Νοσοκομεία ναι, αλλά όχι έτσι!

ΣΟΦΙΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ

Μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ

     vassiliadou@hotmail.com

Στις 16-2-07, έγινε αιφνιδιαστικά γνωστό από το Δήμαρχο Μίκρας, Δήμου δίπλα στο αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης, ένα μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ Δήμου και Υπουργείου Υγείας, ασαφές, χαρακτηριζόμενο από προχειρότητα, κενό αριθμητικών στοιχείων και το οποίο στις επόμενες ημέρες άλλαζε συνεχώς υπό την πίεση των αντιφάσεών του. Με βάση αυτό το μνημόνιο καλούνταν το Δημοτικό Συμβούλιο, μέσα σε 4 ημέρες να αποφασίσει την δωρεάν παραχώρηση του σημαντικότερου κομματιού γης της Δημοτικής του περιουσίας στο Υπουργείο Υγείας. Στη συνέχεια αυτό δεσμεύεται να το εκχωρήσει σε ιδιώτη που θα αναλάβει την κατασκευή (και λειτουργία;) δύο Νοσοκομείων, σύμφωνα με το νόμο 3389/05 «περί συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ)».

Η απόρριψη του μνημονίου από ολόκληρη την αντιπολίτευση στο Δημοτικό Συμβούλιο της 20-2-07 και για δεύτερη φορά στη συνεδρίαση της 22-2-07, οδήγησε σε ένα τρίτο Δημοτικό Συμβούλιο - παρωδία στις επόμενες 12 ώρες. Σε αυτό κατάφερε επιτέλους η πλειοψηφούσα παράταξη, με αποστασία ενός Δημοτικού Συμβούλου, να μαζέψει τα 2/3 των ψήφων που απαιτούνταν για να εγκριθεί το μνημόνιο. Έτσι απλά, χωρίς βέβαια τη στοιχειώδη ευαισθησία οργάνωσης κοινωνικής διαβούλευσης, ενός δημοψηφίσματος, όπως προβλέπει σε τέτοιες περιπτώσεις ο νέος κώδικας Δήμων και Κοινοτήτων.

Η όλη υπόθεση βγήκε στα ΜΜΕ κατά τρόπο απαράδεκτο, διαστρεβλωμένο και συκοφαντικό για όσους είχαν αρνητική τοποθέτηση. Επιδίωξη ήταν να αναπτυχθούν αισθήματα ενοχών και αντιδράσεις πίεσης από τους πιο προβληματιζόμενους και ευαισθητοποιημένους πολίτες ολόκληρου του Νομού Θεσσαλονίκης, οι οποίοι εύλογα αναρωτήθηκαν γιατί αρνούμαστε την κατασκευή των δύο Νοσοκομείων, τόσο αναγκαίων στον τόπο. Και προφανώς βέβαια οι ανημέρωτοι πολίτες ήταν με το μέρος του «ανιδιοτελούς Δημάρχου». Από όλους αυτούς όμως επιμελώς κρύφτηκε η μισή αλήθεια, αυτή που αφορούσε το ξεπούλημα της δημοτικής γης σε ιδιωτικά συμφέροντα μέσω των ΣΔΙΤ. Γιατί στις συμπράξεις οι μεγάλοι κερδισμένοι είναι οι ιδιώτες κατασκευαστές και οι τράπεζες, σε καμιά περίπτωση οι απλοί πολίτες, η δημόσια υγεία και η δημόσια οικονομία.

Στην προκειμένη περίπτωση παραχωρείται δωρεάν μια έκταση ανυπολόγιστης αξίας (με τη συντηρητικότερη εκτίμηση πάνω από 15 εκατομμύρια ευρώ, ίσως και 50 εκ. ευρώ) με αντάλλαγμα κάποια έργα που το κόστος τους δεν ξεπερνά τα 3 εκατ. ευρώ, και αυτά χωρίς ουσιαστικές δεσμεύσεις. Γιατί στο μνημόνιο είναι ανοιχτή η δυνατότητα τροποποιήσεων στην αρχική συμφωνία και παρέχεται στον ιδιώτη το δικαίωμα να κατασκευάσει και να εκμεταλλευτεί οτιδήποτε μέσα στην έκταση των 127 στρεμμάτων. Έτσι δεν αποκλείεται η λειτουργία από τον κατασκευαστή και ενός εμπορικού κέντρου στα υπολειπόμενα 70 στρέμματα, με 500 μέτρα πρόσοψη στην κεντρική οδική αρτηρία Θεσσαλονίκης - Μηχανιώνας. Ούτε διευκρινίζεται το καθεστώς λειτουργίας των Νοσοκομείων. Και τα αεροπλάνα που θα προσγειώνονται δίπλα στα νοσοκομεία προφανώς δεν θα ενοχλούν

Το πλαίσιο για τις ΣΔΙΤ προετοιμάστηκε από το ΠΑΣΟΚ και εφαρμόστηκε από τη Ν.Δ με το Ν.3389/05. Αυτός ο νόμος στοχεύει στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο που θέλει «λιγότερο κράτος» για την κοινωνία και «περισσότερο κράτος» για ενίσχυση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Βιώνουμε σήμερα μια μετάβαση από το σύστημα της κρατικής ρύθμισης της δράσης του ιδιωτικού κεφαλαίου, σε ένα σύστημα όπου το ιδιωτικό κεφάλαιο καθορίζει τους όρους παροχής «αγαθών» και «υπηρεσιών» δημόσιου χαρακτήρα (Κεντρικής Διοίκησης, Αυτοδιοίκησης) προς τους πολίτες. Θεσμοθετείται μάλιστα η δυνατότητα, χρηματοδότησης έργων, με δανεισμό των εταιριών από τις τράπεζες, με εγγύηση του κράτους!!! Δηλαδή πλήρης υποταγή του «δημόσιου» και «κοινωνικού», στα συμφέροντα του «ιδιωτικού» και της «κερδοφορίας» του κεφαλαίου.!

Πρόκειται για αρνητική εξέλιξη, που καθιερώνει τη θεσμική ασυδοσία των μεγάλων, κυρίως, επιχειρήσεων πάνω στην κοινωνία. Έτσι η νεοφιλελεύθερη πολιτική εμπλουτίζεται με ένα ακόμα εργαλείο ενίσχυσης του καπιταλιστικού κέρδους. Τα επιχειρήματα ότι: α) Δεν υπάρχουν χρήματα για δημόσιες επενδύσεις και μοιραία καταφεύγουμε σε ιδιώτες. β) Ο ιδιωτικός τομέας παρέχει καλύτερες υπηρεσίες, δεν ευσταθούν διότι με τα ΣΔΙΤ δημιουργείται ένα νέο καθεστώς έμμεσης φορολογίας (βλέπε Αττική οδός, υποθαλάσσια). Επίσης οι υπηρεσίες αποδεδειγμένα είναι κατώτερες και εδώ υπάρχουν πολλά παραδείγματα διεθνώς.

Γιατί η ένωση Νοσοκομειακών γιατρών τάσσεται ενάντια στα ΣΔΙΤ; Οι γιατροί δεν θέλουν νοσοκομεία; Δεν θέλουν περισσότερες θέσεις εργασίας; Δεν ενδιαφέρονται για το κοινωνικό όφελος; Οι ΣΔΙΤ αποτελούν «ωρολογιακή βόμβα» στα θεμέλια της δημόσιας διοίκησης.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση των δύο Νοσοκομείων του Δ. Μίκρας τα ανταποδοτικά οφέλη για το Δήμο είναι μηδαμινά, διανθισμένα με αόριστες υποσχέσεις χωρίς σαφείς δεσμεύσεις. Ο Δήμος θα συνεχίσει βέβαια να στερείται αποχέτευσης, σχολικών κτιρίων και άλλων βασικών υποδομών Το δε κράτος, αφού μπει εγγυητής στη δανειοδότηση του ιδιώτη από τις τράπεζες, στη συνέχεια θα ενοικιάσει από αυτόν τα Νοσοκομεία. Αυτό είναι το πιθανότερο σενάριο.

Με ψήφισμα βιάστηκαν να δηλώσουν τη στήριξη τους στην εκχώρηση (βλέπε ξεπούλημα) οι βουλευτές του «σοσιαλιστικού» ΠΑΣΟΚ Αράπογλου, Καστανίδης, Βενιζέλος… και βέβαια ο Νομάρχης κ. Ψωμιάδης. Εμείς, τα μέλη της πολιτικής κίνησης του ΣΥΝ Δ. Μίκρας καταγγέλλουμε τέτοιες μεθοδεύσεις εισχώρησης των ιδιωτικών κεφαλαίων στο Δημόσιο τομέα μέσω των ΣΔΙΤ. Και βέβαια θέλουμε νοσοκομεία και σχολεία. Αρνούμαστε όμως την μετατροπή δημόσιων αγαθών όπως η παιδεία, η υγεία, το νερό σε εμπορεύματα που θα αποδώσουν κέρδη σε ιδιώτες μετακυλίοντας το κόστος στον πολίτη χρήστη.

Γιατί σήμερα είναι τα Νοσοκομεία που περιέρχονται στην ιδιωτική εκμετάλλευση, αύριο τα σχολεία με τα υπόγεια πάρκιν (ειπώθηκε και αυτό από την κ. Πατουλίδου). Σύντομα θα παραχωρηθεί και η διαχείριση του νερού σε ιδιωτικά συμφέροντα. Και τότε θα πούμε πραγματικά το νερό νεράκι. Η πολυεθνική Σουέζ, ήδη εισχώρησε στην ΕΥΑΘ, έχοντας το 4,5% των μετοχών της.

Ας αρχίσουμε λοιπόν να ανησυχούμε και να προετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα! Θα χρειαστεί ενημέρωση για το τι πραγματικά συμβαίνει, επαγρύπνηση, σκληροί και μαζικοί αγώνες, αν θέλουμε να σταματήσουμε το ξεπούλημα στα ιδιωτικά συμφέροντα και να διασφαλίσουμε μια στοιχειώδη ποιότητα ζωής.

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 70, 4/07