε υπάρχει μια και μόνη συμβουλή: «Προσδεθείτε και μη καπνίζετε». Απογειωνόμαστε. Αφήνουμε τον γνωστό μας ευκλείδειο χώρο και εκτοξευόμαστε στο βασίλειο της διαλεκτικής. Εκεί όλα είναι δυνατά. Αν μια πρόταση ισχύει ταυτόχρονα με την αντίθετή της τότε ισχύει οποιαδήποτε άλλη πρόταση.[1] Δεν χρειάζεται, συνεπώς, να σπαταλούμε φαιά ουσία για να σκεπτόμαστε και κυρίως για να κρατάμε ανοικτά τα μάτια μας για να βλέπουμε και τα αυτιά μας ξεφτιλισμένα για να ακούμε.

Το θεώρημα που θέλουμε να απαντήσουμε συνοψίζεται σε μια φράση: «Δεν υπάρχει στην Ελλάδα οικο-αριστερά». (Προσοχή: Δεν εξετάζουμε το αν θέλουμε ή δεν θέλουμε να υπάρχει οικο-αριστερά στην Ελλάδα, αλλά μόνο αν υπάρχει ή όχι).

Ας δούμε λοιπόν τι συμβαίνει, αν υποθέσουμε το αντίθετο και ισχυριστούμε ότι η οικο-αριστερά όντως υπάρχει. Μα τότε ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης θα ήταν υποψήφιος για τον Δήμο της Αθήνας. Όμως όπως όλοι γνωρίζουμε ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης δεν είναι υποψήφιος. Το «άτοπον» είναι προφανές και συνεπώς είμαστε αναγκασμένοι να αποδεχθούμε ότι το θεώρημα, που λέει ότι οικο-αριστερά δεν υπάρχει, ισχύει. Η ύπαρξη θεωρητικών της οικο-αριστεράς δεν άρει την ανυπαρξία της, αλλά αυτό είναι μια εικασία, που δεν έχει ακόμη διαψευστεί.

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 56, 1/06