ΟΠΛΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

Η αναζήτησή τους δεν έπρεπε να γίνει στο Ιράκ αλλά στο εσωτερικό των ΗΠΑ

Ηλίας Ευθυμιόπουλος

Ενώ οι κύριοι Μπους και Μπλερ ψάχνουν ακόμη μέσα στα ερείπια τις αποδείξεις για τον «ακατανόητο» για τους πολλούς – και ιδιαίτερα για τους σκεπτόμενους Αμερικανούς – πόλεμο, οι πραγματικές αιτίες όλο και πιο δύσκολα συγκαλύπτονται όπως ο καπνός και ο βήχας. Ήδη, σύμφωνα με αρκετούς αναλυτές, η μοιρασιά του πετρελαίου βρίσκεται επί θύραις και όπως σημειώνει το έγκυρο περιοδικό The New Yorker, τα «άγνωστα» αποθέματα στο δυτικό Ιράκ, μπορεί να είναι πολλαπλάσια και αυτών της Σαουδικής Αραβίας. Το σχέδιο για τις νέες αυτές πετρελαιοπηγές είναι η σύναψη συμβάσεων παραχώρησης κατευθείαν με τις ιδιωτικές εταιρείες, που αναλαμβάνοντας το ρίσκο για τις νέες γεωτρήσεις, θα καρπωθούν και όλα τα οφέλη από την εκμετάλλευση. Φυσικά αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο στην ιστορία του μαύρου χρυσού: μια στοιχειώδης περιήγηση στο τοπίο των ένοπλων συγκρούσεων αυτού του αιώνα θα μας πείσει ότι ο πόλεμος είχε πάντα την μυρουδιά του πετρελαίου.

Στην πραγματικότητα, ο αρχιτέκτονας της νέας αμερικανικής πολιτικής τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Μέση Ανατολή, δεν είναι ούτε ο Μπους, ούτε ο Πάουελ, ούτε η Κοντολίζα Ράις. Πίσω από το σκηνικό βρίσκεται σαφώς ο Ντικ Τσένι που σύμφωνα με το Γενικό Λογιστήριο του ίδιου του αμερικανικού κράτους «χάραξε την εσωτερική και εξωτερική πολιτική με βάση τις εισηγήσεις των λόμπι του πετρελαίου, του άνθρακα και της πυρηνικής ενέργειας…». Η ανατροπή του τυραννικού καθεστώτος και ο εξορκισμός του «τρομοκράτη» Σαντάμ φαντάζουν γελοία ως επιχειρήματα. Ας θυμηθούμε τι έλεγαν οι Μπους και Μπλερ λίγο πριν την εισβολή στο Ιράκ: «ο δικτάτορας συγκεντρώνει τα πιο επικίνδυνα όπλα στον κόσμο προκειμένου να τα χρησιμοποιήσει ως εργαλεία καταστολής, εξαγωγής της τρομοκρατίας και επιθετικών πολέμων. Ήδη τα όπλα αυτά χρησιμοποιήθηκαν εναντίον ολόκληρων χωριών με χιλιάδες νεκρούς μεταξύ των ίδιων του των υπηκόων. Αν αυτό δεν είναι η προσωποποίηση του κακού τότε οι λέξεις έχουν χάσει τη σημασία τους». Όμως ανεξάρτητα από τις προθέσεις και τις επιδόσεις της χούντας  των Μπααθικών (που βρίσκονταν στην εξουσία  με την υποστήριξη Ρώσων και Αμερικανών για περισσότερα από 30 χρόνια) για την εξόντωση των τοπικών πληθυσμών δεν χρειαζόταν αυτό το οπλοστάσιο. Υπήρχαν προσφορότερα μέτρα!

Είναι για παράδειγμα  σίγουρο πως οι οικονομικές κυρώσεις που επέβαλαν τα Ηνωμένα Έθνη και οι ΗΠΑ στο Ιράκ την τελευταία δεκαετία, σύμφωνα με στοιχεία της UNICEF και άλλων ανθρωπιστικών οργανισμών, στοίχισαν τη ζωή σε 1,5 εκατομμύρια παιδιά, τα οποία πέθαιναν ως μύγες από την ασιτία, την έλλειψη νερού και τις ασθένειες. Τα οικονομικά αυτά όπλα ήταν,  όπως συνάγεται, εξόχως αποτελεσματικά και  πράγματι μαζικής εμβέλειας. Σε λιγότερο γνωστούς και προβεβλημένους τοπικούς πολέμους, τα μικρά όπλα δυτικής ή σοβιετικής παραγωγής προκάλεσαν, σύμφωνα με πηγές του World Watch Institute, περισσότερους από 5 εκατομμύρια νεκρούς και 6 εκατομμύρια πρόσφυγες σε γειτονικές χώρες – τριτοκοσμικές στην πλειοψηφία τους. Οι πόλεμοι αυτοί δεν ήταν ούτε ιδεολογικοί ούτε αναπόφευκτοι. Πίσω τους βρίσκονταν διεφθαρμένες ελίτ, ξένοι πράκτορες, πολυεθνικές εταιρείες και μια καλοστημένη μηχανή καταλήστευσης των πρώτων υλών. Και όπως αναφέρει με χιούμορ η σχετική έκθεση, στην Αγκόλα ένα ΑΚ-47 κοστίζει όσο ένα κοτόπουλο, ενώ στη Μοζαμβίκη, μια χώρα 15 εκατομμυρίων, τα όπλα είναι περισσότερα από τους κατοίκους.

Ποιοι όμως κινδύνευαν από τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ; Σίγουρα όχι οι Αμερικανοί. Αυτοί έχουν τη δική τους εκατόμβη.  Σε ένα πρόσφατο άρθρο της η Katie Davis της Washington Post θεωρεί ότι δεν είναι καθόλου πιο ασφαλής τόπος οι ΗΠΑ από το Ιράκ ή το Αφγανιστάν, αφού στον εσωτερικό τους πόλεμο 20.000 άτομα ετησίως αλληλοσκοτώνονται με τα μικρά προσωπικά τους όπλα. Οι περισσότεροι από τους δολοφόνους είναι άτομα νεαρής ηλικίας. «Έχω ένα είδος ζήλιας που τόσα πολλά χρήματα δαπανήθηκαν στον πόλεμο του Ιράκ τη στιγμή που μια εγχώρια τρομοκρατία πληγώνει καθημερινά τις γειτονιές μας. Εκτιμώ ότι τα 38άρια που πολλά από τα παιδιά μας κουβαλούν στις σχολικές τους τσάντες, είναι κι αυτά όπλα μαζικής καταστροφής».  Έτσι τελειώνει το κείμενό της η δημοσιογράφος. Εμείς τι να προσθέσουμε;

06.2003