Ενότητα :Τεύχος 49, Μάιος 2005 |
Τίτλος : Τσαντίλης Δήμος: Περί σωματείων, διακριτών ρόλων και άλλων υποκρισιών
|
Αρχή κειμένου Περί σωματείων, διακριτών ρόλων και άλλων υποκρισιών Δήμος Τσαντίλης Φανταστείτε το εξής: ένα σωματείο υποβάλλει το καταστατικό του στο Πρωτοδικείο, προκειμένου να λάβει άδεια λειτουργίας. Φανταστείτε τώρα ότι στους σκοπούς του σωματείου περιλαμβάνεται, μεταξύ άλλων, η προώθηση του ανορθολογισμού, η περιφρόνηση των γυναικών και ο αποκλεισμός τους από όλα τα αξιώματα στη διοίκηση του σωματείου, εξοβελισμός της σεξουαλικότητας, η καταπολέμηση της επιθυμίας και των απολαύσεων, η αποστροφή προς το ανθρώπινο σώμα και ιδίως το γυναικείο, ονειδισμός όσων δεν είναι μέλη του σωματείου και δεν συμμερίζονται τις απόψεις του. Λέτε να εγκρινόταν το καταστατικό αυτό; Θα με εξέπληττε. Όμως ένα τέτοιου είδους σωματείο με παρεμφερείς σκοπούς λειτουργεί υπό την επωνυμία Ορθόδοξος Εκκλησία της Ελλάδος. Και το χειρότερο: το σωματείο αυτό, ουδέποτε υπέβαλε το καταστατικό του στο Πρωτοδικείο, δεν έχει κάνει ποτέ δημοκρατικές αρχαιρεσίες, δεν έχει εφορευτική, ούτε εξελεγκτική επιτροπή και η διοίκησή του δεν παρουσιάζει απολογισμό των δραστηριοτήτων του ούτε των εσόδων και των δαπανών του. Δεν θα επενέβαιναν οι αρχές; Θα επενέβαιναν. Όμως, όπως όλοι γνωρίζουμε, το εν λόγω σωματείο έχει σε τέτοιο βαθμό διαπλακεί με το κράτος, ώστε κάτι τέτοιο να είναι αδιανόητο. Τα πράγματα όμως περιπλέκονται έτι περισσότερο γιατί στην πραγματικότητα δεν πρόκειται καν για σωματείο, αλλά για νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, όπως με διόρθωσε φίλος νομικός. ‘Και δεν πάει να ’ναι ότι θέλει’; θα παρατηρούσατε. Και θα είχατε δίκιο. Αυτό που είναι αβάσταχτο τις ημέρες που διανύουμε, δεν είναι ο βίος των ρασοφόρων, ούτε οι περιπέτειες του σωματείου τους (ή του νομικού τους προσώπου). Είναι η ουρανομήκης υποκρισία ημών των υπολοίπων. Είναι θλιβερό να βλέπει κανείς ανθρώπους, καθ’ όλα εχέφρονες, να θέλουν την κάθαρση και τον χωρισμό της Εκκλησίας από το κράτος, όχι για να ξεδοντιαστεί επί τέλους το θηρίο και να ισχύσει η ισονομία όλων των ελλήνων πολιτών, αλλά για να παίξει η εκκλησία απερίσπαστη τον (τυραννικό) πνευματικό της ρόλο. Δαίμων της Οικολογίας, τ. 49, 5/05 |
                     |