Μετεκλογικά, περιβαλλοντικά

Σάκης Κουρουζίδης

Παρόλο που η προεκλογική, αλλά και ολόκληρη η καλοκαιρινή περίοδος, χαρακτηρίστηκε από τις πρωτοφανείς πυρκαγιές στα δάση, δεν γίναμε σοφότεροι για τις θέσεις και τις απόψεις που η ελληνική κοινωνία, κυβερνώντες και αρκετοί αντιπολιτευόμενοι, φορείς της ΤΑ κλπ., έχουν διαμορφώσει μετά από τα συγκλονιστικά αυτά γεγονότα. Αν προσπεράσουμε τις φορτισμένες δηλώσεις, τις υπερβολές που ακούστηκαν στις δύσκολες στιγμές και τα ευφάνταστα σενάρια για σχέδια και συνωμοσίες, τότε ερχόμαστε να προσγειωθούμε σε μία γνώριμη κατάσταση. Τα περιβαλλοντικά θέματα δεν χαρακτήρισαν την προεκλογική περίοδο –οι φωτιές ως δραματικό γεγονός, ναι, τα περιβαλλοντικά ως πολιτικό ζήτημα, όχι.

Κυρίως, η κυβερνητική παράταξη και πρωτίστως ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, εξακολουθούν να βρίσκονται εκτός κλίματος. Ο κ. Σουφλιάς εξακολουθεί να υπερασπίζεται τη συνύπαρξη δημοσίων έργων και περιβάλλοντος, με επιχειρήματα που έρχονται από το παρελθόν. Ένα παρελθόν που αφορά την αναπτυξιακή λογική, την περιβαλλοντική πραγματικότητα, αλλά και την ευρωπαϊκή αντίληψη για όλα αυτά.

«Δεν είμαι όψιμος ή ευκαιριακός θιασώτης του Περιβάλλοντος. Έχω γεννηθεί και μεγαλώσει σε ένα μικρό χωριό κοντά στη φύση, έχω ζήσει δίπλα στο δάσος», ανάφερε στη Βουλή για να μας πείσει ότι είναι «πούρος» οικολόγος, επιχείρημα που βεβαίως ισχύει για μερικά εκατομμύρια Ελλήνων, ανάμεσα στους οποίους και πολλοί «οικολόγοι»-καταπατητές, εμπρηστές, κυνηγοί και άλλοι προστάτες της φύσης, όλοι μεγαλωμένοι δίπλα στο δάσος!

«Αυτή τη στιγμή, η πολιτική για το Περιβάλλον και για τα Δημόσια Έργα χαράσσεται και εποπτεύεται από το ίδιο Υπουργείο. Αυτό επιτάσσει η ελληνική πραγματικότητα, τουλάχιστον για τα 2-3 επόμενα χρόνια και είναι υπέρ του Περιβάλλοντος», συνέχισε ο κ. Σουφλιάς. Και ο λόγος; «Μήπως ξεχνάμε ότι τώρα φτιάχνουμε τις βασικές μας υποδομές;... Σήμερα γίνονται αυτά τα έργα. Σήμερα κινδυνεύει να πληγωθεί το περιβάλλον αν δεν προσέξουμε στην κατασκευή τους», και άρα η προτεραιότητα είναι η δημιουργία αυτών των υποδομών. Η υπόλοιπη Ευρώπη τις διαθέτει ήδη και γι’ αυτό έχει χωριστά υπουργεία Περιβάλλοντος. Δηλαδή, υπουργεία Περιβάλλοντος φτιάχνουμε όταν έχουμε λύσει τα βασικά αναπτυξιακά προβλήματα και έχουμε προστατέψει το περιβάλλον που κινδυνεύει κατά τη φάση της κατασκευής τους. Τελικά, οι ευρωπαίοι, τα υπουργεία Περιβάλλοντος τα αυτονόμησαν όταν ...έλυσαν τα περιβαλλοντικά τους προβλήματα και τα έδωσαν σε κάποιους να παίζουν, ενώ «η Ελλάδα έχει ίσως το πιο ισχυρό Υπουργείο Περιβάλλοντος στην Ευρώπη!!!» (το ένα θαυμαστικό του κ. Σουφλιά, τα άλλα δύο δικά μας).   

Η δικαιολόγηση μια «κακής» πράξης, ενίοτε, είναι χειρότερη από την ίδια την πράξη. Ενώ ο κ. Σουφλιάς θεωρεί ευθέως ότι η βασική προτεραιότητα για τη χώρα μας είναι τα μεγάλα δημόσια έργα, τελικά δικαιολογεί τη συνύπαρξη περιβάλλοντος και δημοσίων έργων υπό ενιαία υπουργική σκέπη, για να ...προστατευτεί το περιβάλλον. Μόνον οι έχοντες «οικολογικό στραβισμό» δεν το βλέπουν έτσι.  

            Η αντίληψη του κ. Σουφλιά για την «αειφόρο ανάπτυξη» συνοψίζεται στο παρακάτω απόσπασμα από την ίδια ομιλία του στη Βουλή:

«Πυξίδα μας είναι η αειφόρος ανάπτυξη, που σήμερα είναι ο στόχος σε όλες τις χώρες. Δύο είναι οι πυλώνες: η αειφορία και η ανάπτυξη. Πρέπει να υπάρχουν και να συνυπάρχουν σε αρμονία.

Στοχεύουμε στην αειφόρο ανάπτυξη. Αυτό σημαίνει ότι όλη η δουλειά μας, αποσκοπεί στο να υπηρετήσουμε τρεις θεμελιώδεις σκοπούς:

Τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών.

Την προστασία του περιβάλλοντος. 

Τη δημιουργία υποδομών που έχει ανάγκη η χώρα»

Χωρίς να εμπλακούμε σε ορισμούς και στις διάφορες ερμηνείες που μπορεί να επιδέχονται, να συγκρατήσουμε ένα πράγμα: ένα πράγμα είναι η «αειφορία» και ένα άλλο η «ανάπτυξη», κατά τα λεγόμενα του κ. Σουφλιά, εξ ου και το «...και περνάω, τώρα, στον τομέα των Δημόσιων Έργων. Στον άλλον μεγάλο πυλώνα της αειφόρου ανάπτυξης της χώρας μας»(!). Δηλαδή, τη μία κάνουμε «αειφορία» και την άλλη «ανάπτυξη».

Η αειφόρος ανάπτυξη, όμως, είναι μια μορφή ανάπτυξης, μια αναπτυξιακή λογική η οποία στηρίζεται και δικαιώνεται, ταυτόχρονα, στον περιβαλλοντικό, κοινωνικό και οικονομικό τομέα, ενιαία και αδιαίρετα, ως στοιχείο ενός ολοκληρωμένου αναπτυξιακού σχεδιασμού. Τα δημόσια έργα δεν είναι ένας πυλώνας της αειφόρου ανάπτυξης, αλλά, ενδεχομένως, θα μπορούσαν να ενταχθούν σε μια «αειφόρο λογική» αν ενσωμάτωναν την οικονομική, την κοινωνική και την περιβαλλοντική παράμετρο στο σχεδιασμό, την εκτέλεση και τη λειτουργία τους.

Αυτό το «πολιτιστικό» άλμα θα πρέπει να κάνει η εργομανής αντίληψη του κ. ΥΠΕΧΩΔΕ και αυτό δεν γίνεται με την αυταρέσκεια και τον αυτοθαυμασμό που εκπέμπει συνεχώς ο κ. Σουφλιάς, ο μοναδικός υπουργός Περιβάλλοντος της ΕΕ που η αναφορά του στο μείζον περιβαλλοντικό πρόβλημα του πλανήτη, αυτό του φαινομένου του θερμοκηπίου, δεν ξεπερνά κατά μέσο όρο τη μία φορά το χρόνο. Ας μετρήσει τις αναφορές που υπάρχουν στο θέμα αυτό στα δελτία τύπου του υπουργείου του, από την επίσημη ιστοσελίδα του ΥΠΕΧΩΔΕ, για να το διαπιστώσει.

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 75, 10/07