Θερινά ερανίσματα

ΣΑΚΗΣ ΚΟΥΡΟΥΖΙΔΗΣ

Πιστεύετε στο θεό;

Μια δυο μέρες μετά τα εγκληματικά χτυπήματα στο Λονδίνο, η παρουσιάστρια του κεντρικού δελτίου του MEGA, δημοσιογράφος Όλγα Τρέμη, απευθύνεται στη σύζυγο του έλληνα οδηγού του λεωφορείου που ανατινάχθηκε και μέσα στο οποίο βρήκαν τραγικό θάνατο 13 άτομα και πολλοί άλλοι τραυματίστηκαν, ενώ ο ίδιος δεν έπαθε σχεδόν τίποτε, ξεκινώντας τη συνομιλία μαζί της με την ερώτηση: κυρία Ψ., πιστεύετε στο θεό;(!!!) 

Σκεφτείτε το ίδιο ερώτημα στη σύζυγο ενός θύματος. Στη μάνα ενός παιδιού που βρέθηκε σε ένα από τα μοιραία βαγόνια. Δεν είναι μια χοντροκομμένη, σχεδόν χυδαία, συσχέτιση του θρησκευτικού συναισθήματος με την σωτηρία ενός ανθρώπου σε ένα μακελειό με δεκάδες άλλα θύματα;

        Τι υπονοεί το ερώτημα;

-              Ο θεός έκανε ένα «θαύμα», σώζοντας έναν άνθρωπο, «θυσιάζοντας», όμως, δεκάδες άλλους; Γιατί αν οι εκρήξεις ήταν ασθενείς και δεν είχαμε καθόλου θύματα δεν θα μιλούσε κανείς για «θαύμα».

-              Ο έλληνας που σώθηκε ήταν ο πιο ευλαβής και πιστός μεταξύ των επιβατών του λεωφορείου γι’ αυτό και ήταν ο μόνος που σώθηκε χωρίς γρατσουνιά;

-              Ο θεός αρχίζει τα θαύματά του μετά τις εκρήξεις και όχι νωρίτερα ώστε να τις αποτρέψει;

-              Ο θεός έσωσε τον έλληνα ορθόδοξο και παράτησε τους άλλους «αλλόθρησκους»; (ως υπόθεση εργασίας βέβαια, γιατί αγνοώ αν υπήρχε άλλος ορθόδοξος στο λεωφορείο ή στο μετρό μεταξύ των θυμάτων).

-              Άμα είσαι πιστός και μάλιστα ορθόδοξος, αντιμετωπίζεις ακόμα και την τρομοκρατία;

Το θρησκευτικό συναίσθημα είναι, βέβαια, απολύτως σεβαστό για όσους εναποθέτουν τις ελπίδες τους για τα μεγάλα μυστήρια και τα διλήμματα της ζωής ή αναζητούν εκεί τις απαντήσεις στις μεταφυσικές ανησυχίες τους. Είναι, όμως, αποκρουστική και χυδαία η αγοραία χρήση και εκμετάλλευση του θρησκευτικού συναισθήματος στο παζάρι των εύκολων εντυπώσεων και της δημιουργίας ενός μηχανισμού που θρέφει θρησκευτικούς παράγοντες και φονταμενταλιστές ηγετίσκους.

(ΥΣ. Στο μοιραίο κυπριακό αεροπλάνο που συνετρίβη την παραμονή της εορτής της Παναγίας και δεν σώθηκε κανείς, ήταν ασφαλώς δύσκολο να «εμπλέξει» κανείς το θρησκευτικό συναίσθημα στην όλη υπόθεση. Και όμως, ακούστηκε από τηλεοράσεως ότι «η Παναγία βοήθησε και το αεροπλάνο δεν έπεσε σε κατοικημένη περιοχή»! Πάλι αποδίδονται μεροληπτικές προθέσεις στην Παναγία και μάλιστα από πιστούς. Της χρεώνουν ότι αδιαφόρησε για όσους βρίσκονταν μέσα στο αεροπλάνο και ενδιαφέρθηκε μόνον για όσους έχουν το αυθαίρετό τους ή έκαναν τα μπάνια τους στις ακρογιαλιές της Αττικής!) 

Κάθε ακρογιαλιά και μεγάφωνο!

«Κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο», έλεγε ένα παλαιό σλόγκαν –επί χούντας, νομίζω. Η Αβραμοπουλική του εκδοχή στον τουρισμό σήμερα, θα ήταν: «Κάθε ακρογιαλιά και μεγάφωνο»!

Το κυρίαρχο μοντέλο του τουρίστα που έχουν στο μυαλό τους όσοι ασχολούνται με τον ελληνικό τουρισμό είναι αυτό του χαζοχαρούμενου επιδειξία ο οποίος, ως ακραίος φιλόμουσος, δεν αντέχει στιγμή να μην ακούσει μουσική. Και η τελευταία καντίνα που θα στηθεί κοντά σε κάποια αμμουδιά, ψάχνει και τον πιο απομακρυσμένο λουόμενο για να του «τρατάρει» ολίγη μουσική. Απλώνει καλώδια μέσα στους θάμνους, στους αμμόλοφους για να σου φέρει όσο πιο κοντά γίνεται, ένα μεγάφωνο μην και στερηθείς τη μουσική πανδαισία του ειδικού ντισκ τζόκεϊ. Και αν για κάποιο λόγο δεν μπορεί να σε φτάσει με το καλώδιο σε φτάνει με την ένταση. Όπου κι αν πας το «τάμπα – τούμπα» ή το σκυλοτράγουδο θα σε ανακαλύψει.   

Αυτός είναι ο κυρίαρχος ήχος στις ελληνικές ακρογιαλιές. Δεν υπάρχει ο ήχος του κύματος που σκάει στην αμμουδιά, δεν υπάρχει ο τζίτζικας, δεν υπάρχει η ήχος των σελίδων ενός βιβλίου που γυρίζουν. Υπάρχουν λουόμενοι που βρίσκονται στα πρόθυρα ενός νευρικού σοκ από ένα επαπειλούμενο σύνδρομο στέρησης από την απουσία, ολιγόλεπτη, έστω, μουσικών ακουσμάτων!

Θέλεις να ανοίξεις ένα μπαράκι στην ακροθαλασσιά, ένα καφέ, μία καντίνα, σκέφτεσαι να χτίσεις ένα παραθαλάσσιο ξενοδοχείο; Το πρώτο που πρέπει να σχεδιάσεις και να προϋπολογίσεις είναι η ηχητική εγκατάσταση! Τα ειδικά μεγάφωνα που αντέχουν στον καύσωνα και στην άμμο, τα ατελείωτα μέτρα καλωδίων που πρέπει να απλώσεις στην αμμουδιά για να ικανοποιήσεις όλους του λουόμενους -και αυτούς ακόμη που από σεμνότητα δεν σου το ζητάνε. Αν το καλοσκεφτείς, είναι ένας από τους κύριους παράγοντες που ανεβάζουν το κόστος των παρεχόμενων τουριστικών υπηρεσιών στη χώρα μας.

Η ηχορύπανση (εκτός από την παραθαλάσσια έχουμε και αυτή των ανεξέλεγκτων από άποψη έντασης, ωραρίων και χωροθέτησης νυχτερινών κέντρων και μπαρ, τις κινητές ντισκοτέκ σε ΙΧ, τις κομμένες εξατμίσεις των μοτοσικλετών, τις τηλεοράσεις στα μπαλκόνια, τους ηλεκτρονικούς ντελάληδες κά.) έχει γίνει το μεγαλύτερο πρόβλημα του ελληνικού τουρισμού, αλλά και της καθημερινότητάς μας! Τείνει να εξελιχθεί σε ένα πρόβλημα απρόβλεπτων διαστάσεων και να χαρακτηρίσει –μαζί με πολλά άλλα στραβά- τον ελληνικό τουρισμό και να τον κατατάξει σε μια χαμηλή ποιοτικά στάθμη. 

Αγροφύλακες περιβάλλοντος ή ένοπλοι οικολόγοι!

 Ποιος ελέγχει την τήρηση της περιβαλλοντικής νομοθεσίας μέχρι σήμερα στην Ελλάδα; Ποιος επεμβαίνει για να ελέγξει και να διαπιστώσει την καλή λειτουργία παραγωγικών μονάδων, επεισόδια ρύπανσης ή συστηματική διαρροή ή απόρριψη αποβλήτων χωρίς επεξεργασία, καταπατήσεις δασών, αιγιαλών, ρεμάτων, προστατευόμενων περιοχών κλπ; Ελεγκτικοί μηχανισμοί σε θέματα περιβάλλοντος υπάρχουν ήδη αρκετοί, σε τοπικό, περιφερειακό και κεντρικό επίπεδο. Από τα τέλη του 2003 λειτουργεί και η Ειδική Υπηρεσία Επιθεωρητών Περιβάλλοντος, θεσμός που υπάρχει ήδη σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και επωμίζεται το κύριο βάρος της τήρησης της περιβαλλοντικής νομοθεσίας και των περιβαλλοντικών όρων σε έργα και λειτουργούσες μονάδες.

Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πολλά προβλήματα ρύπανσης με τα γεωργικά φάρμακα και με τις χιλιάδες μικρές και μικρομεσαίες κτηνοτροφικές μονάδες στον πρωτογενή τομέα ο οποίος βρίσκεται στο απυρόβλητο των υπαρχόντων ελεγκτικών μηχανισμών, των οποίων η μέχρι σήμερα ανεπάρκεια ή η πελατειακή σχέση με τις μικρές αυτές μονάδες συντελεί στην μεγάλη συμμετοχή του τομέα αυτού στα προβλήματα ρύπανσης στη χώρα μας.

Οι απαιτήσεις από τους ελεγκτικούς αυτούς μηχανισμούς ανεβαίνουν εκ των πραγμάτων, καθώς το πλαίσιο εξέτασης των περιβαλλοντικών προβλημάτων γίνεται πιο σύνθετο, απαιτεί πιο εξειδικευμένες προσεγγίσεις, διεπιστημονική συνεργασία, σύγχρονο εξοπλισμό και πολύ καλή γνώση της περιβαλλοντικής και εν γένει της πολεοδομικής, χωροταξικής, τουριστικής και αναπτυξιακής νομοθεσίας. Σύμφωνα με το σχέδιο νόμου για την Αγροφυλακή, ο σχετικός έλεγχος θα διενεργείται από 1.000 περίπου αγροφύλακες χαμηλής εκπαίδευσης, ένοπλους (!!!), ένστολους και χωρίς τεχνικό εξοπλισμό. Οι σχέσεις της νέας αυτής υπηρεσίας με τους υπάρχοντες ελεγκτικούς μηχανισμούς και υπηρεσίες είναι εντελώς ασαφής, φαίνεται να υπάρχει επικάλυψη αρμοδιοτήτων, ίσως και μια αυτονόμηση αυτής της λειτουργίας από το έργο των άλλων υπηρεσιών που ασχολούνται με τα ίδια θέματα.

Η Ειδική Υπηρεσία Επιθεωρητών Περιβάλλοντος αντί να ενισχυθεί, με προσωπικό, εξοπλισμό και πολιτική στήριξη, φαίνεται ότι οδηγείται σε μια διεκπεραιωτική λειτουργία καθώς αρμοδιότητες που είχε μεταφέρονται στην Αγροφυλακή, ενώ με τις αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο που ετοιμάζονται απεμπολεί το δικαίωμα να ελέγχει πολεοδομικές παραβάσεις που θίγουν το περιβάλλον, περιοριζόμενη μόνο σε θέματα ρύπανσης με την στενή έννοια. Δηλαδή, αντί η περιβαλλοντική μας οπτική να διευρύνεται, να γίνεται περισσότερο «ολιστική», για να συλλαμβάνει όλες τις διαπλοκές κοινωνίας, οικονομίας και περιβάλλοντος, τις οδηγεί σε μια προσέγγιση παλαιού τύπου, ξεπερασμένη και αναποτελεσματική. Το διαμορφωνόμενο πλαίσιο οδηγεί σε μελαγχολικές σκέψεις καθώς παραπέμπει σε ένα περιβάλλον παλαιομοδίτικο παρά εκσυγχρονιστικό. Και αυτό δεν υποκρύπτει μόνον ρουσφετολογικές επιδιώξεις αλλά έχει και ένα βαθύτατα πολιτικό περιεχόμενο. Οι αναπτυξιακές προτεραιότητες της χώρας, όπως συνεχίζουν να τις αντιλαμβάνονται οι κυβερνώντες, θεωρούν ότι η προστασία του περιβάλλοντος αποτελεί εμπόδιο και όχι έναν από τους βασικούς συντελεστές ενός σύγχρονου αναπτυξιακού μοντέλου, η μη υιοθέτηση του οποίου τοποθετεί τη χώρα σε προηγούμενη εποχή με τις στατικές αναπτυξιακές λογικές του ’60 και ’70.

Η ηγεσία του ΥΠΕΧΩΔΕ θυμίζει ευρωπαϊστές παλαιάς κοπής, όταν η ΕΟΚ αντιμετωπίζονταν ως μια αγελάδα για άρμεγμα, χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς ανάγκες προσαρμογών, χωρίς αναπροσαρμογές προτεραιοτήτων. Εξαντλεί όλα τα όρια και τα περιθώρια για να μην συμμορφώνεται με οδηγίες, κανονισμούς και άλλες υποχρεώσεις. Προτιμά να τα πληρώνει σε πρόστιμα παρά να τα επενδύει και να τα καρπώνεται σε ουσιαστικά περιβαλλοντικά και, εν τέλει, μακροπρόθεσμα αναπτυξιακά οφέλη. Για τους «ευρωπαϊστές» αυτής της αντίληψης η Ευρωπαϊκή Ένωση εκπροσωπεί έναν κίνδυνο, έναν ανεπιθύμητο παράγοντα που αφαιρεί ένα μέρος της εξουσίας του να αποφασίζει και να πράττει με βάση ένα παρηκμασμένο αναπτυξιακό μοντέλο που σέρνει από το παρελθόν του. Η στάση του κ. Σουφλιά στο θέμα του Αχελώου, όπου, παρά τις αποφάσεις των δικαστηρίων, δηλώνει ότι το έργο θα γίνει, είναι ενδεικτική και υπαγορεύεται όχι τόσο από την θεσσαλική του καταγωγή, όσο από την αναπτυξιακή του λογική. Και αυτό είναι περισσότερο επικίνδυνο από το να κάνει απλώς τον καλό στους συμπατριώτες του.

(ΥΣ. Ο κ. Σουφλιάς ενημέρωσε τον πρωθυπουργό, εν όψει της ΔΕΘ, για θέματα της αρμοδιότητάς του: «ενημέρωσα τον πρωθυπουργό» είπε, «για όλα τα μεγάλα έργα που εκτελούμε ή προγραμματίζουμε στη βόρειο Ελλάδα». Ίσως είναι σκληρό, αλλά κάποιος πρέπει να αποκαλύψει στον κ. Σουφλιά, ότι εκτός από το χαρτοφυλάκιο των Δημοσίων Έργων, ο πρωθυπουργός του είχε αναθέσει πριν από 18 μήνες και τα θέματα του Περιβάλλοντος και της Χωροταξίας!)

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 52, 9/05