Προς συναγωνιστή και υποψήφιο Πρόεδρο

Κίμων Χατζημπίρος

Έχω την αίσθηση ότι ανήκω στην ανανεωτική αριστερά, χωρίς να μου είναι πολύ σαφές τι ακριβώς σημαίνει αυτό σήμερα. Θεωρώ ότι κλίνω προς οικολογικές απόψεις, όχι του είδους «η ανατροπή της οικολογικής ισορροπίας είναι μια ακόμα από τις βλαβερές συνέπειες του καπιταλισμού», αλλά μάλλον εκείνες που προβάλλουν τις ανεμογεννήτριες και άλλες ήπιες μορφές ενέργειας ως ενδεδειγμένη απάντηση σε διάφορα προβλήματα, όπως, π.χ. του πολέμου στο Ιράκ. Διακατέχομαι όμως τώρα από ειλικρινή αγωνία, διότι αισθάνομαι ότι απειλείται η σιγουριά της πολιτικής μου φωλιάς, την οποία έχω συνηθίσει τόσα χρόνια και, όπως και πολλοί άλλοι, έχω μαζί της σχέση εξάρτησης. Ακούστηκε ότι, όταν εκλεγείς Πρόεδρος του Συνασπισμού, θα καταργήσεις τις τάσεις. Τι συνεπάγεται άραγε αυτό για μένα; Μήπως ότι θα μείνω άστεγος επειδή μου είναι αδύνατο να βολευτώ σε κοινή αριστερή κοίτη με το δογματισμό και την ορθοδοξία; Θα μπορώ να διατηρήσω τη βεβαιότητα ότι ελευθερία και δημοκρατία είναι αδιαπραγμάτευτες; Θα δικαιούμαι να θεωρώ την Ευρωπαϊκή Ένωση ως το πιο προοδευτικό σημερινό διεθνές πολιτικό εγχείρημα; Θα έχω τη δυνατότητα να διακηρύσσω ότι ο «υπαρκτός» δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια αλόγιστη αιματηρή λαίλαπα; Θα οφείλω να προσθέσω και ολίγον αριστερό εθνικισμό στον κοσμοπολίτικο διεθνισμό μου; Θα υποχρεωθώ να δεχτώ ότι ο νεοφιλελευθερισμός έχει την ευθύνη για όλα τα δεινά του κόσμου μας; Θα πρέπει τελικά να γίνω νεροκουβαλητής στον μύλο του ρακοφόρου σοσιαλισμού που σε βολεύει;

Μην με αφήσεις στην αγωνία, αγαπητέ υποψήφιε Πρόεδρε. Διευκρίνισε, σε παρακαλώ, αν χωράω και εγώ στο πολιτικό πρόταγμα που κατεργάζεσαι.

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 44, 12/04