|
Αρχή κειμένου
Θάνος ΒΛΑΣΤΟΣ: "Διλήμματα ποδηλάτου"
Θα ηταν ουτοπία να έμεναν ζωντανές μερικές από τις πιο τρυφερές μνήμες της αθωότητάς μας; Το ποδήλατο τους ανήκει. Μπορεί να βρει μια θέση και στην καθημερινότητα των μεγάλων; Απέμεινε λίγος χώρος ακόμη σ' αυτόν τον τόπο για το παραμύθι; Κρατήσαμε λίγο όνειρο στο μυαλό, για τη ζωή μας, για την πόλη μας; Γιατί αυτό το χάσμα ανάμεσα σ' αυτό που είμαστε παιδιά και σ' αυτό που γίναμε τώρα; Υπήρξαμε παιδιά, τα έχουμε σήμερα κοντά μας, ζούμε ανάμεσα στα λόγια και τις εικόνες τους. Τίποτα δεν αξίζει από αυτά; Γιατί τις έχουμε φυλακίσει;
Παίζουν και οι μεγάλοι; Είναι αλήθεια, ότι το κάνουν. Τρέχουν με τα αυτοκίνητα και καμαρώνουν.
Oμως τα παιχνίδια τους είναι επικίνδυνα και αυτοκαταστροφικά. Δηλητηριάζουν τον αέρα, τρελαίνουν από τον θόρυβο, τραυματίζουν και σκοτώνουν. Στην Ευρώπη 40.000 είναι κάθε χρόνο οι νεκροί, και όσα είναι τα θύματα των τροχαίων άλλα τόσα είναι τα θύματα της ρύπανσης. Τουλάχιστον όσοι και όσο είναι υγιείς το απολαμβάνουν; Oχι απόλυτα. Τα παιδιά τα έχουμε κλεισμένα στα διαμερίσματα, το ίδιο συμβαίνει με τους ηλικιωμένους και με όσους έχουν προβλήματα κινητικότητας. Ο δρόμος, που άλλοτε μας τράβαγε γιατί ήταν η συλλογική αυλή μας, τώρα διώχνει. Δεν στέκεσαι, τρέχεις θωρακισμένος πίσω από κλειστά τζάμια και λαμαρίνες αυτοκινήτων, που για «ασφάλεια» γίνονται όλο πιο μεγάλα, δυνατά και επικίνδυνα για τους άλλους...
|
Επιστροφή