26.09.2007

Νίκησε το βιβλίο της υστερίας

Στη σύγχρονη πυρά παραδόθηκε πια το περίφημο βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού, που συσπείρωσε εναντίον του ένα ευρύτατο διακομματικό λόμπυ και επηρέασε σημαντικό τμήμα της κοινής γνώμης.

Τελικά, μετά και τις αλλαγές που έγιναν αποδεκτές από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και τη Συντακτική Ομάδα, ο μόνος «συνωστισμός» ήταν αυτός στα τηλεοπτικά παράθυρα, πρακτική που έδωσε ούριο άνεμο στα πανιά του ακροδεξιού ΛΑΟΣ και ήταν αυτός που άφησε έξω από τη Βουλή την Υπουργό Παιδείας παρά οι φοιτητικές κινητοποιήσεις. Αυτό το μήνυμα πήρε η κυβέρνηση Καραμανλή που υπακούοντας στις εξωθεσμικές απαιτήσεις και καταπατώντας την εκπαιδευτική διαδικασία έστειλε το βιβλίο στα αζήτητα.

Η αντιπαράθεση αυτή, όμως, δεν είναι καινούργια. Είχε εμφανιστεί και στο παρελθόν με αφορμή τη συγγραφή άλλων διδακτικών βιβλίων που κρίθηκαν «αντεθνικά» ή ακόμη και «αντιχριστιανικά» και αποσύρθηκαν.

Πιστεύουμε πως οι διάφοροι υπερπατριώτες έμποροι της ευαισθησίας των πολιτών που κινητοποιήθηκαν για την απόσυρση του βιβλίου, με την επιλεκτική εθνικιστική μνήμη, εκφράζουν ένα έλλειμμα πολιτικής ωριμότητας, αυτοπεποίθησης, βούλησης για αυτοκριτική και διάθεσης για αντικειμενικότητα  στην ελληνική κοινωνία.

Όμως η ανάγκη ειρηνικής συνύπαρξης με τους γείτονες αλλά και οι νεότερες παιδαγωγικές απόψεις (καλλιέργεια της αυτενέργειας, ανάπτυξη της κριτικής σκέψης) απαιτούν την αναθεώρηση των σκοπών και μέσων της διδασκαλίας της Ιστορίας. Κανείς δεν πρέπει να ξεχνά τα ιστορικά γεγονότα αλλά και δεν μπορεί οι περιπέτειες του παρελθόντος να καθορίζουν το παρόν και να εμποδίζουν την οικοδόμηση ενός βιώσιμου και ειρηνικού μέλλοντος. Κι ούτε μπορούμε να ξαναγυρίσουμε στην εποχή που τα βιβλία της Ιστορίας ήταν γεμάτα από ονόματα βασιλιάδων, χρονολογίες μαχών και πολέμους, που δεν εμπόδισαν άλλωστε πολλά παιδιά να ξεχνάνε τι ακριβώς εορτάζεται στις εθνικές επετείους. 

Στο πλαίσιο αυτό, το ελάχιστο που μπορούμε να επισημάνουμε είναι πως:

l        Δεν μπορεί να αρκούμαστε σε υψηλές εθνικιστικές κορώνες για αυτο-κατανάλωση για τη χώρα μας και ταυτόχρονα να καταπατούμε ή να καίμε τα δάση της για να τα κάνουμε οικόπεδα.

l        Δεν μπορεί να καταθέτουμε τα βιβλία της Ιστορίας στον Ψωμιάδη ή στον Καρατζαφέρη και τους ομοίους τους για έγκριση.

l        Είμαστε με το είδος της ιστορικής μνήμης που ένωσε την Ευρώπη μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και όχι με εκείνο που έκανε ερείπια την πρώην Γιουγκοσλαβία.