ΠΕΡΙ ΤΕΤΡΑΠΟΔΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ. Σπίτια και παράθυρα

ΠΟΠΗ ΜΠΑΚΑ

Ο κόσμος λέει ότι αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει. Ως τετράποδο και δη αδέσποτο (χωρίς καν σκυλόσπιτο) δεν νομίζω ότι κινδυνεύω. Ωστόσο, το «μεγάλο» σπίτι μου είναι το Χαλάνδρι, όπου αλητεύω και πορεύομαι, μέχρι να βρω στέγη –αν και χλωμό το βλέπω- ή μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου και εγκαταλείψω τα εγκόσμια.

            Η επιθυμία μου να παινέψω το σπίτι μου γεννήθηκε από ένα σερφάρισμα που έκανα στο διαδίκτυο (σας βεβαιώνω ότι μπορείς να το κάνεις ακόμη κι αν έχεις τέσσερα πόδια). Επισκέφθηκα, λοιπόν, την ιστοσελίδα του Δήμου Χαλανδρίου και με χαρά διαπίστωσα ότι εμείς οι ανέστιοι που αποτελούμε τον αδέσποτο πληθυσμό του Δήμου, φιλοξενούμαστε (και με τις φωτογραφίες μας!) στην ιστοσελίδα του, με την προτροπή για την υιοθεσία μας από τους δίποδους δημότες. Παρένθεση: Παρά τη χαρά μου, συνεχίζω να αντιτίθεμαι στην πολιτική του Δήμου, κυρίως όσον αφορά τους ελεύθερους δημόσιους χώρους, στους οποίους θα μπορούσα κι εγώ να περιφέρομαι, ως αδέσποτο.

            Μπράβο λοιπόν! Μετά τον Δήμο Αθηναίων που κι αυτός φιλοξενεί στην ιστοσελίδα του τα αδέσποτα, ιδού άλλος ένας Δήμος που μας θεωρεί δημότες, έστω και τετράποδους. Γιατί καλή η υποχρέωση της εφαρμογής του προγράμματος για τις στειρώσεις και την κτηνιατρική μας περίθαλψη, αλλά δεν θα μας χάλαγε καθόλου το να βρούμε ένα σπίτι και μάλιστα στην περιοχή που βρεθήκαμε και ζούμε. Κάπως έτσι θα έπρεπε να λειτουργούν τα πράγματα σε όλους τους Δήμους, που ο νομοθέτης τους όρισε αρμόδιους για μας, με την πολύτιμη συνδρομή των ευαισθητοποιημένων πολιτών που προσπαθούν να βοηθήσουν (δυστυχώς, η συγκεκριμένη δημοτική αρχή τους θεωρεί άμισθους υπαλλήλους που διεκπεραιώνουν τις δικές της υποχρεώσεις).

            Και μιας και ο λόγος για την πολιτική των Δήμων ως προς τα αδέσποτα, μπαίνω στον πειρασμό να αναφερθώ στα όσα διαφημίζει από την ιστοσελίδα του ο Δήμος Καστοριάς. Εγκλωβισμένος στη λογική του εγκλεισμού των αδέσποτων, εμφανίζει μια υποτυπώδη εγκατάσταση κυνοκομείου, που στοίχισε στους Έλληνες φορολογούμενους –προ εξαετίας περίπου- περισσότερο από 26.000.000 δραχμές, δηλαδή 76.000 ευρώ (με αυτό το ποσό τότε έχτιζες ένα ωραίο σπίτι). Μερικά «σκυλόσπιτα στη σειρά» και ένα συρματόπλεγμα πόσο μπορεί να στοίχισαν; Το αφήνω σε σας που μπορείτε να υπολογίσετε καλύτερα από εμένα το τετράποδο. Και αν μπείτε στον κόπο να ασχοληθείτε με το θέμα, πείτε μου για όλες τις Καστοριές που χρηματοδοτήθηκαν για να κρατάνε τους φίλους μου μαντρωμένους σε κάποιο βουνό, μακριά από τα μάτια και τον έλεγχο των «πολιτισμένων» ανθρώπων, που ενοχλούνται από την συνύπαρξη ανθρώπων και ζώων.

            Αν λοιπόν οι απανταχού Δήμαρχοι μας αντιμετώπιζαν σαν τετράποδους δημότες και όχι σαν έμψυχα απορρίμματα, θα μπορούσε η συνολική εικόνα της εν Ελλάδι προστασίας μας να είναι καλύτερη. Δεν θα άνθιζε επίσης το λαθρεμπόριο των αδέσποτων από «αγαπημένους τόπους διακοπών» στη Γερμανία -για να θυμηθούμε και την περίφημη εγκύκλιο του γερμανικού Υπουργείου Προστασίας Καταναλωτή-[1]. Δεν θα αναγκαζόταν επίσης η Ελβετική Κτηνιατρική Υπηρεσία να προειδοποιεί τους πολίτες για τις μεταφερόμενες μεσογειακές ασθένειες των σκύλων που θεωρούνται σουβενίρ διακοπών και γεμίζουν τα ελβετικά κυνοκομεία.[2]

            Και μιας κι ο λόγος για τις ασθένειες, ας επανέλθουμε για λίγο στον περίφημο ευρωπαϊκό κανονισμό για τους υγειονομικούς όρους για τις ΜΗ εμπορικού χαρακτήρα μετακινήσεις ζώων συντροφιάς. Ας θυμηθούμε ότι με αυτόν τον κανονισμό καθιερώθηκε το ευρωπαϊκό διαβατήριο των κατοικίδιων και καθορίστηκε ως εμπορική η μετακίνηση των ζώων που πάνε για αλλαγή ιδιοκτήτη. Ας θυμηθούμε επίσης την εισήγηση της Βρετανής ευρωβουλευτού Τζιλ Έβανς στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που μιλούσε για πάταξη και του λαθρεμπορίου κατοικίδιων με την εφαρμογή του κανονισμού, που ψηφίστηκε και είναι σε ισχύ από τον Οκτώβριο του 2004[3].

            Στον αντίποδα λοιπόν της σκέψης της Έβανς βρέθηκε λίγους μήνες αργότερα η επίσης Βρετανή πράσινη ευρωβουλευτής Καρολάιν Λούκας, η οποία με ερώτησή της[4] προς τον Επίτροπο προστασίας καταναλωτή Μάρκο Κυπριανού, ζήτησε –ούτε λίγο ούτε πολύ- να βρει «κανάλια» (εμείς τα καταλαβαίνουμε καλύτερα ως «παραθυράκια») στον ευρωπαϊκό κανονισμό, ώστε να διευκολυνθεί η μεταφορά των αδέσποτων από την Ελλάδα στις βορειοευρωπαϊκές χώρες! Και ο Κυπριανού την άκουσε; Όχι βέβαια! Απλώς της έδωσε μια διπλωματική απάντηση του στυλ «η γενική προστασία των ζώων παραμένει στην ευθύνη του κάθε κράτους – μέλους», αποφεύγοντας να επεκταθεί στην αποδοχή της καναλολογίας της Ευρωβουλευτού.

            Να υποθέσω τώρα εγώ το αδέσποτο ότι οι άνθρωποι που αναζητούν (μέσω της Κ. Λούκας) κανάλια διαφυγής για μας, είναι οι ίδιοι που ζητούν την κατάργηση του δικού μας νόμου για τα ζώα συντροφιάς, που κι αυτός θέτει αυστηρούς όρους για τις υιοθεσίες μας στο εξωτερικό; Δεν ξέρω πια τι να πω, σπίτι ζητάω αλλά το προτιμώ χωρίς παράθυρα που μπάζουν…

Ένας Χαλανδραίος αδέσποτος

(για την αντιγραφή: ΠΟΠΗ ΜΠΑΚΑ)

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 68, 2/07