Για την πολιτική στάθμευσης

Κ. ΤΣΟΥΡΛΑΚΗΣ

Θα ήθελα να διαβεβαιώσω τον συντάκτη και τους αναγνώστες του άρθρου "παρεξηγήσεις και αποσαφηνίσεις για τις θέσεις στάθμευσης στις πολυκατοικίες" (Δαίμων της οικολογίας - τεύχος 48) ότι οι απόψεις που αναπτύχθηκαν στο άρθρο μου "τα λάθη στην πολιτική στάθμευσης", σχετικά με την αναγκαιότητα επιβάρυνσης του αυτοκινήτου (και των μηχανών), και όχι της κατοικίας, για την εξασφάλιση θέσης στάθμευσης, πράγματι εντελώς συμπτωματικά συμπορεύονται με τα συμφέροντα των κατασκευαστών. Όπως εντελώς συμπτωματικά και οι αντίθετες απόψεις (που εκφράζονται στις προτάσεις του ελληνικού κοινωνικού φόρουμ) σχετικά με την αναγκαιότητα επιβάρυνσης της κατοικίας, και όχι του αυτοκινήτου (και των μηχανών), για την εξασφάλιση θέσης στάθμευσης, καθώς και της συνέχισης και ενίσχυσης της πολιτικής επιδοτήσεων υποδομών μηχανοκίνητης κυκλοφορίας, συμπορεύονται με τα συμφέροντα των εισαγωγέων και κατασκευαστών αυτοκινήτων και του πετρελαϊκού λόμπι.

Η στάθμευση δεν αποτελεί ανάγκη της πόλης ή των κατοίκων της, αλλά ανάγκη του αυτοκινήτου. Οι κάτοικοι της πόλης έχουν ανάγκη, όχι από θέσεις στάθμευσης, αλλά από μετακινήσεις - οι οποίες μάλιστα σε μία βιώσιμη πόλη είναι ελαχιστοποιημένες. Στις βιώσιμες πόλεις όμως, οι ανάγκες για μετακίνηση δεν καλύπτονται από αυτοκίνητα ή μοτοσικλέτες, αλλά από καλές συνθήκες πεζή μετακίνησης, ποδήλατα και (όπου λόγω της απόστασης είναι απαραίτητο) μέσα συλλογικής μεταφοράς. Αυτά δεν είναι ανεφάρμοστες θεωρίες, αλλά έχουν ήδη αρχίσει να υλοποιούνται σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις (π.χ. Ζυρίχη, Κοπεγχάγη, Άμστερνταμ κλπ, αλλά και στο Παρίσι τελευταία), και προβλέπεται να είναι το κυρίαρχο μοντέλο στο μέλλον. Για να ξεφύγουμε από το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε περιέλθει, θα πρέπει να ξεφύγουμε και από τις απόψεις και τις "προφάνειες" που μας έχουν οδηγήσει μέχρις εδώ. Η μοιρολατρική άποψη ότι είμαστε Βαλκάνια και δεν μπορεί να γίνει ουσιαστικά τίποτε υποτιμά, κατά τη γνώμη μου, την ευθυκρισία και τις ευαισθησίες του ελληνικού λαού. Και σίγουρα δεν προσιδιάζει σε κινήματα που αγωνίζονται για μια καλύτερη κοινωνία, έχουν όραμα, και δεν σχεδιάζουν κοιτάζοντας στο παρελθόν, εγκλωβισμένα στη μιζέρια του σήμερα.

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 50, 6/05