Δεν υπάρχει πυρηνικό μέλλον

Κουρουζίδης Σάκης

Το ενεργειακό πρόβλημα του πλανήτη εξαιτίας και των κλιματικών αλλαγών, ανοίγει την όρεξη πολλών για ποικίλα σενάρια ως προς τους τρόπους αντιμετώπισης μιας πολύ πιθανής και καθόλου ευχάριστης πορείας που διαφαίνεται στον ορίζοντα. Για τη σοβαρότητα της κατάστασης, πια, δεν αμφιβάλλουν και πολλοί. Ακόμη και η κυβέρνηση των ΗΠΑ δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι χρειάζονται μέτρα σοβαρά και επείγοντα.  

Βέβαια, οι απαντήσεις αναζητούνται σε διάφορες κατευθύνσεις και όχι πάντα εντός του πλαισίου που έχει χαράξει η συντεταγμένη διεθνής κοινότητα μέσω του πρωτοκόλλου του Κιότο. 

Μία από τις σοβαρότερες πιθανές παρενέργειες που πλανάται πάνω από το φάσμα της κλιματικής αλλαγής, είναι η επαναφορά της πυρηνικής ενέργειας ως «καθαρής» απάντησης στο πρόβλημα των εκπομπών.

Καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι η ιστορία της ατομικής τεχνολογίας (τόσο αυτής που αφορά την στρατιωτική χρήση της όσο και την «ειρηνική» -παραγωγή ενέργειας και άλλες εφαρμογές) είναι μια ιστορία μεγάλων ατυχημάτων, χωρίς να είναι πάντα γνωστές όλες οι συνέπειες από αυτά. Θυμίζουμε τα σοβαρότερα από τα ατυχήματα: Sellafield στη Μεγάλη Βρετανία το 1957, Three Mile Island το 1979 στις ΗΠΑ, Chernobyl το 1986 στην ΕΣΣΔ –σημερινή Ουκρανία, το σοβαρότερο από όλα-, Tokaimura στην Ιαπωνία το 1999 και Mihama το 2004, πάλι στην Ιαπωνία.

Να (ξανα)πούμε ότι δεν υπάρχει απάντηση στο θέμα των πυρηνικών αποβλήτων (υπάρχουν σήμερα στον κόσμο 80 τοποθεσίες «προσωρινής» αποθήκευσής τους, ενώ η πρώτη που υπόσχεται ότι θα είναι «μόνιμη» αποθήκη, στη Νεβάδα των ΗΠΑ, αναμένεται να λειτουργήσει μεταξύ 2010 και 2015), ότι εξακολουθεί να είναι ένα τεράστιο πρόβλημα η αποσυναρμολόγηση των εργοστασίων που κλείνουν που περιλαμβάνουν ραδιενεργά στοιχεία και για τα οποία δεν υπάρχει ένα διεθνές πρωτόκολλο για την διαχείρισή τους.

Από την άλλη, ενώ η υπόθεση της διεθνούς τρομοκρατίας έχει πάρει διαστάσεις υστερίας, την ίδια ώρα, χώρες που πρωτοστατούν στην αντιτρομοκρατική εκστρατεία, συνεργάζονται με άλλες χώρες σε ευαίσθητες περιοχές, για να προωθήσουν πυρηνικά

προγράμματα.   Ο Σαρκοζί, στις παρτίδες που άνοιξε με τον Καντάφι, περιλαμβάνει και την προμήθεια εξοπλισμού και τεχνολογίας για παραγωγή πυρηνικής ενέργειας, ενώ έχει πατήσει πόδι και στην αγορά της Άπω Ανατολής. Ο Πούτιν άρχισε να προμηθεύει το Ιράν το καύσιμο για τον πυρηνικό σταθμό που ετοιμάζει στο Busher, σταθμό που οι Ρώσοι είχαν προγραμματίσει να κατασκευάσουν.

Οι Αμερικάνοι φλερτάρουν σταθερά με την Ινδία, παρά την ένταση με το Πακιστάν, επίσης πυρηνική χώρα. Πολλές άλλες χώρες θέτουν υποψηφιότητα για πυρηνικά εργοστάσια (Τουρκία, Αίγυπτος, Βουλγαρία –νέα γενιά). Πυρηνικά, ως γνωστόν, έχουν το Ισραήλ, η Β. Κορέα, ενώ ένα τεράστιο πρόγραμμα για παραγωγή πυρηνικής ενέργειας βρίσκεται σε εξέλιξη στην Κίνα. Ίσως η ιδέα της κατασκευής κρατών – μπαμπούλα να βολεύει στην διατήρηση της διεθνούς έντασης και στην υποτίμηση άλλων παρενεργειών από την προώθηση της πυρηνικής τεχνολογίας, γενικά, καθώς στρατιωτική και «ειρηνική» χρήση αλληλοτροφοδοτούνται. Τα αποθέματα των πυρηνικών καυσίμων, ένα από τα «μυστικά» του πυρηνικού λόμπυ, αποτελούν ένα τέτοιο κοινό πεδίο μεταξύ των διαφόρων εφαρμογών.  

Μια νέα ιδέα που κυκλοφορεί είναι η δημιουργία ενός κονσόρτσιουμ που θα αναλάβει τον εμπλουτισμό ουρανίου, κάτω από τον έλεγχο και την ομπρέλα του ΟΗΕ, για να χρυσώσει το χάπι της ανησυχίας.  Η προώθηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, μαζί με τα προγράμματα εξοικονόμησης ενέργειας, αποτελούν μονόδρομο και χρήζουν μιας σοβαρής και υπεύθυνης αντιμετώπισης από όλους.

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 82, 5/08