Να αποζημιώσουμε τους καταπατητές!

ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΣΙΛΙΡΑΣ

Λίγες μέρες μετά τη μεγάλη πυρκαγιά του Αυγούστου στην Ανατολική Αττική, θεωρήθηκε δείγμα άκρατης περιβαλλοντικής ευαισθησίας και πολιτικής συνέπειας, η υπόσχεση του πρωθυπουργού ότι θα δοθούν στη δημοσιότητα οι αεροφωτογραφίες της περιοχής και η δέσμευσή του ότι όσες εκτάσεις ήταν δάση θα παραμείνουν δάση.

Μόνο που η συγκεκριμένη δέσμευση περιείχε τη μισή αλήθεια, Γιατί η άλλη μισή αλήθεια, έλεγε ότι «όσες εκτάσεις είχαν καταπατηθεί θα παραμείνουν καταπατημένες». Με λίγα λόγια, όσοι πολίτες είχαν παρανόμως χτίσει σε δασικές εκτάσεις, όχι μόνο δε θα τιμωρηθούν, αλλά θα αποζημιωθούν κιόλας ώστε να επαναφέρουν την παρανομία τους στην πρότερη κατάσταση!

Το πιο τραγικό ήταν πως πολλοί από τους καταπατητές, που είχαν την ατυχία να πέσουν θύματα των εμπρηστών, ωρύονταν μπροστά στις κάμερες κραυγάζοντας «πού είναι το κράτος;». Το οποίο κράτος φυσικά είχαν προκλητικά αγνοήσει όταν καταπατούσαν τις δασικές εκτάσεις και είχαν ίσως εκμεταλλευτεί και όλη του τη διάβρωση ή διαφθορά όταν κατάφεραν να εξασφαλίσουν άδειες ρεύματος, ασυλία από το ΥΠΕΧΩΔΕ κ.τ.λ.

Αυτούς τους καταπατητές, λοιπόν, έσπευσαν να προστατεύσουν η τοπική αυτοδιοίκηση, τα πολιτικά κόμματα, τα μέσα ενημέρωσης και αρκετοί ακόμα, ζητώντας την αποζημίωσή τους από την Πολιτεία!

Η παράνοια αυτή βέβαια έχει πολλάκις επαναληφθεί στο παρελθόν. Εξίσου κραυγαλέο παράδειγμα η ιστορία με τους αγρότες. Τώρα που αλλάζει η Κοινή Αγροτική Πολιτική, τώρα που υπάρχουν κι άλλες χώρες που αναζητούν τις επιδοτήσεις με τις οποίες αρκετοί Έλληνες επιβίωσαν στις δεκαετίες του ’80 (κυρίως) και του ’90, τώρα θυμηθήκαμε να ζητήσουμε τη λήψη μέτρων για τους αγρότες που θα χάσουν τα προνόμια τους παρελθόντος.

Μόνο που για να διαλέξουμε ποιοι αγρότες πραγματικά ζημιώνονται, θα πρέπει πρώτα να εξαιρέσουμε αυτούς που νόμιζαν πως θα μπορούσαν αενάως να εξαπατούν την Ευρωπαϊκή Ένωση και να εισπράττουν επιδοτήσεις για καλλιέργειες ή για επενδύσεις που ουδέποτε έκαναν.

Και μαζί τους θα πρέπει να εξαιρέσουμε όσους αρνούνται ακόμα να αλλάξουν τις καλλιέργειές τους, επιμένοντας στα 3 - 4 παραδοσιακά προϊόντα (καπνό, βαμβάκι, πατάτα κ.τ.λ.), για τα οποία θεωρούν «κεκτημένο» τις αποζημιώσεις και αρνούμενοι να δουλέψουν σε νέες κατευθύνσεις που έχουν μέλλον και κέρδη.

Το δεδομένο ότι η ευρωπαϊκή πολιτική ζημιώνει την ελληνική γεωργία, δεν καθαγιάζει τους αμετανόητους αγρότες. Ομοίως και το δεδομένο ότι μια φυσική καταστροφή δημιουργεί οικονομικά προβλήματα δεν καθαγιάζει όσους προηγουμένως παρανόμησαν συστηματικά.

Γιατί η περίφημη αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει», που τη θεωρούμε και ως σημαντική κατάκτηση, δεν έχει πουθενά εξαιρέσεις στις οποίες «ο ρυπαίνων αθωώνεται».

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 53, 10/05