Να προστατεύσουμε την άγρια ζωή

ΜAΡΙΑ ΓΑΝΩΤΗ

Μέχρι πρότινος μέλος του Ελληνικού Κέντρου Περίθαλψης Άγριων Ζώων

- Ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Προστασίας και Περίθαλψης Άγριας Ζωής.

Αν πάει κάποιος μια βόλτα στο παζάρι του Σχιστού, στα δρομάκια του Θησείου με τα «πουλάδικα» αλλά και σε μεγάλα «αξιοπρεπή» pet shops, θα βρει να πουλιούνται εκατοντάδες πουλάκια από εκείνα που τα λένε ωδικά: καρδερίνες, φλώρια, σκαρθάκια, αμπελουργοί, γαλιάντρες... Αλλά και εποχιακά, κοκκινολαίμηδες, τσαλαπετεινοί, μωρά αρπακτικά, αλεπουδάκια … Αρκετά από τα ωδικά είναι εισαγόμενα από Ολλανδία ή, προς μεγάλη ανησυχία των γνωριζόντων, από Πακιστάν και Χονγκ-Κονγκ, όπου η γρίπη των πτηνών κάνει θραύση. Τα υπόλοιπα έχουν συλληφθεί στη χώρα μας με δίχτυα, ξόβεργες, καπατσέδες κι ένα σωρό άλλους αυτοσχέδιους μηχανισμούς από τους «πουλάδες», οι οποίοι τα διοχετεύουν στα μαγαζιά ή τα πουλάνε μόνοι τους στα παζάρια (από την άγρια φύση έχουν συλληφθεί επίσης και τα ταλαίπωρα που προέρχονται από την Ανατολική Ασία).

Σπανίως τα δασαρχεία βγαίνουν από μόνα τους να πιάσουν τους πουλάδες, δύσκολα πάνε για κατάσχεση στα μαγαζιά, γιατί πρέπει να έχουν μαζί τους βιολόγο διαπιστευμένο στο Υπουργείο Γεωργίας και κάποιος τέτοιος είναι δυσεύρετος. Ο τζίρος του παράνομου ή ημινόμιμου αυτού εμπορίου είναι πολύ μεγάλος. Κανείς δεν ασχολείται με τα έρημα πουλάκια που σε μικρά κλουβάκια διακοσμούν δια βίου χασάπικα, ΚΤΕΛ, τις βεράντες των μερακλήδων – και τραγουδούν το τραγούδι της μοναξιάς τους.

Κι όμως, υπάρχουν νόμοι! Η νομοθεσία για την προστασία της άγριας ζωής είναι σχεδόν επαρκής. Η Ελλάδα έχει κυρώσει, συχνά με καθυστέρηση, διεθνείς συμβάσεις και ευρωπαϊκές οδηγίες, που τις παραθέτω αμέσως προς εντυπωσιασμό του αναγνώστη:

Διεθνείς Συμβάσεις:

• Σύμβαση Ramsar για τους υγροτόπους διεθνούς σημασίας, ειδικά ως βιότοπους αγρίων πουλιών
• Σύμβαση της Βόννης για τη διατήρηση μεταναστευτικών ειδών αγρίων ζώων
• Σύμβαση για την προστασία της παγκόσμιας πολιτιστικής και φυσικής κληρονομιάς
• Σύμβαση της Βέρνης για τη διατήρηση της Ευρωπαϊκής άγριας ζωής και των φυσικών βιοτόπων
• Σύμβαση Rio de Janeiro για τη βιολογική ποικιλότητα
• Σύμβαση της Βαρκελώνης για την προστασία της Μεσογείου από τη ρύπανση
•  

Οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης:

• Οδηγία 79/409 και απόφαση του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη διατήρηση των αγρίων πουλιών
• Oδηγία 92/43 του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη διατήρηση των φυσικών οικοτόπων, της άγριας πανίδας και αυτοφυούς χλωρίδας.

Τα τελευταία 20 χρόνια οι περιβαλλοντικές οργανώσεις πιέζουν την πολιτεία να βελτιώσει την νομοθεσία, προσφεύγουν στο Συμβούλιο της Επικρατείας, διοργανώνουν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και ενημερωτικές εκστρατείες. Η Ευρωπαϊκή Ένωση επίσης πιέζει και οδηγεί τη χώρα στα κοινοτικά δικαστήρια όταν δεν συμμορφώνεται. Σιγά-σιγά τα κόμματα υιοθέτησαν τα συνθήματα των «οικολόγων», οι Κυνηγετικοί Σύλλογοι αποφάσισαν ότι έχουν οικολογικά οράματα, η περιβαλλοντική εκπαίδευση καθιερώθηκε στα σχολεία.

Τι λείπει λοιπόν; Θα μπορούσαν να υπάρξουν πολλές απαντήσεις, ανάλογες με τον πολιτικό χώρο, το φορέα ή την ιδεολογία του καθενός. Προσωπικά νομίζω πως λείπει ένας χώρος διαλόγου που θα περιλαμβάνει όλους όσους νοιάζονται, ανεξάρτητα από φορείς, οργανώσεις και κόμματα. Ένας διάλογος που ο καθένας θα συμβάλλει με την ευαισθησία, τις γνώσεις και τις ανησυχίες του, χωρίς κατ’ ανάγκη να εκπροσωπεί έναν οργανωμένο χώρο (και να δεσμεύεται απ’ αυτόν). Να ανοίξουμε στην κοινωνία την συζήτηση για την προστασία. Να τη συνδέσουμε με την καθημερινότητα, με τη ζωή των ανθρώπων στην ύπαιθρο, τις ανάγκες τους, την απομόνωσή τους το χειμώνα. Να νοιαστούμε για όλα όσα χάνονται στην Ελλάδα όσο περνούν τα χρόνια, μαζί με τα πουλιά και τα λουλούδια. Μόνον έτσι δεν θα έχουμε κάποτε λαθροκυνηγούς, πουλάδες, λαθροϋλοτόμους, δυναμιτιστές ψαράδες.

Ο καιρός των κλειστών σχημάτων έχω την αίσθηση πως τελειώνει. Κάποιοι από όλους μας μένει να πάρουν την πρωτοβουλία.

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 53, 10/05