Βάσω Κανελλοπούλου

Μπορεί η αναθεώρηση του άρθρου 24 και οι οικοπεδοφάγοι να «καίνε» τα δάση, αλλά ποιος  «καίει» τις αγροτικές περιοχές που δεν είναι δασικές; Ποιος «καίει» κατά εκατοντάδες χιλιάδες τα οπωροφόρα δένδρα και τα ελαιόδενδρα;  Σύμφωνα με τη σημερινή νομοθεσία, σε καλλιεργούμενο έδαφος συνήθως μπορεί κάποιος να κτίσει αρκεί να έχει 4 στρέμματα.  Ένας έμπειρος οικοπεδοφάγος δεν έχει  λόγο να κάψει τα αγροτικά φυτά όπως θα είχε, αν ήταν δασικά.

Μέσα στο καλοκαίρι και πριν από τη μεγάλες πυρκαγιές, είχε ανακοινωθεί η Κοινή Υπουργική Απόφαση για το «Ειδικό Χωροταξικό Πλαίσιο για τον Τουρισμό» που έχει τεθεί για δημόσια διαβούλευση.  Eυνοεί τους πολύ μεγάλους επενδυτές που αν τα καταφέρουν και συγκεντρώσουν έκταση μεγαλύτερη των 100-150 στρεμμάτων και αναγγείλουν ότι θα κάνουν «Τουριστική» επένδυση, θα επιδοτηθούν γενναία από τον κρατικό προϋπολογισμό, φαντάζομαι με το πρόσχημα των θέσεων εργασίας, για να κάνουν αυτή την επένδυση, αλλά μετά θα έχουν το δικαίωμα να πουλήσουν το 70% των κτισμάτων για παραθεριστική κατοικία και να κρατήσουν μόνο το 30% για ξενοδοχείο!!!

Πέρα δε από την επιδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό, ο μεγάλος επενδυτής παίρνει μια δεύτερη πολύ πιο οδυνηρή, για όσους νοιάζονται για τη φύση,  «επιδότηση», που μεταφράζεται σε υπεραυξημένο δικαίωμα  δόμησης σε εκτός σχεδίου περιοχές, τουλάχιστον στο τετραπλάσιο από ότι μπορούμε να κτίσουμε εμείς (σε ορισμένες περιπτώσεις πολύ περισσότερο).

Ο κ. Σουφλιάς θα μας τρελάνει. Στο Γενικό Χωροταξικό που έχει θέσει για διαβούλευση αναφέρεται αόριστα και χωρίς κάποιο χρονοδιάγραμμα, η σταδιακή κατάργηση της εκτός σχεδίου δόμησης (κάτι που θεωρείται πολεοδομικά σωστό άσχετα αν δεν μας συμφέρει όλους εμάς που έχουμε τα αγροτεμάχια στο χωριό), ενώ με το Ειδικό Χωροταξικό για τον Τουρισμό πυκνώνει την εκτός σχεδίου δόμηση για τους μεγάλους επενδυτές.

Πριν από τις μεγάλες πυρκαγιές είχε γραφεί ότι αυτοί περιμένουν πώς και πώς το νέο χωροταξικό για τον τουρισμό προκειμένου να αξιοποιήσουν κάποια «φιλέτα», όπως πχ. τη Δυτική Πελοπόννησο. Η πανέμορφη Δ. Πελοπόννησος, που αν το αγροτικό τοπίο της δεν είχε καεί και αν είχαμε μυαλό, θα μπορούσε να εξελιχθεί όπως η Ιταλική Τοσκάνη, η οποία αποτελεί διεθνές πρότυπο μικρών και μεσαίων καταλυμάτων, υιοθετώντας μορφές τουρισμού αφάνταστα ποιοτικές και αφάνταστα προσοδοφόρες για τον τοπικό πληθυσμό. Τώρα όμως τα δένδρα έχουν καεί. Τι θα κάνει ο αγρότης, θα περιμένει 1-2 δεκαετίες ή θα μεταναστεύσει στην πόλη πουλώντας το αγροτεμάχιο στον μεγάλο επενδυτή; Ο τελευταίος, πρέπει να συγκεντρώσει περισσότερα από 100 στρέμματα, πράγμα δύσκολο όταν ο αγρότης είναι ικανοποιημένος.

Κατά σύμπτωση λοιπόν, αυτόν τον μεγάλο επενδυτή που αναμένει εναγωνίως την έγκριση του χωροταξικού για τον τουρισμό τον συμφέρει η κατάσταση που δημιουργήθηκε από τις πυρκαγιές. Μόνο στην Ηλεία κάηκαν 850.000 καλλιεργούμενα στρέμματα και μερικά εκατομμύρια ελαιόδενδρα. Έ, μην στεναχωριέστε, θα γίνουν παραθεριστικές κατοικίες με πυκνή εκτός σχεδίου δόμηση έτσι ώστε εγγυημένα ο τουρισμός να αρχίσει να φθίνει, όπως γίνεται στις πυκνοδομημένες περιοχές της Ισπανίας. Το χωροταξικό του Τουρισμού προωθεί ένα αδιέξοδο μοντέλο, και συμπτωματικά  «καίει» και τις αγροτικές εκτάσεις.

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 74, 9/07