Ενότητα :Παρασκευόπουλος Γιάννης

Τίτλος : Γιάννης Παρασκευόπουλος, ΕΛΛΑΔΑ 2005: ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΣΙΝΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Διαβάστηκε: 678 φορές!

Πλήρες Κείμενο :   


Αρχή κειμένου

 

ΕΛΛΑΔΑ 2005:  ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ

ΚΑΙ ΠΡΑΣΙΝΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

 

Γιάννης Παρασκευόπουλος

 

Το εξάμηνο από τις εθνικές εκλογές του 2004 μέχρι την ολοκλήρωση των Ολυμπιακών Αγώνων και τη δημοσιονομική απογραφή, σηματοδοτεί για την πολιτική και κοινωνική ζωή τη μετάβαση σε μια νέα περίοδο:

·          Με αδυναμία προβολής οποιουδήποτε «κεντρικού στόχου», αντίστοιχου με τη μετάβαση στο ευρώ ή την προετοιμασία για το 2004.

·          Με διάψευση των προσδοκιών ότι ευρώ, Ολυμπιάδα και Μεγάλα Έργα θα οδηγούσαν σε απογείωση της οικονομίας.

·          Με βαριά κληρονομιά από τις επιπτώσεις των βασικών επιλογών της δεκαετίας 1994-04.

Η συζήτηση για τις ευθύνες των προηγούμενων κυβερνήσεων κυριαρχεί ακόμη στον πολιτικό διάλογο, συγκαλύπτει όμως ένα κρίσιμο δεδομένο: Οι βασικές επιλογές για την Ολυμπιάδα και τα Μεγάλα έργα, την πριμοδότηση της πρωτεύουσας και την επέκταση της οικονομίας με άξονα την ιδιωτική κατανάλωση, είχαν οικουμενική συναίνεση από όλο σχεδόν το κοινοβουλευτικό πολιτικό φάσμα. Η ίδια η Νέα Δημοκρατία δεν τις αντιπολιτεύτηκε ποτέ, κάτι που δεν της επιτρέπει να επικαλείται τις (όντως σοβαρότατες) ευθύνες του ΠΑΣΟΚ για να διευκολύνει τη δική της θέση.

 

 

                                        Οι προειδοποιήσεις που αγνοήθηκαν …

 

Για τα αδιέξοδα από τις επιλογές που δεν αντιπολιτεύτηκε ούτε η Νέα Δημοκρατία ούτε η Αριστερά, είχε από την αρχή προειδοποιήσει ολόκληρος ο οικολογικός χώρος, ασκώντας έντονη κριτική στις τότε κυβερνήσεις. Οι προειδοποιήσεις αυτές, που αποτυπώνονται και στα κείμενα των Οικολόγων Πράσινων, επιβεβαιώνονται σήμερα με  οδυνηρό τρόπο:

·          Οι Ολυμπιακοί Αγώνες άφησαν πίσω τους ελάχιστα μόνιμα οφέλη και δυσβάστακτο περιβαλλοντικό και οικονομικό φορτίο. Οι υπέρογκες δαπάνες της Ολυμπιακής προετοιμασίας υπήρξαν η κύρια πηγή των δημοσιονομικών ελλειμμάτων που θέτουν σήμερα την Ελλάδα υπό την επιτήρηση της Ε.Ε. και των μηχανισμών του Συμφώνου Σταθερότητας.

·          Η Αθήνα αποτυγχάνει να αναδειχθεί σε διεθνές μητροπολιτικό κέντρο, παρά τη συστηματική απομύζηση οικονομικών πόρων από όλη την υπόλοιπη χώρα.

·          Η επιλογή για επέκταση της οικονομίας με κύριο άξονα την ιδιωτική κατανάλωση, οδηγεί ήδη μεγάλο μέρος των πολιτών σε υπερχρέωση και οικονομική ασφυξία..

·          Η απουσία πολιτικής βούλησης για απεξάρτηση από το πετρέλαιο αποδεικνύεται καταστροφική με την άνοδο των διεθνών τιμών του.

 

Ο πολιτικός διάλογος για τα αδιέξοδα περιορίζεται στη διάσταση της κακής διαχείρισης και αποσιωπά τις βασικές επιλογές που αποτέλεσαν τις κύριες αιτίες τους. Έτσι η αντιμετώπισή τους δεν προωθείται με αλλαγή πολιτικής, αλλά με διαχειριστικά μέτρα που ακολουθούν τις επιταγές του νεοφιλελευθερισμού και επιχειρούν να συμπιέσουν το εργατικό κόστος και να ανακατανείμουν την ανεργία. Με τα μέτρα αυτά συντελείται μια ακόμη μαζική μεταφορά πλούτου, μετά τον πυρετό του Χρηματιστηρίου και την αποτυχημένη διαχείριση της μετάβασης στο ευρώ.  

Οι πολιτικές αυτές θέτουν σε δοκιμασία την κοινωνική συνοχή και εντείνουν την ανασφάλεια σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Παρόλα αυτά οι αντιδράσεις δεν έχουν πάρει ακόμη την έκταση που θα περίμενε κανείς, καθώς μεγάλο μέρος των μέτρων εφαρμόζονταν ήδη άτυπα στον ιδιωτικό τομέα ως παγιωμένο καθεστώς εργοδοτικής αυθαιρεσίας, ενώ η μεταφορά ανάλογων προτύπων στις ΔΕΚΟ ελάχιστα συγκινεί πλέον τους υπόλοιπους εργαζόμενους.

Πρόσθετο ανασταλτικό παράγοντα αποτελούν εδώ η εμπλοκή του ΠΑΣΟΚ σε παρόμοιες πολιτικές και η αδυναμία της Αριστεράς  να διατυπώσει μια εναλλακτική πρόταση που να μην περιορίζεται σε απλές αντιστάσεις και μάχες οπισθοφυλακής.

 

 

… και μια κυβέρνηση που εμμένει στα αδιέξοδα.

 

Στασιμότητα και βήματα προς τα πίσω χαρακτηρίζουν πάντως το σύνολο σχεδόν της κυβερνητικής πολιτικής:

·          Στα αγροτικά θέματα, κύριο μέλημα είναι η καθυστέρηση κάθε αλλαγής και ο κατευνασμός των μέχρι τώρα ευνοημένων, με ακραίο παράδειγμα τους βαμβακοπαραγωγούς της Θεσσαλίας. Η βιολογική γεωργία, όταν δεν υπονομεύεται ανοικτά, αφήνεται στην τύχη της. Στη διαχείριση του νερού συνεχίζουν να προωθούνται αναχρονιστικά και επικίνδυνα έργα όπως η εκτροπή του Αχελώου ή η αντίστοιχη εκτροπή του Αποσελέμη στην Κρήτη.

·          Στον τουρισμό, μόνο «νέο» στοιχείο πολιτικής αποτελεί πρακτικά η προώθηση δεκάδων γηπέδων γκολφ, με αμφίβολη οικονομική βιωσιμότητα και βαρύτατες οικολογικές επιπτώσεις.

·          Στην ενέργεια η προώθηση των Ανανεώσιμων Πηγών καρκινοβατεί, η χώρα αποτυγχάνει παταγωδώς στους στόχους του Κιότο για το κλίμα, διαχείριση της ζήτησης ενέργειας δεν επιχειρείται καν, ενώ η Ελλάδα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα όπου η κατανάλωση ενέργειας αυξάνεται ταχύτερα από το ΑΕΠ.

·          Στη μεταποίηση, η μαζική μετανάστευση θέσεων εργασίας αποτελεί εν μέρει  αποτέλεσμα κακού σχεδιασμού της πολιτικής επιδοτήσεων, αλλά και τίμημα της πολύχρονης απάθειάς μας για την εξαθλίωση των γειτονικών μας κοινωνιών.   

·          Η εξωτερική πολιτική κινείται σε τροχιά έντασης στις σχέσεις με όλους τους άμεσους γείτονες, ενώ προωθούνται νέα δαπανηρά εξοπλιστικά προγράμματα σε εποχές όπου η οικονομία υποτίθεται ότι δεν αντέχει καμιά επιβάρυνση.

·          Στα θέματα του περιβάλλοντος, οι προστατευόμενες περιοχές αφήνονται περίπου στην τύχη τους, ενώ αθετούνται ακόμη και οι επίσημες προεκλογικές δεσμεύσεις. Για τα δάση επαναφέρεται το νομοθέτημα που η ίδια η ΝΔ χαρακτήριζε δασοκτόνο και αντισυνταγματικό, το κτηματολόγιο έχει παγώσει τελείως, τα ολυμπιακά ακίνητα «αξιοποιούνται» με το χειρότερο δυνατό τρόπο.

·          Στα ζητήματα της δημοκρατίας η κυβέρνηση οικοδομεί το δικό της κομματικό κράτος, αντιμετωπίζει το πλαίσιο λειτουργίας των Μ.Μ.Ε. ως παιχνίδι πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, ενώ αρνείται το χωρισμό με την Εκκλησία που θα έδινε στην Πολιτεία την απαραίτητη θρησκευτική ουδετερότητα.

·          Στα θέματα της διαφάνειας είναι πια σαφές ότι η διαφθορά επηρεάζει και το «βαθύ κράτος» των μη εκλεγμένων θεσμών, ενώ η κάθαρση μετατρέπεται σε σκανδαλοθηρικό θέαμα. Αυτό που απουσιάζει είναι η συζήτηση για μέτρα θεσμικής θωράκισης, αλλά και η αναζήτηση των βαθύτερων αιτίων που δεν είναι άσχετα με το (νόμιμο) «εύκολο χρήμα» που προωθήθηκε ως πολιτική για πολλά χρόνια μέσα από το χρηματιστήριο, τα ακίνητα και πλήθος άλλους τομείς.   

 

 

Οικοδομώντας πράσινες απαντήσεις

 

Οικονομία, κοινωνία και περιβάλλον συνδέονται στενά: Αντιοικολογικές πολιτικές ευθύνονται για πολλά από τα σημερινά αδιέξοδα της οικονομίας, ενώ η καταστροφή ή υποβάθμιση συλλογικών αγαθών που συνδέονται με το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής, πλήττει περισσότερο τους οικονομικά ασθενέστερους.

Τη σχέση αυτή χρειάζεται να αναδείξουμε με σταθερότητα και επιμονή, καθώς σε εποχές οικονομικών δυσκολιών και εκτεταμένης ανεργίας η σημασία των περιβαλλοντικών ζητημάτων τείνει να υποβαθμίζεται. Προτάσεις λοιπόν όπως η «πράσινη απασχόληση», ή η προώθηση προτύπων ευημερίας που αποσυνδέουν την ποιότητα ζωής από την καταναλωτική δύναμη, αποκτούν σήμερα όλο και μεγαλύτερη επικαιρότητα.  

Στο πλαίσιο αυτό, η ενίσχυση της Κοινωνίας των Πολιτών και η σύνδεση της προστασίας του περιβάλλοντος με την προώθηση της κοινωνικής συνοχής αποτελούν προνομιακό πεδίο για τη διατύπωση μιας πράσινης πολιτικής πρότασης, ικανής να προσφέρει θετικά όχι μόνο στην ενίσχυση των ιδεών μας αλλά και στις γενικότερες προοπτικές της ελληνικής κοινωνίας. Χρέος μας, ως Οικολόγοι Πράσινοι είναι να ανοίξουμε το σχετικό διάλογο τόσο στο εσωτερικό μας όσο και ευρύτερα, ανάμεσα στους πολίτες που πιστεύουν στη βιωσιμότητα.

 

                                    στέλεχος των Οικολόγων Πράσινων.

                       

Το κείμενο αποτελεί εισήγηση στο ετήσιο συνέδριό τους, (9-11  Δεκεμβρίου)

 

                                                          

Επιστροφή