Μην πιστεύεις, ερεύνα!

ΠΟΠΗ ΜΠΑΚΑ

Αυτή είναι η ταπεινή γνώμη ενός απλού δημοσιογάτου, που απεχθάνεται τα ψέματα και το «πίστευε και μη ερεύνα». Φορές-φορές ευγνωμονώ τη φύση που προίκισε εμάς τους γάτους με τη διαρκή επιθυμία να σκαλίζουμε και μετά να σκεπάζουμε μόνον τα άχρηστα. Όλα τα άλλα ευρήματα οφείλουμε να τα κοινοποιούμε.

            Θα σας πω λοιπόν μια ιστορία που εκτός από άγνοια, φανερώνει και την πραγματική πρόθεση –έναντι των αδέσποτων φίλων μου- ορισμένων που υπηρετούν τον πολιτισμό αυτής της χώρας. Πριν από λίγο καιρό ο βουλευτής Ηρακλείου κ. Σ.Ματζαπετάκης, κατέθεσε ερώτηση στη Βουλή για τους αδέσποτους φίλους μου της περιοχής του Θησείου. Η ερώτηση απευθυνόταν προς τον Υπουργό Πολιτισμού και η μακροσκελής απάντηση που έδωσε ο Υφυπουργός κ.Τατούλης θα μείνει μάλλον ως …παράδειγμα προς αποφυγήν.

            Ο κ.Τατούλης, τουλάχιστον όσον αφορά τα αδέσποτα, αποδείχθηκε από άσχετος μέχρι «μη φιλαλήθης», αφού στην απάντησή του θαυμάσαμε την ενημέρωσή του τόσο γύρω από τον νόμο που προστατεύει τα αδέσποτα (και που προβλέπει επανένταξη, χωρίς να εξαιρεί τους αρχαιολογικούς χώρους), όσο και γύρω από τις καθημερινές συνήθειες των ζώων που προσπαθούν να συμβιώσουν με τους ανθρώπους (εγώ κατάλαβα ότι ο κ.Τατούλης έβαλε ομπρελίτσα και πολυθρονίτσα και παρακολουθεί ανελλιπώς τα ζώα που «ουρούν και κοπρίζουν πάνω στα μνημεία»).

            Επικαλείται λοιπόν ο Υφυπουργός Πολιτισμού περιστατικά με πρωταγωνιστές τα «επιθετικά» αδέσποτα, μεταξύ των οποίων και αυτό της επίθεσης εναντίον της Βασίλισσας της Σουηδίας, την περίοδο των Ολυμπιακών. Μέλη της Ένωσης Προστασίας Αδέσποτων Ακρόπολης, με αφορμή σχετικό δημοσίευμα, πήγαν στη Σουηδική Πρεσβεία για …απλή επιβεβαίωση. «Δεν γνωρίζουμε τέτοιο περιστατικό να έλαβε χώρα κατά την επίσκεψη της Βασίλισσας τον Αύγουστο του 2004» γράφει η επίσημη απάντηση της Πρεσβείας.

            Το ερώτημα είναι αν ο κ.Τατούλης φαντασιώνεται περιστατικά για να απομακρύνει τα ζώα από την περιοχή ή αν ο ίδιος αποδεικνύεται περισσότερο «επιθετικός» από τα αδέσποτα. Ίσως μια καλή αρχή για να μην έχουμε «αρχαιολογικούς χώρους – κυνοκομεία», κατά πως κρίνει ο κ.Τατούλης τη συνύπαρξη ανθρώπων και ζώων σ’ αυτή την –προς όλους- εχθρική πόλη, θα ήταν να υιοθετήσει κάποιο από αυτά. Λένε ότι η συμβίωση μ’ ένα ζώο εξημερώνει τα ήθη…

            Πάμε τώρα να σκαλίσουμε μια άλλη ιστορία, που μια αλλοδαπή φιλόζωη δημοσιογράφος μου έστειλε, χωρίς κανένα σχόλιο. Το μήνυμά της είχε να κάνει με την αποστολή των πρώτων 30 αδέσποτων (που περίσσευαν στα προ-ολυμπιακά πλέον κινέζικα κυνοκομεία) προς την Αμερική, προκειμένου να δοθούν για υιοθεσία σε ζωόφιλους αμερικανούς, στη χώρα που θανατώνει εκατομμύρια «περισσευούμενα» αζήτητα ή τα στέλνει, με τις ευλογίες του επίσημου κράτους, στα πειραματικά εργαστήρια «για το καλό ανθρώπων και ζώων».

            Ήθελε λοιπόν να μου πει: «είδες ότι η μέθοδος δουλεύει κι αλλού;» αλλά δεν το είπε ευθέως. Έλα όμως που τα πράγματα δεν είναι και τόσο καθαρά και χωρίς ερωτηματικά και γι’ αυτή την «αποστολή διάσωσης»… Γιατί αν κρίνουμε το τι λέει η οργάνωση «Newyorkers for comanion animals» (μια εθελοντική ομάδα νεοϋρκέζων που παλεύει να βρει σπίτια για τα ζώα του δημοτικού κυνοκομείου της Νέας Υόρκης, προκειμένου να γλιτώσουν από την ευθανασία ή τους εμπόρους ζώων), μάλλον αλλού καταλήγουμε… Η επικεφαλής της ομάδας λοιπόν θεωρεί ότι το θεάρεστο αυτό έργο συντελεί στο να θανατώνονται ακόμη περισσότερα αμερικανάκια «αζήτητα» και αφήνει ανοιχτά –πλην όμως σαφή- υπονοούμενα για τη δράση της οργάνωσης – εισαγωγέα ζώων (είναι η δεύτερη καλύτερα χρηματοδοτούμενη φιλοζωική οργάνωση στην Αμερική και εισάγει χιλιάδες ζώα ετησίως, με τα οποία τροφοδοτεί διάφορα κυνοκομεία). Έτσι, ως ταπεινός δημοσιογάτος, επιμένω ότι η παγκόσμια διακίνηση των αζήτητων ζώων όλο και κάτι εξυπηρετεί…

Σειρά έχει το τρίτο εύρημα του σκαλίσματος, το οποίο έκανε και τα μουστάκια μου να (χαμο)γελάσουν. Θα θυμάστε βέβαια ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση πριν δυο χρόνια αποφάσισε ότι από το 2009 δεν θα κυκλοφορούν και δεν θα διαφημίζονται στο έδαφός της καλλυντικά που έχουν δοκιμαστεί σε ζώα. Να σας θυμίσω επίσης ότι η Γερμανία, η Ολλανδία και η Δανία απείχαν από την ψηφοφορία(!), ενώ η Γαλλία είχε καταθέσει προσφυγή εναντίον της απόφασης στο ευρωπαϊκό δικαστήριο. Έφτασε λοιπόν η μέρα της απόφασης και η Γαλλία έχασε την υπόθεση. Την κέρδισαν –προς μεγάλη λύπη της βιομηχανίας καλλυντικών- τα 38.000 ζώα που κάθε χρόνο υφίστανται τα πάνδεινα, προκειμένου να είναι «ασφαλείς» οι όμορφοι και οι όμορφες της γηραιάς ηπείρου.

Τέταρτο και τελευταίο εύρημα: Πριν λίγες μέρες δόθηκαν στη δημοσιότητα τα αποτελέσματα μιας έρευνας που έγινε πρόσφατα από το Ευρωβαρόμετρο. Σύμφωνα με αυτή, το 91% των Ελλήνων θεωρεί ότι «οφείλουμε να προστατεύουμε τα δικαιώματα των ζώων, όποιο και να είναι το κόστος». Πρόκειται για το υψηλότερο ποσοστό στους «25». Ακολουθούν οι Σλοβένοι με 90%, ενώ τις τελευταίες θέσεις στη σχετική κατάταξη κατέχουν οι Βρετανοί και οι Σλοβάκοι με 68%. Ο κοινοτικός μέσος όρος είναι 82%.

Στο υπόλοιπο 9% των Ελλήνων φαίνεται ότι ανήκει και ο Δήμαρχος της Καστοριάς, ο οποίος με 26.000.000 δρχ. που χρηματοδοτήθηκε πριν τέσσερα χρόνια, κατάφερε να προστατεύσει τα δικαιώματα των αδέσποτων της περιοχής του, μαντρώνοντάς τα σε υψηλών προδιαγραφών εγκαταστάσεις, που θα μπορούσαν να προστεθούν ακόμη και σε τουριστικούς οδηγούς της πόλης. Ίσως αυτή είναι μια περίπτωση την οποία θα έπρεπε να σκαλίσουμε λίγο περισσότερο…

Ένας επιρρεπής στο σκάλισμα δημοσιογάτος

(για την αντιγραφή: Πόπη Μπάκα)

Δαίμων της Οικολογίας,

Τ. 51, 7-8/05