ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΝΗΘΑΣ

Όσοι έτυχε να ανεβούνε στην Πάρνηθα λίγο μετά την απελευθέρωση και πριν ακόμα καθαριστούν οι νάρκες από τις εκεί εγκαταστάσεις των Γερμανών, θα θυμούνται πάντα την εντύπωση που τους άφησε το δάσος σ' όλη την έκταση της παρθενικής, της απείραχτης ομορφιάς του. Ακόμα πιο πολύ κι από τα χρόνια, προ εικοσαετίας, που ανεβαίναμε σποραδικά στην Αγία Τριάδα, το δάσος των ελάτων παρουσίαζε, μετά την Κατοχή, μια φανταστική έκπλαγη πυκνότητα, μια μοναδική πράγματι λάμψη και πρασινάδα. Χάρις στ' αυστηρά, στ' απόλυτα μέτρα των Γερμανικών στρατιωτικών αρχών είχε μείνει απείραχτο κι ελεύθερο για τέσσερα χρόνια κι έτσι έβλεπες αμόλυντο το χώμα με τη δική του άνθηση και ρωμαλέα τα έλατα να ξεπετάγονται με τα κλαδιά και τις ορμητικές κορφές τους προς τα ύψη. Για μια στιγμή φανταζότανε κανείς πως αυτό τουλάχιστον το καλό, που μέσα σε τόσες δυστυχίες και τυραννίες μας άφηναν οι Γερμανοί, θα μπορούσε ίσως να διαφυλαχτεί για το σύνολο, πως θα μπορούσε με την ίδια δική μας κρατική προστασία, μια που το ζήτημα της Πάρνηθας ήταν παλιό κι είχε συζητηθεί και προπολεμικά, να σώσουμε αυτό το ονειρόπλεχτο όραμα και να χαρίσουμε στην Αθήνα και στην Αττική το φανταχτερό και τόσο πλούσιο αυτό πάρκο.

Δυστυχώς όμως απ' την πρώτη στιγμή έγινε φανερό με τις εύκολες άδειες ιδιωτικών κατασκηνώσεων, με την άρρυθμη, πληθωρική και απειθάρχητη επίσκεψη των ελευθέρων εκδρομέων, με την ακαθαρσία, με την κοπή των κλώνων και τα γνωστά συμπτώματα της επίθεσης των ανθρώπων κατά του δάσους, πως η Πάρνηθα είχε πάλι καταδικαστεί στο βαθμιαίο και μοιραίο αφανισμό, όπως δυστυχώς είχε πια συμβεί και στην Πεντέλη και στον Υμηττό.

Τα φαινόμενα αυτά δυστυχώς εξακολούθησαν από τότε εντονώτερα στην Πάρνηθα. Τα καλοκαίρια του 1945-46 και 1946-47 γέμισαν οι τόποι από κατασκηνώσεις. Ο ανεύθυνος ελεύθερος κατασκηνωτής έκοβε απ' όπου ήθελε κλαδιά για την κουζίνα. Έριχνε όπου ήθελε τις ακαθαρσίες και τα σκουπίδια του, ο βοσκός και ο υλοτόμος έκαναν ανενόχλητοι το έργο τους όπως νόμιζαν, και κοντά σ' αυτό κάθε Κυριακή ένα ασυγκράτητο ρεύμα επιδρομέων έπεφτε για να ρημάξη τα κλαδιά, να βρωμίσει και να καταστρέψει τα πάντα. Παραλείψαμε να πούμε και το ελεεινό έθιμο των Χριστουγεννιάτικων δέντρων που ξαλάφρωνε σύρριζα το βουνό από τα μικρά ελατάκια καθώς κι απ' τις πιο γελαστές και φουντωτές κορφές των μεγαλόσωμων δέντρων του! Τι πρώτον και τι ύστερον.

Μια κακή προφανώς αντίληψη, μια αδιαφορία, μια αδυναμία των αρχών, κάτω απ' την πρόφαση να ικανοποιήσουν την εύλογη ανάγκη του να ξαναβγή ελεύθερο το πλήθος στις εξοχές, εδημιούργησε έτσι μια κατάσταση σήμερα που προκαλεί πια τις μεγαλείτερες ανησυχίες για την τύχη της Πάρνηθας. Σ' αυτά όλα προστίθεται τελευταία και η πληροφορία πως δόθηκε και επίσημη άδεια για την εγκατάσταση και βοσκή εφτακόσιων περίπου γιδοπρόβατων στην ανατολική πλευρά της Πάρνηθας, εκεί ακριβώς που είχαν ολότελα κοπή στην κατοχή τα πεύκα κι όπου είχε αρχίσει μόνος του σιγά-σιγά να ξαναβλασταίνει ο σπόρος.

Φαίνεται πως δεν έχουμε σε καμμιά αρμοδία υπηρεσία μήτε υπουργούς, μήτε υπάλληλους που να έχουν εκτιμήσει κι από μακριά καν τη σημασία το δάσους για τη χώρα μας, μα και περισσότερο ακόμα τη σημασία της Πάρνηθας για το σύνολο της Αττικής, για τον αέρα, τις πηγές, τη δροσιά και την υγεία των κατοίκων της.

Κανείς δεν αρνιέται την ανάγκη να βγαίνη ο κόσμος στην εξοχή. Πρέπει όμως και σ' αυτό να πρυτανεύουν και να δεσπόζουν τα γενικά κριτήρια. Όταν η ανεξέλεγκτη έξοδος ωρισμένων μονάδων βάζει σε κίνδυνο το γενικό καλό όλου του πληθυσμού τότε οι απαγορεύσεις και οι περιορισμοί είναι απαραίτητο μέτρο στοιχειώδους προστασίας του συνόλου. Έτσι και για την Πάρνηθα πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα για τη διάσωση της.

1) Αυστηρή απαγόρευση βοσκής και υλοτομίας σε όλη την έκτασή της.

2) Απαγόρευση πλήρης ή και μετριασμός στο ελάχιστο ιδιωτικών κατασκηνώσεων και μόνον σε ζώνες αποψιλωμένες και απομακρυσμένες μεταξύ των.

3) Μεθοδική οργάνωση των παιδικών ή άλλων κατασκηνώσεων του κράτους και των ιδρυμάτων σε τρόπο που να αποκλείεται κάθε καταστροφή και κάθε αντιαισθητική εγκατάλειψη του τόπου της κατασκήνωσης.

4) Γενική απαγόρευση με άμεσες ποινές της κοπής κλάδων, θαμνοειδών κι οποιασδήποτε πρασινάδας.

5) Εγκατάσταση έμμισθων φυλάκων από τους Δήμους Αθηνών, Πειραιώς κι από τις γειτονικές κοινότητες Μενιδίου Χασιών, Κιούρκων κπλ. Για την παρακολούθηση των κατασκηνωτών, εκδρομέων κλπ. και για τον έλεγχο γενικά της διαμονής και συμμόρφωσης στους περιορισμούς.

6) Ενίσχυση των υπευθύνων δασικών οργάνων με συμπλήρωση των απαραίτητων άνετων σταθμών διαμονής του προσωπικού.

7) Απαγόρευση προσωρινά κάθε μόνιμης οικοδομής νοσοκομείων, ξενοδοχείων, εστιατορίων κλπ. ώσπου να συντονισθή με τουριστικό και αισθητικό πνεύμα το ζήτημα αυτών των εγκαταστάσεων σε αφανείς και κατάλληλες ζώνες.

8) Αυστηρά μέτρα αποκομιδής, καθαριότητας στα πολυσύχναστα σημεία και υποχρεωτική μεταφορά από την πόλη του καυσίμου υλικού, γαιανθράκων, πετρελαίου κπλ. Για τις πρόχειρες λειτουργούσες εγκαταστάσεις ώστε ν' αποφεύγεται η ξύλευση και να λιγοστεύη η προθυμία της εύκολης μετανάστευσης στην Πάρνηθα.

Σε μια τελευταία σύσκεψη των διοικήσεων των Σωματείων μας, στην οποία συζητήθηκε ευρύτατα το ζήτημα της Πάρνηθας, εκδηλώθηκε μ' ενθουσιασμό η προθυμία να μετάσχουν και τα εκδρομικά σωματεία με εθελοντικές ομάδες εποπτών στην εφαρμογή και τήρηση των μέτρων προστασίας και καθαριότητας. Η Ομοσπονδία πρόκειται να προβή σε σχετικές προτάσεις στις αρχές, ζητώντας την επέμβαση και το κύρος της επίσημης εντολής για την εφαρμογή του εθελοντικού αυτού ελέγχου. Και σε ευρύτερη όμως έκταση η Ομοσπονδία νομίζει υποχρέωση και θα προσθέση τη διαμαρτυρία και τις απόψεις της για τη διάσωση της Πάρνηθας. Στον οργανωμένο εκδρομισμό και ιδιαίτερα στην Ομοσπονδία οφείλεται προπολεμικά η αποφυγή της οικοπεδοποίησης της Πάρνηθας. Οι οργανωμένοι φυσιολάτρες ας την σώσουμε και πάλι.

 ΤΟ ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΟΥ ΕΚΔΡΟΜΙΣΜΟΥ

ΜΗΝΙΑΙΟ ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ

ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΕΚΔΡΟΜΙΚΩΝ

 ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΓΡΑΦΕΙΑ ΟΔΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ 12, ΑΘΗΝΑΙ

ΕΤΟΣ Α' ΑΡΙΘ. 5-8 - ΜΑΡΤ. ΑΠΡΙΛ. ΜΑΪΟΣ 1947