Η προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος και το άρθρο 24: Πολιτική αφέλεια ή πολιτική υποκρισία ;

Μάρω Ευαγγελίδου

Πολεοδόμος- Χωροτάκτης

Σε πρόσφατη ημερίδα στο ΤΕΕ ανακοινώθηκε από τον βουλευτή του ΠαΣοΚ, πρώην υφυπουργό Εσωτερικών Σταύρο Μπένο ότι η επίσημη θέση του κόμματος για την αναθεώρηση του Άρθρου 24 του Συντάγματος είναι αρνητική και ότι ο ίδιος ανέλαβε τον ρόλο του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου για το θέμα. Η ανακοίνωση συνάντησε την  αντίδραση μιας συγκεκριμένης ομάδας του ακροατηρίου η οποία ‘εισηγήθηκε’ εν βοή: ‘αφήστε τους ελεύθερους να ψηφίσουν κατά βούληση’. Από άλλες ανάλογες αντιδράσεις μπορούσε να συνάγει κανείς ότι επρόκειτο για μέλη οικοδομικών συνεταιρισμών, που δεν μπορούν να αποκτήσουν το πολυπόθητο οικόπεδο επειδή βρίσκονται σε δασική έκταση. Φαίνεται ότι είχαν την διαβεβαίωση των πολιτικών εκπροσώπων των οποίων αποτελούν την εκλογική πελατεία ότι θα ψήφιζαν ευχαρίστως για την άρση της συνταγματικής δέσμευσης για οικιστική αξιοποίηση των δασικών εκτάσεων, αν το επέτρεπε το κόμμα ….   

Η ανακοίνωση του Στ Μπένου ακούστηκε αμήχανα από το υπόλοιπο ακροατήριο[1], ίσως λόγω του εκνευρισμού που προκαλεί η όψιμη (αυτο)κριτική του ΠαΣοΚ στην μη εφαρμογή περιβαλλοντικών πολιτικών. Στο πάνελ όμως εμφανίστηκε μια αισιοδοξία ότι η αναθεώρηση του 24 ‘δεν θα περάσει’.

Όμως, την προηγούμενη ακριβώς ημέρα είχε κατατεθεί στην Βουλή πρόταση 53 βουλευτών του ΠαΣοΚ που προτείνουν αναθεώρηση του Αρ 24, για να προστεθεί παράγραφος για την προστασία του θαλασσίου περιβάλλοντος.  Η επιχειρηματολογία από αυτονόητη έως κουτή: νησιωτική χώρα, χιλιόμετρα ακτών, αλιεία, τουρισμός, ναυτιλία κλπ.  Γεννάται φυσικά το εύλογο ερώτημα: είναι αναγκαίο να αναφερθεί στο Σύνταγμα για να υπάρξει πολιτική προστασίας του θαλάσσιου χώρου; Είναι γνωστό –τουλάχιστον σε πρώην υπουργούς- ότι η θάλασσα είναι οικολογικό απόθεμα που προστατεύεται με ένα πλέγμα διεθνών συμβάσεων, ευρωπαϊκών οδηγιών και εθνικών νόμων τις επιταγές των οποίων είναι υποχρεωμένη, ούτως ή άλλως, να τηρήσει η χώρα μας, όπως και τόσες άλλες  χώρες που δεν αλλάζουν το σύνταγμά τους κάθε τόσο…  

Στην συνέχεια γεννάται η εξίσου εύλογη υποψία μήπως στόχος της πρότασης είναι να αθροιστούν οι 53 ψήφοι σ’ αυτούς της Ν.Δ. ώστε να καλυφθεί ο απαιτούμενος αριθμός (181) για να ενταχθεί το Άρ 24 στα αναθεωρητέα.  Όταν στην επόμενη Βουλή θα συζητηθεί η ουσία της αναθεώρησης θα χρειαστούν μόνο 151 ψήφοι για να αρθεί η προστασία των δασικών εκτάσεων …. Υποθέτω πως αν υπάρχει μια τέτοια ‘σατανική’ μεθόδευση, δεν θα αφορά το σύνολο των 53 υπογραφόντων πολλοί εκ των οποίων καλοπροαίρετα υπογράφουν την πρόταση.

Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι θα αποσύρουν εγκαίρως την υπογραφή τους, ή θα βρουν τρόπο να κατατεθεί η πρόταση σε άλλο άρθρο,  αλλιώς θα πρόκειται για άλλο ένα παράδειγμα πολιτικής διγλωσσίας, που έχει αποδειχθεί η μάστιγα των περιβαλλοντικών πολιτικών την τελευταία 20ετία.

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 67, 1/07