Οικολογία και πρόεδρος

Ηλίας Αποστολίδης

Επειδή η οικολογία είναι τρόπος προσέγγισης και εξήγησης της εξέλιξης των οικοσυστημάτων και δεν έχει καμία άμεση σχέση με αριστερά ή δεξιά παράταξη και ιδεολογία, όποιος μπερδεύει αυτά τα πράγματα μπαίνει σε αδιέξοδα και χάνει την πορεία του. Δεν υπάρχει οικολογική αριστερά (με την καθαρή έννοια του όρου). Αν κάποιος θέλει να πει ότι κάποια οικολογική προσέγγιση είναι περισσότερο «ευαίσθητη» κοινωνικά ή δίνει λύσεις φιλολαϊκές, τότε συνήθως αναφέρεται σε αριστερή οικολογία.

Εμείς στον Συνασπισμό ήμασταν αρχικά αριστεροί, κυρίως Κομμουνιστές και μετά γίναμε και οπαδοί της Οικολογίας (ως τρόπου προσέγγισης της φύσης). Όμως, επειδή νομίζει ο καθένας από μας ότι τα ξέρει όλα, μπλέκουμε πολλές φορές την αριστερά με την οικολογία, την ευαισθησία, αλλά και ταπεινές πολιτικές επιδιώξεις. Αυτά τα κάνουμε χωρίς να θέλουμε να μάθουμε την οικολογία (την επιστημονική), χωρίς να διαβάζουμε κείμενα (όπως διαβάζαμε Λένιν, Μάρξ, Κορδάτο, Μοσκώφ), ψάχνοντας ορισμένοι φυγές προς τα εμπρός, από το σοκ της πτώσης του ανύπαρκτου δήθεν σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Ηθικό δίδαγμα : Όποιος μπλέκει αριστερά και οικολογία μάλλον στο τέλος σκοντάφτει.

Παράδειγμα: Η εκτροπή του Αχελώου, ως μέγεθος έργου και επιπτώσεων κοινωνικών, οικονομικών και οικολογικών, είναι τεράστιο. Όμως, όποιος τις μπλέξει σε ένα σύστημα αξιολόγησης, όλες μαζί, θα χάσει τον λογαριασμό του. Επίσης θα χάσει τον λογαριασμό και όποιος τις δει εντελώς ξεχωριστά, δηλαδή μόνο οικονομικές, ή μόνο οικολογικές. Μια (προσωπική) προσέγγιση είναι, να βρεθεί αποδεκτή οικολογική (επιστημονικά) λύση και μετά να αντιμετωπιστεί το θέμα και ως οικονομικό – κοινωνικό. Μου προκαλούν αηδία, οι χειρότεροι εχθροί του περιβάλλοντος, οι Δήμαρχοι και Νομάρχες των νομών που έχουν συμφέρον από την Α ή Β λύση, να μεταχειρίζονται δήθεν οικολογικά επιχειρήματα, μαζί με κάποιους γραφικούς, για να πείσουν υποτίθεται την κοινή γνώμη για την τάδε λύση, όταν είναι ηλίου φαεινότερο ότι σκέπτονται μόνο τον Μαμμωνά.

Στον Συνασπισμό, μετά την περίοδο προεδρίας Κωνσταντόπουλου και την ευαισθησία του Νίκου (τον γνώρισα το 1992 για μια προσφυγή στο ΣΤΕ για το στρατόπεδο Διονύσου), έχουμε πάλι εκλογές για Πρόεδρο. Παρότι μέλος του κόμματος, από πολλά χρόνια δεν διαβάζω κείμενα, παρά κρίνω από πράξεις. Δεν θέλω να είμαι σύνεδρος και τη μόνη φορά που ήμουνα ψήφισα τον Νίκο. Ο Μιχάλης, για πρόεδρος, δεν θα ήταν άσχημος για τα οικολογικά θέματα, στα οποία έχει προσφέρει πολλά, αλλά για μένα τον καίνε οι πολιτικοί φίλοι του που πήγαν στο πιο βρώμικο και ανήθικο ΠΑΣΟΚ, ενώ τον καίει και η ανάρμοστη συνάντησή του με τον Πρωθυπουργό Σημίτη, όταν γράφοντας το κόμμα στα παλιά του παπούτσια, πήγε και είδε τον Σημίτη στο πρωθυπουργικό γραφείο.

Ο Αλέκος με τρομάζει λίγο με τα εθνικιστικά του, όμως ξέρει καλά τα οικολογικά, είναι ιδρυτικό μέλος (όπως και η Δαμανάκη) του «Ρομπέν των δασών», βοήθησε πολύ σε θέματα της Πεντέλης. Επί πλέον είναι ακτιβιστής και σαν αριστερός δεν μασάει τα λόγια του. Τον προτιμώ, χωρίς να σημαίνει ότι δεν τιμώ το ίδιο και τους άλλους δύο υποψηφίους συντρόφους. Όσον αφορά το θέμα της οικολογίας, θα τα ξαναπούμε!

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 44, 12/04