ΟΙ ΛΑΘΡΕΜΠΟΡΟΙ  ΣΚΥΛΩΝ

Πώς σκύλοι που «σώζονται» μπορούν να καταλήξουν σε πειραματικά εργαστήρια

ΠΟΠΗ ΜΠΑΚΑ

Ο κόσμος της ζωοφιλίας είναι γεμάτος φήμες και αλληλοεκτοξευόμενες κατηγορίες.  «Αυτό κι αυτό, πουλάνε τα σκυλιά στα εργαστήρια», «Με κανέναν τρόπο, έτσι κι έτσι γίνεται καταπληκτική δουλειά». Μία από τις λίγες περιπτώσεις που αποκαλύφθηκαν οι λαθρέμποροι σκύλων είναι η γνωστή ως «η υπόθεση της Αζέν» (l’ affaire d’ Agen), από το όνομα της πόλης που έγινε η δίκη των σωτήρων - λαθρεμπόρων. Συνέβη στη Γαλλία αργά τη δεκαετία του 1980 και η ιστορία στοιχειοθετείται στο βιβλίο του Henri Barbe «Trafiquants de Chiens, le drame des animaux qui disparaissent» / «Λαθρέμποροι σκύλων, το δράμα των ζώων που εξαφανίζονται».*

Το βιβλίο του Henri Barbe, ο οποίος έχει αφιερώσει πολλά χρόνια στον αγώνα εναντίον του λαθρεμπορίου ζώων συντροφιάς αποτέλεσε –ίσως- μια συνηγορία στο να παρθεί μια σοβαρή πολιτική απόφαση, που δεν είναι άλλη από τον Ευρωπαϊκό Κανονισμό για την καθιέρωση του Διαβατηρίου των κατοικίδιων (998/2003). Τα στοιχεία που περιέχονται στο βιβλίο δεν θα άφηναν κανέναν αδιάφορο. Μόνον στη Γαλλία, κάθε χρόνο, 500.000 έως 600.000 σκύλοι εξαφανίζονται και σχεδόν άλλες τόσες γάτες. Οι προορισμοί ποικίλουν: εργαστήρια, οργανωμένοι κυνηγότοποι σε γειτονικές χώρες, παζάρια ζώων. Ο Herni Barbe αναδεικνύει τους μηχανισμούς του συστήματος και δίνει τον λόγο σε μάρτυρες και σε θύματα αυτού του παράνομου εμπορίου.

Η ιστορία αρχίζει με ένα τυχαίο περιστατικό. Ένα μικρό τροχαίο ατύχημα στη Νοτιοδυτική Γαλλία προκαλεί την επέμβαση της αστυνομίας, η οποία ανακαλύπτει ότι ένα μικρό φορτηγάκι μετέφερε σκύλους, για να φιλοξενηθούν σε ένα μικρό επαρχιακό καταφύγιο. Το ενδιαφέρον ενός αστυνομικού που έδωσε συνέχεια στο περιστατικό και η επιμονή ενός δικαστή οδήγησαν στην αποκάλυψη ενός μεγάλου παράνομου δικτύου που προμήθευε με ζώα πειραματικά εργαστήρια. Κλειδί της ιστορίας: τα παραποιημένα συνοδευτικά έγγραφα και η έλλειψη σήμανσης των σκύλων. Απαραίτητο φόντο της διακίνησης: η «συμφωνία» με την τοπική διεύθυνση κτηνιατρικών υπηρεσιών,  που ειδοποιούσε το κυνοκομείο για οποιοδήποτε επικείμενο έλεγχο, ένα καλά οργανωμένο δίκτυο «πελατών» που απορροφούσε τα διαθέσιμα ζώα του «κέντρου διάσωσης» και κάποιες εξαιρετικές τεχνικές στο να μετατρέπονται οι αδήλωτοι σκύλοι σε «νόμιμα» πειραματόζωα.

Η δίκη της Αζέν αποκάλυψε πέντε κρίκους στην αλυσίδα των μεσαζόντων, που ο καθένας είχε μικρότερο ή μεγαλύτερο κέρδος. Οι δύο από αυτές προμήθευαν με ζώα κάποια πειραματικά εργαστήρια στη Γαλλία. Το αποτέλεσμα ήταν να καταδικαστούν 19 άνθρωποι και ο δικαστής να ανακηρυχθεί το 1993 από το περιοδικό Paris Match «άνθρωπος της χρονιάς». Παρ’ όλα αυτά, οι προαγωγές που άξιζε δεν ήρθαν ποτέ και η καρριέρα του από τότε αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες.

Ο ίδιος ο Henri Barbe δήλωσε για το βιβλίο του: «Μέχρι σήμερα το λαθρεμπόριο σκύλων κινούνταν στη σφαίρα του μύθου, της φήμης, της φαντασίας και τώρα έγινε βεβαιότητα».

 (*) Έκδοση ANTAC/Edictis 1996, ISBN 2-226-07927-0

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 53, 10/05