Εκθέματα

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΥΠΕΡΙΠΤΑΜΕΝΗ ΔΗΜΟΣΙΟΛΑΓΝΕΙΑ

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΛΟΥΛΟΥΔΗΣ

Παρακολουθώ τη συζήτηση για την Ολυμπιακή Αεροπορία. Είναι μάλλον κοινός τόπος να ισχυρισθεί κάποιος που «έχει τα χρονάκια του» και το Αλτσχάϊμέρ του περιορίζεται, προς το παρόν, στη δυσκολία, μερικές φορές να θυμηθεί ονόματα παλιών φίλων ή γνωστών, ότι σε αυτή τη χώρα μπορεί κάτι να τον εκπλήξει. Όμως, όχι. Το ρεπερτόριο του παράλογου, είναι φαίνεται ανεξάντλητο. Αυτό το φθινόπωρο ανέβηκε στην κεντρική σκηνή η τραγική φάρσα της Ολυμπιακής. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές και τηλεοπτικοί μαϊντανοί διασταυρώνουν τα ξίφη τους «αλλάζοντας θέσεις», όπως θα έλεγε και ο Νταίηβιντ Λοτζ, αιφνιδιάζοντας όσους είχαμε πιστέψει ότι υπερασπίζονται κάποια αναγνωρίσιμα συμφέροντα. Ποιος θα περίμενε, για παράδειγμα ότι ο υπερασπιστής του λαού Νίκος Κακαουνάκης θα τα έβαζε με τους εργαζόμενους μιας δημόσιας εταιρείας. Ίσως μόνο ο εργοδότης του, ο μεταξύ άλλων συλλέκτης πολύτιμων εκδόσεων Κοντομηνάς, ο οποίος φέρεται, από τον τύπο, ως ευνοηθείς από τις πλούσιες χορηγίες ευημερούντος δημόσιου-δηλαδή κυβερνητικού-οργανισμού ποδοσφαιρικού στοιχήματος. Το άλλο μέλος του αμίμητου ντουέτο, ο «ομοπαράθυρος» πλέον κ. Τράγκας έχει  αναλάβει, στη διανυόμενη θεατρική σαιζόν, την υπεράσπιση των εργαζομένων δια της καταγγελίας, κυριολεκτικώς του ξεφωνήματος, σύμπαντος του πολιτικού κόσμου. Φυσικά τα κανάλια, λέγε με Χατζηνικολάου, κρατούν τις δέουσες ισορροπίες με το ένα μάτι στις διαφημίσεις και το άλλο στα φοβερά μηχανάκια της εϊ-τζι-μπι που εξασφαλίζουν το επιούσιο πελατολόγιο αντιπροσωπειών αυτοκινήτων, σχολικών ειδών, τραπεζικών διευκολύνσεων κ.τ.λ.

Σε αυτό τον απίθανο κόσμο των μου-μου-ε βρέθηκαν, στη συγκεκριμένη περίπτωση να συμπλέουν, ως ακραιφνείς υπερασπιστές του δημοσίου συμφέροντος και των εργαζομένων, και ο απίθανος Καρατζαφέρης με τους πιθανούς ηγέτες της Αριστεράς, η οποία επιτέλους είναι μία, «ένα-πια-είναι το κόμμα». Στους τελευταίους μπορεί να πιστωθεί ότι δεν αλλάζουν θέσεις. Όπου κατηγορείται το δημόσιο η συνηγορία υπεράσπισής του θεωρείται αυτονόητη. Στη φιλοσοφία τους το δημόσιο είναι κάτι σαν τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Και το ιδιωτικό, κατ’ αντίστροφη αναλογία, είναι ο άπληστος καπιταλισμός. Πολύ απλά, κομμένα και ραμμένα στη δοκιμασμένη μανιχαϊκή παράδοση του Καλού και του Κακού που δεκαετίες τώρα εξασφαλίζει στο «ένα-πια-είναι-το κόμμα» το απολύτως ικανοποιητικό, για τα επαγγελματικά μέλη, τους 8% του εκλογικού σώματος. Να διατηρηθεί λοιπόν η Ολυμπιακή. Να μην ιδιωτικοποιηθεί. Να μην απολυθούν οι εργαζόμενοι. Ούτε να συγχωνευθεί με άλλες εταιρείες γιατί και αυτό συνεπάγεται απολύσεις. Αλλά τότε τα ελλείμματα; Ποιος τα πληρώνει; Μήπως ο ελληνικός λαός από άλλη τσέπη και μάλιστα όχι μόνο εκείνος αλλά και εκείνος που δεν ταξιδεύει; Όχι. Το κράτος μπορεί να τα πάρει από το μεγάλο κεφάλαιο και να τα δώσει στον λαό που έχει πια συνηθίσει να πηγαίνει με αεροπλάνο στη Σύρο και στην Καλαμάτα. Μήπως αντί να υπερασπίζεται η Αριστερά την Ολυμπιακή έπρεπε, σε ανύποπτο χρόνο, να δίνει μάχες για τον εκσυγχρονισμό της σιδηροδρομικής γραμμής Αθήνα-Καλαμάτα;. Μα το έχουν στο εκλογικό τους πρόγραμμα, τι χρειάζονται οι περαιτέρω ενοχλήσεις. Το σήμερα έχει σημασία: να μην απολυθούν οι εργαζόμενοι. Πως προσλήφθηκαν αυτοί οι εργαζόμενοι, ποια πελατειακά δίκτυα τους εξασφάλισαν την περιζήτητη θεσούλα, γιατί ψήφιζαν επί δεκαετίες αυτούς που απαξίωναν την εταιρεία, πως δέχθηκαν να συν-διοικούν μια επιχείρηση για τη διαχείριση της οποίας το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν οι αυξήσεις, τα επιδόματα, τα ρεπό και οι άδειες; Ψιλά γράμματα. Το δημόσιο είναι ο προνομιακός χώρος της Αριστεράς. Ο χώρος της δικής της οικονομίας όπου δεν χωράνε διεθνής ανταγωνισμός, Ευρωπαϊκές δεσμεύσεις, μπακάλικοι λογαριασμοί κόστους και κερδών και ζημιών. Εκεί επενδύει για να αλλάξει τον κόσμο. Το ότι ο κόσμος δεν αλλάζει αλλά πάει από το κακό στο χειρότερο είναι ασήμαντη λεπτομέρεια. Ο διάβολος, βέβαια, κρύβεται στην λεπτομέρεια. Αλλά, ως γνωστόν η Αριστερά είναι με το Καλό. Αυτονόητο.

            Δεν γνωρίζω τίποτε περισσότερο από ό,τι γράφει ο τύπος για τις πολύπλοκες νομικές διαδικασίες που αφορούν την εκκαθάριση, την ιδιωτικοποίηση, την εκποίηση ή οτιδήποτε άλλο μιας καταχρεωμένης δημόσιας εταιρείας. Άλλο είναι το θέμα. Με ενδιαφέρει η πέρα από κάθε λογαριασμό κόστους συνηγορία της Αριστεράς στη λεγόμενη διάσωση της Ολυμπιακής. Με μόνο κριτήριο την ιδεολογία της: ότι ανήκει, πρέπει να μείνει στο δημόσιο και, βεβαίως, να μην απολυθεί κανείς από τους 8.000 εργαζόμενους στην εταιρεία του χρέους των 500 εκατομμυρίων Ευρώ. Αυτή είναι η υπεριπτάμενη κάθε οικονομικής λογικής και κοινωνικού ελέγχου-πως δημιουργήθηκε διάβολε αυτό το τεράστιο χρέος και γιατί έπρεπε να έρθει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να μας θυμίσει ότι κάτι πρέπει να κάνουμε με το δικό μας πρόβλημα-δημοσιολαγνεία της Αριστεράς. Την οποία επαναλαμβάνει ακούραστη-δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη-σε κάθε ευκαιρία. Γνωρίζω την ποιότητα αυτής της σκέψης όταν αναφέρεται και σε χώρους οικείους, της δουλειάς μου. Το δημόσιο πανεπιστήμιο και την κρατικοδίαιτη γεωργία. Στο πρώτο, η κακοδιοίκηση, η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, η απουσία κάθε σχεδιασμού εποπτευόμενη από ένα υπουργείο ευρισκόμενο επί δεκαετίες τώρα σε διαρκή σύγχυση στόχων και πολιτικών είναι η καθημερινή πραγματικότητα. Όμως, οι προοδευτικοί συνδικαλιστές του έχουν άλλα ενδιαφέροντα και στόχους. Η καθημερινή μιζέρια μπορεί να περιμένει. Άντε να πούμε και μια κουβέντα περί «υποχρηματοδότησης» και των γλίσχρων αποδοχών του διδακτικού προσωπικού. Προτεραιότητα έχει ο αγώνας κατά της «Μπολώνια» και του νεοφιλελευθερισμού. Στο δεύτερο, την κρατικοδίαιτη γεωργία της ρύπανσης και των αδιάθετων πλεονασμάτων, σημασία έχουν τα κεκτημένα, χωρίς αγώνες, δικαιώματα μιας μερίδας παραγωγών ορισμένων ευνοημένων μέχρι χθές-και σήμερα για όσους δεν το γνωρίζουν-κλάδων παραγωγής. Πάλι, όπως η κυρίαρχη αριστερή πολιτική προπαγανδίζει, το κακό βρίσκεται έξω από εμάς, την άσπλαχνη Ευρωπαϊκή Επιτροπή και-τι έκπληξη-τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της.  

            Καθώς αυτό το  αντιδραστικό, με τις επικρατούσες δοξασίες της «ένα-είναι-πια το κόμμα» Αριστεράς, κείμενο τελειώνει, ακούω από το ραδιόφωνο ότι ο Συνασπισμός πρότεινε-τώρα!!-στον Πρωθυπουργό τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για την Ολυμπιακή και τη διενέργεια δημοψηφίσματος. Όχι για την απελευθέρωση του κέντρου της Αθήνας από τα γιώταχι και το αυξανόμενο νέφος αλλά για την κρατικοδίαιτη και καταχρεωμένη Ολυμπιακή. Πριν συνέλθω από αυτή τη μεγαλοπρεπή πολιτική πρωτοβουλία, έρχεται και το επόμενο κτύπημα. Η κ. Υπουργός Παιδείας πρότεινε την μετατροπή των εκκλησιαστικών σχολών σε θεολογικά ανώτατα ιδρύματα στις οποίες οι φοιτητές εισάγονται με.....σύσταση μητροπολίτη. Απέσβετο και λάλον ύδωρ.

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 53, 10/05