Αποχαιρετώντας τον Νικήτα των ζωντανών ιδεών και της δράσης

Χιλιάδες κόσμου, φίλοι, συγγενείς, σύντροφοι, συνεργάτες αποχαιρέτησαν την Παρασκευή το απόγευμα το Νικήτα Λιοναράκη, στο τελευταίο του ταξίδι, στο νεκροταφείο Παπάγου. Συναγωνιστές από τον αντιδικτατορικό αγώνα, ιδίως από τη Νομική, σύντροφοι από τον Ρήγα και το ΚΚΕ Εσωτερικού, φίλοι από τον Συνασπισμό και από το ΠΑΣΟΚ. Μεταξύ αυτών, οι πρόεδροι Αλέκος Αλαβάνος και Γιώργος Παπανδρέου. Παρόντες επίσης πολλοί εκπρόσωποι μη κυβερνητικών οργανώσεων και στελέχη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, βουλευτές, πανεπιστημιακοί. Αδύνατον να αναφερθούν όλοι χωρίς σοβαρές παραλείψεις. Πολύ έντονη επίσης ήταν η παρουσία νέων ανθρώπων, με τους οποίους ο Νικήτας είχε έναν ιδιαίτερο τρόπο να επικοινωνεί, καθώς πάντοτε αναζητούσε να βρει τις νέες ιδέες και να ενημερώνεται για τα ρεύματα της εποχής.

Για τον Νικήτα μίλησαν η Τούλα Χριστίδου - Λιοναράκη, ο Μιχάλης Σαμπατακάκης, ο Γιώργος Βερνίκος, ο Περικλής Βαλλιάνος, ο Νίκος Φίλης και ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εθελοντών Αιμοδοτών.


Ανήκει στους λίγους πρωτεργάτες

Στον αποχαιρετισμό του ο Μιχάλης Σαμπατακάκης, σύντροφος από τα χρόνια του αντιδικτατορικού αγώνα και μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ, είπε τα εξής:

"(...) Ο Νικήτας ανήκει στα 'γαλαζοαίματα παιδιά', παιδί μέχρι το βιολογικό του τέλος. Ανήκει στους λίγους του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος, στους λίγους των εξεγέρσεων της Νομικής και του Πολυτεχνείου, σε μια πόλη που κατά τα άλλα είχε εκατομμύρια κατοίκους. Ανήκει στους πρωταγωνιστές αυτών των εξεγέρσεων. Ανοίγοντας δρόμο στις ιδέες, τράβαγε ταυτόχρονα σαν μαγνήτης πάνω του την Αστυνομία. 'Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία' θα πει ο ποιητής.

Ανήκει στους λίγους της ανανεωτικής αριστεράς, σε μια χώρα που οι άλλες, οι φτωχές ιδέες, πλειοψηφούσαν συντριπτικά. Ανήκει στους πρωτεργάτες της ανανεωτικής αριστεράς, που έμαθαν (σχεδόν ανακάλυψαν), από πολύ νωρίς, να ταυτίζουν την έννοια του σοσιαλισμού με την έννοια της δημοκρατίας, να σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, να είναι ταυτόχρονα Ευρωπαίοι και αριστεροί και όλα αυτά στα πλαίσια της αναζήτησης ενός δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό.

Ανήκει στους λίγους που από πολύ νωρίς κατανόησαν βαθιά τη σημασία και τον ρόλο των ΜΚΟ, ως πυλώνα της σύγχρονης δημοκρατικής λειτουργίας. Με την αντίληψη ότι οι κινητοποιήσεις και οι δράσεις πρέπει να έχουν υλικά αποτελέσματα. Να αλλάζουν δηλαδή υλικά τη ζωή των ανθρώπων. Στην ηγεσία της Greenpeace και πρωτεργάτης της μεγαλύτερης συνάντησης ΜΚΟ στη χώρα, που συσπείρωσε 800 οργανώσεις στην προσπάθεια για συνταγματική αναγνώριση του έργου τους.

Το πάθος του για τους θεσμούς της κοινωνίας των πολιτών, την τοπική αυτοδιοίκηση, τη δημοσιογραφία στην περιφέρεια, το περιβάλλον και τα τελευταία χρόνια για τις ΜΚΟ, δεν ήταν παρά μια σύγχρονη προέκταση των αναζητήσεων για ένα δημοκρατικό δρόμο.
Ο Νικήτας δεν ήταν βέβαια ο μόνος που τα πίστευε όλα αυτά. Ίσως όμως ήταν ο μόνος πια που τα υπηρετούσε με όρεξη και δημιουργικότητα. Με μακροχρόνια επιμονή στους στόχους του. Αναπτύσσοντας ευρύ φάσμα πρωτοβουλιών και σχέσεων. Χωρίς εξουσιολαγνία.
Ο Νικήτας δεν είναι πια εδώ. Ούτε οι αγώνες του ουσιαστικά δικαιώθηκαν ούτε οι ιδέες του ουσιαστικά επικράτησαν. Ίσως γι' αυτό η ζωή του φαντάζει ακόμη πιο όμορφη".

Θα συνεχίσουμε με το κουράγιο και την ενέργεια του

Ο Γ. Βερνίκος, πρόεδρος της Greenpeace τόνισε στο σύντομο αποχαιρετισμό:
"Ο Νικήτας Λιοναράκης στάθηκε πάντα ακούραστος υποστηρικτής μας και προσπάθησε να αναδείξει τον ιδιαίτερο ρόλο της Κοινωνίας των Πολιτών στην πολιτική και κοινωνική ζωή.
Όπως έλεγε και ο ίδιος, 'ο Δημόσιος Χώρος που επί δύο αιώνες μονοπωλείται από το κράτος και τους θεσμούς που αναφέρονται σε αυτό έπαψε πια να είναι μονοπώλιό τους. Εισβάλει ορμητικά μια κοινωνία πολιτών, με διάφορες προθέσεις, με διάφορες μορφές, με διάφορα νομικά σχήματα και διεκδικεί ρόλο δημόσιο. Αυτό για μένα είναι το σημαντικό'. Υπήρξε η ψυχή της καμπάνιας των '800 Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων για το Σύνταγμα', που κατέληξε στην ομόφωνη αναγνώριση του ρόλου τους μέσα από τη Συνταγματική Αναθεώρηση.
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να εγγυηθούμε ότι θα συνεχίσουμε το έργο του, με το κουράγιο και την ενέργεια που χαρακτήριζαν τον Νικήτα, κρατώντας έτσι την ανάμνησή του ζωντανή".

Ακέραιη και καθαρή φωνή

Ο Περ. Βαλλιάνος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, είπε στον αποχαιρετισμό του:
"Εγώ χάνω σήμερα ένα κομμάτι του εαυτού μου. Αλλά ο τόπος χάνει έναν ήρωα αγωνιστή για τη δημοκρατία, που όταν η στιγμή το απαίτησε έδωσε τα πάντα. Χάνει ακόμη την πιο ακέραιη και την πιο καθαρή φωνή του. Γιατί εσύ ήσουν ο πρώτος που κατάλαβες και διακήρυξες -και εσύ είσαι ακόμη από τους ελάχιστους που το πιστεύουν και το κάνουν πράξη- ότι η πολιτική δεν είναι τα παχιά λόγια, τα εκκωφαντικά συνθήματα, οι στρατιωτικοί σχηματισμοί φωτισμένων που σκέφτονται για μας. Πολιτική δεν ο έρως για το απόλυτο κράτος που μασκαρεύεται κάτω από ένα μίσος γι' αυτούς που τυχαίνει να ασκούν την εξουσία. Πολιτική δεν η ψεύτικη πανσοφία κάποιων κομματικών επιτελείων...

Η πολιτική αρχίζει από αυτό που γίνεται μέσα μας, από αυτό που γίνεται στο σπίτι μας, στον δρόμο μας, στον περίγυρό μας. Εσύ μας το δίδαξες αυτό. Και εσύ ήσουν αυτός που πολέμησες (με την ακούραστη δουλειά σου στους δρόμους, στα καφενεία, στα στέκια των νέων της ξεχασμένης Ελλάδας) εκείνες τις δήθεν εθνικές πολιτικές που έχουν σπιλώσει τη χώρα διεθνώς, και άλλες δήθεν 'προοδευτικές' που έχουν καταστρέψει τη φύση στον τόπο μας τρέφοντας τη διαφθορά στο εσωτερικό και σκορπίζοντας τη δυστυχία στον τρίτο κόσμο".

Ενεργός πολίτης και δημοσιογράφος

Ο Νίκος Φίλης, αποχαιρετώντας τον Νικήτα Λιοναράκη εκ μέρους του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, ανέφερε μεταξύ άλλων: "Η ιδιότητα του ενεργού πολίτη και του δημοσιογράφου αποτελούσαν τις δυο σταθερές όψεις της ζωής του Νικήτα. Ο Λιοναράκης διακρίθηκε για τη δημοσιογραφική του προσπάθεια να υπάρξει αλληλοκατανόηση μεταξύ των γειτονικών λαών σε μια περίοδο αναζωπύρωσης των εθνικιστικών παθών στα Βαλκάνια. Τελευταία του προσφορά στο δημοσιογραφικό λειτούργημα, η προσφυγή που αναγκάστηκε να κάνει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο με ομόφωνη απόφασή του αμφισβήτησε τον τυποκτόνο νόμο περί Τύπου και καταδίκασε την Ελλάδα για την εφαρμογή του. Ο Νικήτας προσέφυγε στο δικαστήριο του Στρασβούργου για να αντιμετωπίσει μια άδικη καταδίκη που σε καιρούς δημοκρατίας του επιφύλαξε η ελληνική δικαιοσσύνη".

Αυγή, 14/10/2007