Περί δικών, δεσμεύσεων, εξαφανίσεων και ερευνών

Πόπη ΜΠΑΚΑ

Πιστέψτε με, το να είσαι δημοσιογάτα του δικαστικού ρεπορτάζ είναι συχνά βαρετό, γιατί πρέπει να χάνεις πολλές ώρες στα δικαστήρια, περιμένοντας να παρακολουθήσεις μια δίκη, αφού πια τα θέματα της προστασίας των ζώων δεν απασχολούν τις «αρμόδιες» υπηρεσίες, αλλά τους δικαστές. Το μοτίβο είναι γνωστό: όσοι εξάγουν μαζικά τα κατοικίδια προς υιοθεσία στους βορειοευρωπαϊκούς παραδείσους της ζωοφιλίας, κατηγορούν τους επικριτές τους για συκοφαντική δυσφήμηση. Εφευρίσκουν ή κατασκευάζουν μια κατηγορία, υποβάλλουν μηνύσεις και αγωγές και στη συνέχεια επιδίδονται σε ένα διαρκή αγώνα αναβολών, με αιτιολογίες του στυλ «πότε ο Γιάννης δεν μπορεί…» και ο χρόνος κυλάει.

Η τελευταία δίκη που παρακολούθησα είχε ένα ειδικό ενδιαφέρον. Έγινε χωρίς την παρουσία ή την εκπροσώπηση των κατηγορουμένων, αυτό που εσείς οι δίποδοι λέτε «ερήμην». Μηνύτρια ήταν η Πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Ζωοφιλικών Σωματείων και κατηγορούμενοι δύο εκπρόσωποι του γερμανικού σωματείου «Κιβωτός του Νώε», που σώζει τα ζώα μας, μεταφέροντας καραβιές από δαύτα προς Γερμανία και όχι μόνον. Η κατηγορία ήταν «συκοφαντική δυσφήμηση μέσω του Τύπου», για όσα οι κατηγορούμενοι είχαν διαδώσει για τη μηνύτρια, όταν τους είχε μπλοκάρει στον Πειραιά ένα φορτίο 58 αδέσποτων. Η αλήθεια είναι ότι –τότε- είχαν πει πολλά, θα έλεγα είχαν χάσει το μέτρο… Τι περί πώλησης ζώων σε πειραματικά εργαστήρια, τι περί εθνικιστικών και εξτρεμιστικών αντιλήψεων, τι περί επιδίωξης να καρπωθεί (η μηνύτρια) επιχορηγήσεις… Για να μην σας κουράζω, σας λέω ότι οι δύο καταδικάστηκαν σε ένα χρόνο φυλάκιση ο καθένας. Ας πρόσεχαν… (ή ας εμφανίζονταν στη δίκη να υποστηρίξουν όσα διέδωσαν).

Ένας τρόπος να μην χάνεις, λοιπόν, την ώρα σου στους διαδρόμους των δικαστηρίων είναι να παίρνεις μαζί σου δουλειά. Οι δημοσιογάτοι πρέπει να είναι επαρκώς ενημερωμένοι για το τι δημοσιεύεται στον ξένο τύπο, ώστε να μην βλέπουν τα πράγματα με παρωπίδες. Κι εγώ εκείνη την ημέρα είχα πάρει μαζί κάποια αποκόμματα γερμανικών, ελβετικών και ιταλικών εφημερίδων, προκειμένου να τα μελετήσω. Θεωρώ ότι η ώρα μου δεν πήγε χαμένη, και δείτε γιατί:

Στην ιταλική Il Giorno[1] έγραφε ότι τριάντα σκυλιά την εβδομάδα εξαφανίζονται από την περιοχή της Λομπάρντια και στη συνέχεια πωλούνται προς 300 ευρώ το ένα στη Γερμανία. Το δημοσίευμα ήταν σαφές: «Φεύγουν με ψεύτικα πιστοποιητικά και καταλήγουν ως πειραματόζωα». Η αποκάλυψη που έκανε στην εφημερίδα ένας φιλόζωος που ερεύνησε το θέμα των μαζικών υιοθεσιών (ακόμη και 40 ζώα παίρνουν κάποιοι «νέοι ιδιοκτήτες») ήταν ότι τα ζώα με μια 24ωρη παραμονή σε κυνοκομείο, αποκτούσαν πιστοποιητικό εμβολιασμού που έπρεπε να έχει γίνει πριν από 40 ημέρες. Θυμάστε βέβαια το ανέκδοτο που λέει ότι το ρεκόρ ταχύτητας είναι να κλειδώσεις ένα συρτάρι και να προλάβεις να ρίξεις μέσα το κλειδί… Κάπως έτσι και με τους ιταλούς αδέσποτους, για την τύχη των οποίων τώρα ερευνούν οι αστυνομικές και οι δικαστικές αρχές της περιοχής.

Στην ελβετική Il Caffe[2] έγραφε ότι η κτηνιατρική υπηρεσία της περιοχής του Chiasso ερευνά την υπόθεση παράνομης εμπορίας ζώων από μια «φιλοζωική» οργάνωση που κι αυτή «σώζει» τα μεταφερόμενα εκεί αδέσποτα, εισπράττοντας 400 ελβετικά φράγκα για το καθένα, ενώ κανονικά θα έπρεπε να προσφέρονται χωρίς καμία αμοιβή. Ο υπεύθυνος της κτηνιατρικής δήλωσε στα μέσα ενημέρωσης ότι «η έρευνα θα πάει σε βάθος», (το δικό μας «θα φτάσει ως το κόκαλο») αναφέροντας ότι όλα ξεκίνησαν από ένα άρρωστο ζώο που πουλήθηκε προς 450 φράγκα. Ο ίδιος πρόσθεσε ότι συνεργάζεται με τους υπεύθυνους και άλλων καντονιών, προκειμένου να σταματήσουν το παράνομο αυτό εμπόριο με σκύλους που «δεν ξέρουν πώς μπαίνουν στην Ελβετία».

Το πιο εντυπωσιακό δημοσίευμα ήταν από το γερμανικό Spiegel[3] που είχε και πολλά στοιχεία σασπένς. Μιλούσε για τη μαφία της γάτας που σαρώνει το Βερολίνο με φορτηγάκια, κλέβοντας γάτες που μεταφέρονται σε άγνωστους προορισμούς (με σαφείς αναφορές στην κατασκευή γούνινων γιακάδων, γαντιών και κουβερτών που κάνουν καλό στους ρευματισμούς, καθώς και στα τραπέζια πειραματικών εργαστηρίων). Οι καταγγελίες μιλάνε για 2.500 γάτες που εξαφανίζονται κάθε χρόνο από το Βερολίνο και το δημοσίευμα επανέρχεται στο θέμα των 17.895 (!) αδέσποτων γατιών που σκότωσαν την περίοδο 2002-2003 οι κυνηγοί της περιοχής της Ρηνανίας – Βεστφαλίας. Ευτυχώς, όμως, που αυτή η χώρα έχει συμπεριλάβει στο σύνταγμά της την προστασία των ζώων… Προς το παρόν φαίνεται ότι, οι γάτες τουλάχιστον, προστατεύονται καλύτερα αν κλειστούν μέσα στα σπίτια, όπως συμβουλεύει τοπική φιλοζωική οργάνωση.

Όλα αυτά σας τα είπα για να καταλήξω σ’ αυτό που πιστεύω εδώ και πολύ καιρό. Το παράνομο εμπόριο των κατοικίδιων ζώων σε ολόκληρη τη γηραιά Ήπειρο κάποτε θα χτυπηθεί. Δεν μπορώ να είμαι σίγουρη αν θα ξεκινήσει από την Ιταλία ή την Ελβετία, πάντως η Ελλάδα κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, στην κρεβατοκάμαρα του …Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, που από πέρυσι τον Μάιο έχει δεσμευτεί να συμπληρώσει το νόμο για τα ζώα συντροφιάς (ενσωματώνοντας και τις διατάξεις του Ευρωπαϊκού Κανονισμού που αφορά τις μετακινήσεις τους). Τη δέσμευση πήρε ο υφυπουργός κ. Κοντός, απαντώντας στην επίκαιρη ερώτηση της κ. Ξηροτύρη. Δέκα μήνες μετά, αποδείχτηκε ότι δεν επρόκειτο για …κοντό ψαλμό. Αλληλούια.

Μία ευρωπαία δημοσιογάτα

(για την αντιγραφή: ΠΟΠΗ ΜΠΑΚΑ)

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 69, 3/07