Το γιορτινό παζάρι του σχολείου

Βάσω Kανελλοπούλου

Για τα παιδιά, το Χριστουγεννιάτικο δένδρο είναι κάτι μαγικό. Με τα φωτάκια του και τα χωρίς χρηστική αξία μπιχλιμπίδια του, λειτουργεί σε επίπεδο συμβολικό, ξεφεύγοντας από το χώρο του πραγματικού και κυρίως του ιδιωτικού. Δεν έχει καμιά σημασία αν το έθιμο για την Ελλάδα είναι εισαγόμενο. Από τότε που το έφεραν οι Βαυαροί του Όθωνα πέρασαν πολλά χρόνια και έτσι πολλές γενιές μεγαλώσαμε με αυτό, έστω με την ψευδαίσθηση ότι συμβολίζει κάτι χαρούμενο που μοιραζόμαστε με τους άλλους.  Κάτι που οπωσδήποτε προέρχεται από τη σφαίρα των συλλογικών αγαθών.

Έμεινα λοιπόν εμβρόντητη όταν επισκέφθηκα το Εορταστικό “Μπαζάρ” ενός “Ελληνο-ξένου” σχολείου και στη μέση της αυλής είδα ένα ωραιότατο έλατο στολισμένο με καρτούλες που περιείχαν αποκλειστικά διαφημίσεις μεγάλων εταιρικών ονομάτων. Πού είναι ο μαγικός κόσμος με τα άχρηστα μπιχλιμπίδια που συμβολίζουν τη χαρά, πού είναι τα κεράκια που προσομοιώνουν τα πραγματικά “κεράκια” που έχει το έλατο στο δάσος;

Όλα είχαν εξαφανισθεί. Είχαν αντικατασταθεί από διαφήμιση. Αυτή στόχευε τον συμβολικό κόσμο των παιδιών. Έδινε μαγική διάσταση σε ιδιωτικά εταιρικά ονόματα τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με τη σφαίρα των δημόσιων και συλλογικών αγαθών...

Δεν είμαι σίγουρη γιατί τρόμαξα τόσο πολύ. Ίσως γιατί στο χώρο του σχολείου τα παιδιά είναι πιο ευάλωτα. Ίσως γιατί το είδα ως προετοιμασία της ψυχής τους για ιδιωτικοποίηση των πάντων… Φαίνεται ότι στην “Ελεύθερη” Αγορά πέφτουν όλα τα εμπόδια για τη διακίνηση των προϊόντων, ακόμα και εκείνα που αφορούν σε αθέμιτες επιρροές, εκείνα που δεν ενημερώνουν και δεν απευθύνονται στη λογική αλλά στην παιδική ψυχή.

Δαίμων της Οικολογίας

 τ. 78, 1/08