Συμμετοχική τζαμαχαρία[i]

Δήμος Τσαντίλης

Ο (πασοκικός) λαός στην (κομματική) εξουσία. Έστω και για μια και μόνο φθινοπωρινή ημέρα. Πώς το έλεγε ο Warhol; Ά ναι. Ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα σε μερικές στιγμές διασημότητας στην ζωή του. Φίλοι και μέλη, μέλη και φίλοι, βάση και κομματικά στελέχη, εκπρόσωποι των οργάνων του κόμματος, η κοινοβουλευτική ομάδα, ο νυν πρόεδρος και ο διεκδικητής του θώκου, θα κληθούν, όλοι μαζί, να συμμετάσχουν, σε πάνδημη ψηφοφορία για να αναδείξουν τον νέο ηγέτη.

Τι πιο κορυφαίο; Τι πιο θλιβερό; Ποια είναι τα μέλη; Ποιοι είναι οι φίλοι και τίνος; Προφανώς όποιος αισθάνεται μέλος την στιγμή που θα προσέλθει στην στημένη κάλπη. Το προβλέπει το καταστατικό. Ποιος όμως έφτιαξε το καταστατικό και για ποιο λόγο; Αν δεν με απατά η μνήμη μου το καταστατικό το έφτιαξε ο νομιμότοκος γιος του Αντρέα Παπανδρέου, Γεώργιος ο νεότερος, για να νομιμοποιηθεί στην ηγεσία του οικογενειακού κομματικού φέουδου, στην οποία βρέθηκε, ελέω Σημίτη, μετά το πέρας της οκταετούς μεσοβασιλείας.

Ο άλλος λόγος ήταν η αναζήτηση της εσωκομματικής παντοδυναμίας για ένα νέο ξεκίνημα. Η συγκυρία ήταν καλή. Ο λαός λατρεύει, κατά κανόνα, τους νόμιμους διαδόχους, που ύστερα από πολλές περιπέτειες και δολιχοδρομίες, παίρνουν επί τέλους την θέση που δικαιωματικά τους ανήκει και υπόσχονται την επιστροφή σε μια περασμένη χρυσή εποχή[ii].

Ο ηγέτης του ΠΑΣΟΚ δεν έπαψε από καιρού σε καιρό να κραδαίνει (αδέξια, είναι αλήθεια) το ρόπαλο του «ενός εκατομμυρίων ψήφων», που έλαβε στην παλλαϊκή ψηφοφορία για την επιβεβαίωσή του στο ύπατο κομματικό αξίωμα... Ποιος άλλος στο ΠΑΣΟΚ είχε να επιδείξει παρόμοιες δυναστικές περγαμηνές και, (ταυτόχρονα) παλλαϊκή αναγνώριση από την «βάση»;  

«Γιώργο, άλλαξε τα όλα», απαιτούσε ο οργισμένος λαός σε μια πιο εξευγενισμένη επανέκδοση του κλασικού «Δώσ’ τα όλα». Την συνέχεια την είδαμε επί της μικρής οθόνης. Ο Γεώργιος ο νεότερος άλλαξε λίγα, δεν κατόρθωσε να επιβληθεί στο κόμμα του και έχασε τις εκλογές.

Αυτά συμβαίνουν. Το οξύμωρο είναι ότι το κόλπο με την αλλαγή του καταστατικού ήταν κομμένο και ραμμένο στις απαιτήσεις της δυναστικής διαδοχής: μέλη και φίλοι δεν θα ανεδείκνυαν, αλλά θα πιστοποιούσαν τον ηγέτη στον κομματικό του θώκο. Το κόλπο δρα όμως ως μπούμερανγκ όταν ο νόμιμος διάδοχος δεν είναι μόνος στην διεκδίκηση της κομματικής εξουσίας. Ενδέχεται τότε οι φίλοι να γίνουν φίδια και το προαναφερθέν ρόπαλο να περάσει στα χέρια του διεκδικητή νούμερο δύο.

Τι μας ενδιαφέρουν όλα αυτά; Μας ενδιαφέρουν γιατί «συμβαίνουν στην διπλανή πολυκατοικία». Μας ενδιαφέρουν επίσης για λόγους αρχής και λόγους πολιτικούς. Είναι άραγε δημοκρατική η συμμετοχή της νεφελώδους βάσης των «μελών και φίλων» στην εκλογή του προέδρου του κόμματος; Δεν είναι Αν ήταν θα συνέβαλλε στην «αναίμακτη» διαδοχή στην κομματική ιεραρχία. Δεν φαίνεται όμως να συμβάλλει.

Το ένα εκατομμύριο ψήφοι δεν καταξίωσαν (ευτυχώς) τον ηγέτη και ούτε απέδειξαν την ορθότητα των επιλογών του. Αντίθετα, τον παγίδεψαν σε έναν ρόλο εσωκομματικού τυράννου που διόλου δεν του πηγαίνει. Πηγαίνει όμως γάντι στον «ικανό για όλα» κ. Βενιζέλο (δυστυχώς).

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 75, 10/07