Ο ΚΑΙΡΟΣ ΓΥΡΙΣΕ ΠΑΛΙ ΣΕ ΝΟΤΙΑ

Κατερίνα Κορρέ

Αυτή η βρομιά δε φεύγει από πάνω μας.  Πότισαν τα μαλλιά, τα ρούχα μας, το δέρμα.

Το σάλιο μας πικρό και τα φιλιά μας καμένο πλαστικό μυρίζουν.

Τον Απρίλη, πήρε φωτιά η χωματερή και συνεχίζει να καπνίζει. Μήνες τώρα με κλειστά πορτοπαράθυρα. Βουλώνω χαραμάδες κι ο αέρας που κουβαλά τις διοξίνες τρυπώνει μέσα στα δωμάτια.

Τα πρωινά, μια πάχνη φονική καθίζει πάνω στο μικρό μας κήπο.  Όταν φυσά νοτιάς ή έχει άπνοια, η δυσοσμία γίνεται αφόρητη και για να βγούμε στην αυλή, φοράμε μάσκες νοσοκόμων.

Στο χωριό, η ζωή ακολουθεί το γνώριμο ρυθμό της.  Παιδιά πηγαίνουν κι έρχονται από το σχολειό.  Παιδιά με μάγουλα αναμμένα παίζουνε μπάλα στα στενά σοκάκια.

Στο καφενείο, απέναντι, ρακές απ’ το πρωί, καυγάδες για ζώα, δρόμους, και φραχτά. Συνηθισμένοι οι ντόπιοι στη μυρωδιά καμένων πλαστικών. Τα καίνε στα βοσκοτόπια και στα λιόφυτα, ρίχνουν μπουκάλια πλαστικά στο τζάκι για προσάναμα. Κανείς δεν τους εξήγησε ποτέ κι ούτε θέλουν να γνωρίζουν.

Τώρα, όμως, καίγεται ολάκερη χωματερή.  Χιλιάδες τόνοι σκουπιδιών.

Εκείνη η βαθιά λεκάνη που πρωτοπήγαν τα σκουπίδια το ‘94, είναι σήμερα βουνό.

Βουνό που αχνίζει διοξίνες.  Ένα μεγάλο σύννεφο, δυσώδες, πλανιέται στην περιοχή και, καταπώς φυσούν οι άνεμοι, αλλάζει κατευθύνσεις, απλώνεται χιλιόμετρα μακριά.

Τις νύχτες, φαίνεται η χωματερή σαν να ‘χει καντηλάκια αναμμένα. Εκατοντάδες καντηλάκια καίνε το λάδι της ζωής μας.

Ας καίγεται η χωματερή. Τα σκουπιδιάρικα, των δήμων Ρεθύμνου και Αρκαδίου, την ταΐζουν ακατάπαυστα.

Σαν να μη συμβαίνει τίποτα, στο Ρέθυμνο, η ζωή ακολουθεί το γνώριμο ρυθμό της.  Οι τοπικές αρχές συσκέπτονται για το πώς θα παρατείνουν την παρανομία, χωρίς να χαθεί η Ευρωπαϊκή χρηματοδότηση.

Μια εικόνα μαγική είναι η χωματερή. Επίσημα δηλώθηκε ότι έκλεισε, όμως δεν έπαψε ποτέ να λειτουργεί.  Πήρε φωτιά, και ανακοινώθηκε ότι έσβησε, όμως καπνίζει επτά μήνες συνεχώς.

Συσκέπτονται, λένε οι τοπικές αρχές, για να λύσουν το πρόβλημα.  Μετά από κάθε σύσκεψη δηλώνουν ότι η χωματερή θα κλείσει σύντομα. Στους πολίτες αρέσουν ιδιαίτερα οι ευχάριστες δηλώσεις και οι αρχές, από αγάπη, τους καθησυχάζουν.  Κίνδυνος δεν υπάρχει, μετρήσεις θα γίνουν για διοξίνες, όταν θα κλείσει η χωματερή.

Ο καιρός γύρισε πάλι σε νοτιά.  Δεν την αντέχω άλλο τη μυρωδιά καμένου πλαστικού.

«Κάποια πράγματα δεν πρέπει να λέγονται» είπε για τη χωματερή, πριν λίγους μήνες, ο δήμαρχος Ρεθύμνου, προτρέποντας σε μια ιδιότυπη ομερτά.

Χαζεύω στα τηλεοπτικά παράθυρα τους τοπικούς μας άρχοντες.  Στηλιτεύουν την εγκληματικότητα στο Μυλοπόταμο και διαμαρτύρονται επειδή ο τόπος δυσφημίζεται.  Αναρωτιέμαι, πόσοι τηλεθεατές θα φάνε κρέας, τυρί, λάδι ή ελιές με διοξίνες της ρεθεμνιώτικης χωματερής, χωρίς να το γνωρίζουν.

Φυσάει νοτιάς, ντουμάνιασε το σπίτι.  Αυτή η βρομιά δε φεύγει από πάνω μας, έγινε πλέον κομμάτι της ζωής μας, μια τοπική πραγματικότητα που μας ζητούν να αποδεχθούμε.  Κλείσε την πόρτα γρήγορα και πες μου, σε ποιους να απευθυνθούμε για να μας βοηθήσουν.  Το ξέρω, η χωματερή δεν έχει φωτογένεια κι ο κόσμος έχει πια εξοικειωθεί. Παντού χωματερές.

Δημοσιεύθηκε στην στήλη του Περιβαλλοντικού Συλλόγου «ΟΙΚΟΘΕΡΜΟΜΕΤΡΟ» στην εφημερίδα ΚΡΗΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ, στις 23-11-2007.

www.ecocrete.gr