Editorial

Προς Ντούρο Γεώργιο

Ηλίας Αποστολίδης

Αγαπητέ Γιώργο,

Όλοι νομίζουν πως ξέρεις καλά την φύση, πως γνωρίζεις φυτά και ζώα, πως έκανες προσπάθειες για τα βουνά. Νομίζουν πως είσαι σπουδαίος για αυτό. Πόσο λίγο σε ξέρουν! Δεν μπορούν πια να  σε δουν να παθιάζεσαι με την πέτρα, με τις κατασκευές του Πικιώνη, με τα αγκωνάρια ενός πετρόχτιστου, με το πικούνι που είχες μάθει. Δεν θα έχουν ποτέ τη δυνατότητα να σε δουν οργισμένο να λες –Όχι ρε- και να γεμίζεις αγανάχτηση, για την αδικία. Δεν θα σε δουν ποτέ χαρούμενο, να γελάς για το κάζο που έπαθε πάλι η απίθανα ανόητη εξουσία.

Ξέρω πως πάντα ψάχνεσαι με το όν και το είναι, με το γίγνεσθαι, το εγώ και το εμείς. Ξέρω πως ακόμη ψάχνεις την ιστορία των Βλάχων, των ντόπιων, της αγαπημένης Μακεδονίας. Σε ευχαριστώ για τα φουντούκια από τον Πόντο.

Στο τελευταίο ραντεβού δεν ήρθα να σε χαιρετίσω, ούτε να σε δω για τελευταία φορά. Ήρθα μόνο να δω το τόπο που διάλεξες να ατενίζεις αυτά που αγάπησες πιο πολύ στη ζωή σου. Δεν ήξερα αν τον διάλεξες εσύ, άλλωστε δεν το συζητήσαμε, τώρα όμως είμαι σίγουρος.

Μακαριστέ Γεώργιε, που έχεις μπροστά σου τον Όλυμπο με τις χιονισμένες κορφές του, το Όρος των Ορέων, την κατοικία όλων των θεών. Που σαν γυρνάς θα βλέπεις τα αγαπημένα σου Πιέρια και στο βάθος Βέρμιο και Καϊμάκτσαλάν. Και όταν η ατμόσφαιρα το επιτρέπει θα καμαρώνεις, με την Ανατολή, το Περιβόλι της Παναγιάς.

Γιώργο, να μην ξανάρθει καλοκαίρι σαν το τελευταίο. Να μην ξαναθυμώσεις με τους ανίκανους, τους άχρηστους και του ατιμώρητους. Να μην ξαναχρειαστεί να εξηγήσεις πως είναι ο Λίβας και πως καίει, εκτός από τα σπαρτά, την Πάρνηθα και τον Κλωκό. Να μην ξαναπάρεις στο τηλέφωνο τους Δασάρχες για να μάθεις τι έγινε, να μην ξαναγράψεις τι έφταιξε και ποιος πρέπει να πληρώσει. Να μην ξανατύχει τέτοιο καλοκαίρι, που ένας Λίβας πήρε και σένα.

Γιώργο, φτύσε ακόμη μια φορά, από κει που είσαι, αυτούς που έφτυνες, κάνε ακόμη μια πλάκα για να δεις αν ξεχωρίζω τη Φλαμουριά από την Φτελιά. Προσωπικά, θα σου γράφω τακτικά, να μαθαίνεις τα νέα της φύσης, θα βάζω την υπογραφή σου στα κείμενα, θα κρατάμε μια θέση για σένα, όταν συγκεντρώνεται η γνωστή ετερόκλητη παρέα, που νομίζει ότι θα σώσει τα δάση.

Φίλε, νομίζω πως είσαι πολύ τυχερός που έχεις την σκιά των πουρναριών και της μεγάλης δρυός. Θα μιλάτε όταν φυσάει το αεράκι, μόνο να προβλέπετε καλά, οι κεραυνοί του Δία να ξαναφυτρώνουν δάση, να μην είναι για τιμωρία της μωρίας των ανθρώπων.

Γιώργο, Καλό ταξίδι. Χαιρετισμούς στον Θόδωρο.