Καταψυγμένη αριστερά και  πολιτικές  αστοχίες

Στέφανος Ξενάριος

Η καταψυγμένη αριστερά που αν και πλέον καταψύχεται σε τελευταίας τεχνολογίας θαλάμους no frost, παραμένει αμετακίνητη και παγερή απέναντι στους παγκόσμιους βιο-οικονομικούς μετασχηματισμούς σαν τα παλιά ‘’καλά’’ ελληνικά κρέατα που  κάποτε (ελπίζω μόνο κάποτε!) πρόσφερε ο ελληνικός στρατός στους ατυχείς οπλίτες του. Συνεχίζει δηλαδή να προασπίζει με ιδιαίτερη μαθησιακή ικανότητα από την περίοδο του μεσοπολέμου έως τώρα, τσιτάτα περί του καπιταλιστικού ‘’status quo’’ και του ιμπεριαλιστικού του δόγματος.

Μα ποιος αρνήθηκε τις τραγικές εγγενείς αδυναμίες του καπιταλιστικού συστήματος όπου καθημερινά ανακηρύσσει δεκάδες χιλιάδες πολίτες ανάξιους εργασίας καταδικάζοντάς τους στο περιθώριο επειδή δεν τους θεωρεί σοβαρή αγοραστική δύναμη;

Σε αυτήν την χρονική περίοδο των αλληλένδετων παγκόσμιων δρώμενων, ακόμη και οι πιο συντηρητικές κυβερνήσεις των δυτικών κοινωνιών, μιλάνε για κοινωνικές οικονομίες, Τρίτους δρόμους και μετριασμό της καπιταλιστικής αδηφαγίας. Μιλάνε για ενδυνάμωση του κράτους πρόνοιας και ενσωμάτωση των παράπλευρων απωλειών της φιλελεύθερης οικονομίας.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η Αριστερά δείχνει να επαναλαμβάνει και να επαναλαμβάνεται. Επαναλαμβάνει ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να ξεσηκωθούν ενάντια στον παγκόσμιο καπιταλιστικό Κύκλωπα για να αφεθούν στις φωνές των γερασμένων σειρήνων που ακόμη διαλαλούν την προσδοκώμενη σοσιαλιστική ουτοπία. Επαναλαμβάνει τη στιχομυθία περί αέναης πάλης ενάντια στην ολιγαρχική εξουσία για την απόκτηση των παραγωγικών μέσων και την μόνιμη ευημερία απανταχού της γης.

Επαναλαμβάνεται και κουράζει πλέον αφόρητα τις νεότερες γενιές καθώς δεν προβάλλει τίποτε το καινοτόμο και ουσιαστικό. Και δυστυχώς για την αριστερά και τους φιλικά προσκείμενους σε αυτήν, τα προβλήματα έχουν αλλάξει και το παγκόσμιο κοινωνικό γίγνεσθαι κινείται με ασύλληπτες δυναμικές. Τα προβλήματα πλέον χαρακτηρίζονται από συνεχείς διαδράσεις μεταξύ των οικονομικών δραστηριοτήτων και των οικολογικών συστημάτων ανά τον πλανήτη. Προβλήματα που ήταν γνωστά τόσο στις καπιταλιστικές όσο και στις κοινωνίες του υπαρκτού σοσιαλισμού και διογκώθηκαν σε υπέρτατο βαθμό πλέον στις μέρες μας. Οι κλιματικές αλλαγές, οι περιβαλλοντικοί πρόσφυγες, οι αναρίθμητες νεοσύστατες χημικές ουσίες και πολλά άλλα προήλθαν τόσο από τους επίδοξους καπιταλιστές όσο το ίδιο και παραπάνω από τους δογματικούς κομμουνιστές.

Σε αυτά τα πλαίσια η επιλογή της Αριστεράς δεν μπορεί να παραμένει ακόμη η υιοθέτηση ενός άχρηστου πεπαλαιωμένου μοντέλου, αλλά η χάραξη νέων πολιτικών που κινούνται σε δύο βασικούς άξονες: στο κράτος πρόνοιας και στην οικολογική προσαρμοστικότητα. Ο άξονας του κράτους πρόνοιας, ολοένα και αφήνεται στην τύχη του αν και κατά τα φαινόμενα όλες οι πολιτικές παρατάξεις της ελληνικής επικράτειας αναφέρονται στις κατ΄ όνομα κοινωνίες των πολιτών. Ποιας κοινωνίας πολιτών όμως, όταν η κυβερνητική πολιτική παραμένει εγκλωβισμένη από την μια σε ένα μάτσο παρακυβερνητικούς μανδαρίνους (‘’νταβατζήδες’’ και άλλοι) και από την άλλη στην ολοένα και πιο σφιχτή Ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική; Ποια οικολογική προσαρμοστικότητα της κοινωνίας όταν ακόμη έχουμε το θράσος ακόμη να μιλάμε για αποδοτικές εκτροπές τύπου Αχελώου και για αναπτυξιακά ‘’περιβαλλοντικά’’ προγράμματα που διαχειρίζονται πολιτικοί μηχανικοί του ΥΠΕΧΩΔΕ;

Ο ρόλος της Αριστεράς στο νέο τοπίο δεν μπορεί να είναι άλλος παρά η επανασύσταση ενός κράτους πρόνοιας, απαλλαγμένου από τα παρακρατικά τσιράκια, λαμόγια και αρχόσχολες υπέρβαρες κυρίες του δημοσίου από την μια, με παράλληλη έμφαση στον ρόλο της Ελλάδας ως αναπτυξιακή δύναμη στον βαλκανικό χώρο και όχι ως παραπαίδι του μπακάλη των Βρυξελλών. Ένα κράτος πρόνοιας που θα προωθεί την ενδυνάμωση των ασθενέστερων κοινωνικών τάξεων και κυριότερα θα διατηρεί ένα υγιή κοινωνικό ιστό μεταξύ των μελών της κοινωνίας της.

Οι παραπάνω όμως επιδιώξεις προϋποθέτουν την οικολογική προσαρμοστικότητα των κοινωνιών που ούτε με την καπιταλιστική αλλά και περισσότερο με την σοσιαλιστική ουτοπία δεν πραγματοποιήθηκε. Οι στόχοι όμως αυτοί δεν δείχνουν να αποτελούν προς το παρόν κυρίαρχα σημεία της ελληνικής αριστεράς. Και δυστυχώς το λάθος των ιθυνόντων, θα το πληρώσουν ακόμη μια φορά οι νέες δυνάμεις της κοινωνίας που αναζητούν ένα όραμα προσαρμοσμένο στην πραγματικότητα και όχι στο αποστειρωμένο παρελθόν. Ας μην δείξει ακόμη μια φορά η ιστορία τα τραγικά λάθη της αριστεράς.

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 44, 12/04