Από τον Φρόυντ στον Καντάφι

Γιάννης Σακιώτης

Βαθιά περιφρονημένο από την αριστερή πολιτική οικονομία το προφίλ (προσωπικότητα) των ανθρώπων της και εξίσου αγνοημένο το ζήτημα της συνολικής ψυχοσωματικής κατάστασης των αριστερών, είναι τα αναπάντητα ζητήματα που κανείς πια δεν φαίνεται να έχει όρεξη να ανοίξει. Οπισθοδρόμηση; Αναμφίβολα. Όταν στη δεκαετία του 1980 οι αριστεροί ξυπνούσαν και πλάγιαζαν με τον Φρόυντ, τον Φουκώ, το Λακάν και σήμερα η γενική αίσθηση της πνευματικότητας που αποπνέουν οι αριστερές συνευρέσεις παραπέμπει έστω στις καλύτερες στιγμές του Μουαμάρ Καντάφι, κάτι δεν πάει καλά.

Μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι αριστεροί της εποχής μας δεν διαθέτουν χρόνο για να ζήσουν. Το καθημερινό δρομολόγιο: δουλειά, οικογένεια, ειδήσεις των 8 στην τηλεόραση, μερικά κιλά spam mail στα μούτρα σε κάθε βραδινή περιήγηση στο διαδίκτυο, σπάνια κανένας καφές ή ταβέρνα με φίλους, άτακτες οικογενειακές φυγές σε ταξίδια τριημέρων, δεν είναι ακριβώς ό,τι είχαν ονειρευτεί για τη ζωή τους οι αριστεροί στα νιάτα τους.

Πιο μεγάλο πρόβλημα όμως είναι ότι οι αριστεροί δεν ζουν πια μέσα σε συλλογικότητες. Ο εθελοντισμός –πέραν της Ολυμπιάδας- έχει συρρικνωθεί στους απολύτως πιστούς οπαδούς του, οι οικολογικές οργανώσεις, εθνικές και τοπικές διανύουν τροχιά βαριάς αποστράτευσης και οι συνευρέσεις στα συνδικάτα έχουν προσλάβει χαρακτήρα έργου του Ιονέσκο, με τους ομιλητές / συνδικαλιστές από μικροφώνου να υπερτερούν πάντοτε συντριπτικά των ακροατών στις συνελεύσεις. Την ίδια πορεία ακολουθούν και τα κινήματα, με ή χωρίς εισαγωγικά. Και δεν μιλάμε για αρχαιολογία αλλά για το ζοφερό παρόν. Για παράδειγμα, το Κοινωνικό Φόρουμ –είχε «πανελλήνια» συνέλευση τέλη Νοεμβρίου- που κλάταρε και μάλιστα αγρίως, με την αποχή να θριαμβεύει και τις συμμετοχές να περιορίζονται σχεδόν αποκλειστικά σε πρόσωπα από κομματικούς φορείς και πολιτικές ομάδες.

Γιατί γίνονται όλα αυτά; Γιατί και η Αριστερά πάσχει από κομματοκρατία, όπως σύμπασα η ελληνική κοινωνία, φαινόμενο που λιτά και εύστοχα περιέγραψε πριν λίγες ημέρες σε συντομότατο σχόλιό του στην Ελευθεροτυπία ο Νίκος Μουζέλης. Όταν οι νέοι που έχουν ανησυχίες και αναζητήσεις δουν από τα κινήματα να «αναδεικνύονται» σε δημόσια βήματα και να «εκφράζουν» τον παλμό των κινημάτων -για παράδειγμα- μέλη της πολιτικής γραμματείας του Συνασπισμού, πλακώνονται στα χασμουρητά και μην τον είδατε (ποτέ ξανά) τον Παναή...

Εάν οι αριστεροί, το πιο ανήσυχο –σύμφωνα με τη μυθολογία της αριστεράς- τμήμα της κοινωνίας, εκπέμπουν κατά κανόνα εικόνα προσωπικής παρακμής, ιδιοτέλειας, ημιμάθειας, προχειρολογίας και τεμπελιάς, δεν μπορεί, κάτι θα φταίει. Εκτός από την έλλειψη του ρεξόνα.

Δαίμων της Οικολογίας,

τ. 44, 12/04