Περί «πορνείας» και προγαμιαίων σχέσεων …

Γιάννης Σακιώτης

Το θέμα μας αυτήν τη φορά θα είναι θεολογικού και ιστορικού ενδιαφέροντος. Θα ξεκινήσω με μια σύντομη αναφορά σε μια από τις σημαντικότερες αποφάσεις της ΣΤ' Οικουμενικής Συνόδου της Κωνσταντινούπολης, η οποία μόλις(!) το 681, έλαβε θέση επί του διαχρονικά φλέγοντος θέματος των προγαμιαίων σχέσεων που εξακολουθεί να απασχολεί την εκκλησία.

«...Οι επίσκοποι που συμμετείχαν στην σύνοδο κάλεσαν "το ιερό πλήρωμα των πιστών τέκνων της Εκκλησίας αυτής να βεβαιωθούν ότι η Εκκλησία υπερασπιζομένη ανέκαθεν τα της ιερότητος του ιερού μυστηρίου του γάμου, φροντίζει για την εφαρμογή της διδασκαλίας του Κυρίου Ιησού Χριστού, για την τήρηση των αρχών του ιερού Ευαγγελίου σε όλους τους τομείς της ζωής και τον σεβασμό προς τους παραδεδομένους ιερούς κανόνες σχετικά με το βίο και τη συμπεριφορά των τέκνων της Εκκλησίας".

Στη συνέχεια, οι επίσκοποι υπενθυμίζοντας σε κάθε ενδιαφερόμενο "τον απόλυτο σεβασμό και την παραδεδομένη τιμή προς το υπό της Εκκλησίας τελούμενο ιερό μυστήριο του γάμου", ανακοίνωσαν ότι "πως η Εκκλησία δέχεται και ευλογεί την παραδεδομένη τέλεση του γάμου κατά το ορθόδοξο τυπικό ενώ θεωρεί πορνεία κάθε άλλη 'συζυγική' σχέση εκτός αυτού'.

Κατά ένα σατανικό παιχνίδι της ιστορίας, σαν τα όμορφα παραμύθια που σκαρφίζεται ο Ουμπέρτο Έκο, το κείμενο που μόλις διαβάσατε, παρ' ότι συνεγράφη πριν από 1.327 χρόνια αποτελεί απόσπασμα της ανακοίνωσης της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος που εξεδόθη στις 17 Μαρτίου 2008, στο πλαίσιο της αρνητικής τοποθέτησης της εκκλησίας απέναντι στο σύμφωνο συμβίωσης που προωθεί η κυβέρνηση! Δεκατρείς και αιώνες και να είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα, είναι οπωσδήποτε κατόρθωμα μεγάλου βεληνεκούς.

Επί του χρονικού προσδιορισμού της σχετικής κήρυξης σε παρανομία των προγαμιαίων σχέσεων ζητώ συγνώμη προκαταβολικώς για τις ισχνές θεολογικές μου γνώσεις και επομένως θα πρέπει να ελεγχθεί εάν ήταν πράγματι η Σύνοδος του 681 που "έλυσε" το ζήτημα των προγαμιαίων σχέσεων. Μικρή σημασία φυσικά έχει η επαλήθευση της αναφοράς, καθώς κατά το "τι 30, τι 40, τι 50", θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει επίσης το "τι 13, τι 14, τι 16 κοκ αιώνες...".

Επί της ουσίας, ξεκινώ με μια πρώτη διαπίστωση, ότι η εκκλησία εξακολουθεί να θεωρεί πορνεία τον πολιτικό γάμο...

Ένα άλλο θέμα, το οποίο δεν γνωρίζω εάν το έχει ελέγξει κανείς έχει να κάνει με το εξής: η Εκκλησία καταδικάζει τις προγαμιαίες σχέσεις, προεξοφλώντας ότι κάποτε ακόμη και οι έχοντες τέτοιες σχέσεις παντρεύονται. Τι γίνεται άραγε στην περίπτωση που δεν παντρεύονται; Μήπως τότε οι σχέσεις δεν εμπίπτουν στον κανόνα της πορνείας, μιας και δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν "προ του γάμου", αφού ο "πόρνος" δεν θα παντρευτεί ποτέ του; Και μήπως εντέλει οι επίσκοποι εξαιρούνται της καταδίκης, καθώς δέχονται τον κανόνα της αγαμίας, συνεπώς οι πιθανές σχέσεις που έχουν ποτέ δεν γίνονται "προγαμιαίες".

Ας δούμε τώρα λίγο και τα μη προφανή. Είναι κοινό μυστικό, ότι η ρύθμιση για το σύμφωνο συμβίωσης προωθήθηκε για να διευθετηθεί -αργά ή γρήγορα- το πρόβλημα των αστικών/ατομικών ευθυνών & δικαιωμάτων που αφορούν τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Δεν λέγεται έτσι στο νόμο, αλλά μάλλον δεν αποκλείεται η εν λόγω δυνατότητα. Το λέω αυτό διότι τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια μπορούν θαυμάσια να συνάψουν ένα αντίστοιχο σύμφωνο με πολιτικό γάμο και το σύμφωνο συμβίωσης εν προκειμένω περιττεύει. Για δε τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, θεωρώ ότι η συγκεκριμένη ρύθμιση είναι η πλέον κατάλληλη -και μου είναι τελείως αδιάφορο εάν την εισάγει η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ ή οποιοσδήποτε-, καθώς ο γάμος είναι μια βιολογική και κοινωνική διαδικασία σύζευξης ατόμων του αντίθετου φύλου με στόχο την αναπαραγωγή και η επιμονή των ομοφυλόφιλων να τον ζητούν δεν αποτελεί τίποτε περισσότερο από μια ψυχαναλυτικού πεδίου επιθυμία διακωμώδησης ενός διαχρονικού κοινωνικού θεσμού και ταυτόχρονα την ανάγκη εκτόνωσης του απωθημένου του φθόνου των ετεροφυλόφιλων σχέσεων, μέσα από την προσπάθεια μίμησης μιας πράξης, η οποία σύμφωνα με την ομοφυλόφιλη φιλολογία θεωρείτο μέχρι πρότινος πράξη μικροαστική και ουδόλως "απελευθερωτική".

Βέβαια, το μέγα θέμα με το σύμφωνο συμβίωσης έχει κατά την ταπεινή μου άποψη να κάνει με τη νομιμοποίηση των παιδιών σε ζευγάρια εκτός γάμου. Η συγκεκριμένη ρύθμιση ανοίγει την πόρτα σε υιοθεσίες παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια, πρακτική που υπάρχει εδώ και αρκετά χρόνια στις ΗΠΑ και αλλού, η οποία ωστόσο με βρίσκει αντίθετο. Πρόκειται φυσικά για μια πολύ μεγάλη συζήτηση, ωστόσο, εκτιμώ ότι η συνολική προσέγγιση του ζητήματος από τη σκοπιά των δικαιωμάτων των παιδιών οδηγεί με ασφαλή τρόπο στο συμπέρασμα ότι οι οικογένειες ομοφυλόφιλων, από την ιδιοσυστασία τους, δομούνται πάνω σε μια τραγική συνθήκη.

Και συνεπώς δεν προσφέρουν περισσότερα από αυτά που αφαιρούν από την κοινωνία.

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 81, 4/08